«Στην αφίσα της σημερινής εκδήλωσης - ανέφερε στην αρχή της ομιλίας του ο Ν. Σοφιανός - αναγράφεται ο στίχος του Γιάννη Ρίτσου από το Πρωινό Αστρο. "Ανάμεσα στο χθες και στο αύριο, εσύ" λέει στην κόρη του Ερη, δίνοντας με τον πιο απλό και ποιητικό τρόπο ότι τα παιδιά είναι η προέκταση του σήμερα στο αύριο της ανθρωπότητας.

Γι' αυτό το αύριο της ανθρωπότητας θα μιλήσουμε σήμερα, έχοντας βαθιά επίγνωση ότι το αύριο καθορίζεται από το σήμερα, ότι η παιδική ηλικία δεν είναι προετοιμασία για τη ζωή. Είναι η ίδια ζωή.

Ελεγε ο Σουχομλίνσκι, μεγάλος Σοβιετικός παιδαγωγός: "Η παιδική ηλικία, η σπουδαιότερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, είναι πραγματική, φωτεινή, πρωτότυπη, ανεπανάληπτη ζωή. Κι απ' το πώς πέρασε την παιδική ηλικία, απ' το ποιος το κρατούσε από το χέρι στα παιδικά του χρόνια, από το τι μπήκε στο μυαλό και στην καρδιά του απ' το περιβάλλον, απ' αυτό θα εξαρτηθεί σε αποφασιστικό βαθμό τι άνθρωπος θα γίνει το σημερινό παιδάκι".

Είναι λοιπόν ανάγκη σήμερα η εργατική - λαϊκή οικογένεια να κάνει υπόθεσή της πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί, σε ποιο πλαίσιο θα διαπαιδαγωγηθεί, με τι περιεχόμενο, αξίες και ιδανικά, τι μπαίνει στο μυαλό και στην καρδιά του. Ποια θα είναι η ποιότητα του ελεύθερου χρόνου του. Ολα αυτά είναι θέματα που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, το ίδιο το μέλλον της».

Στη συνέχεια ο Ν. Σοφιανός κάλεσε: «Οι εργαζόμενοι με την πάλη τους να θέσουν ως στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των παιδιών όλου του κόσμου, και μέσα από αυτές και των ίδιων τους των παιδιών, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο για μία κοινωνία που πραγματικά θα έχει στο επίκεντρό της τα παιδιά, στόχος που σχετίζεται και με τη διαπαιδαγώγησή τους.

Ιδιαίτερα αυτό το κάλεσμα το απευθύνουμε στους εκπαιδευτικούς, αλλά και στους γονείς που είμαστε σίγουροι πως αγωνιούν, πως ενδιαφέρονται. Δεν αφορά απλά μία πρόσκληση σε συζήτηση, αλλά κάλεσμα για συμπόρευση και κοινή δράση, αφού σε τελική ανάλυση οι ανάγκες, τα δικαιώματα και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι αντικείμενο πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης, αντικείμενο της ίδιας της ταξικής πάλης. Απαιτεί σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, με το σύνολο των αστικών στρατηγικών κατευθύνσεων, με την ίδια τη σήψη του συστήματος που φέρνει φτώχεια, πολέμους, δυστυχία, με πρώτα και μεγαλύτερα θύματα τα παιδιά».

Ο Ν. Σοφιανός σημείωσε ότι «η κρατική μέριμνα για όλο το φάσμα της προσχολικής ηλικίας, από τη στιγμή που το παιδί γεννιέται μέχρι και την είσοδό του στο σχολείο, είναι πολύ πίσω από τις υπάρχουσες ανάγκες», προσθέτοντας ότι το ταξικό σημερινό σχολείο δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Επισήμανε ότι «η εργατική - λαϊκή οικογένεια πρέπει να ανεβάσει τις απαιτήσεις της. Να διεκδικήσει με αποκλειστική κρατική ευθύνη να εξασφαλίζονται υποδομές και η αναγκαία πρόσβαση στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Να παλέψει για ελεύθερους χώρους, για τη δυνατότητα να έρχονται τα παιδιά σε ζωντανή επαφή με τη φύση, παράγοντας καθοριστικός τόσο για την υγεία τους, για την αρμονική σωματική ανάπτυξη, αλλά ακόμα και για τη διαμόρφωση αισθητικού κριτηρίου, για την αγάπη του ωραίου. Τα παιδιά πρέπει να έχουν πρόσβαση στο ποιοτικό παιχνίδι και στο παιδικό βιβλίο», είπε υπογραμμίζοντας τη σημασία βιβλίων «που βοηθούν τα παιδιά διαπαιδαγωγώντας τα με τρόπο παιδικό στις αρχές, στις αξίες της συλλογικότητας, της αισιοδοξίας για τη ζωή και τον κόσμο που μπορεί και σίγουρα θα αλλάξει. Και μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τα αγαπούν και να διαβάζουν, διαβάζοντας και οι ίδιοι.

Την ίδια στιγμή δυναμώνουμε τη διεκδίκηση από το κράτος ενός καλά οργανωμένου δικτύου παιδικών και σχολικών βιβλιοθηκών, απαιτούμε να οργανώνονται με ευθύνη του κράτους προγράμματα και μέσα στα σχολεία, έτσι ώστε η πρόσβαση του παιδιού στο βιβλίο να μην εξαρτάται από το οικονομικό ή και μορφωτικό επίπεδο των γονιών του», σημείωσε.

Μίλησε για τον ρόλο και την ευθύνη τόσο του κράτους όσο και της οικογένειας στο θέμα της ανάπτυξης του παιδιού, ενώ αναφέρθηκε και έφερε παραδείγματα από τις κατακτήσεις της ΕΣΣΔ σε αυτόν τον τομέα, από την ανάπτυξη της παιδαγωγικής σκέψης και της επιστήμης της ψυχολογίας, λόγω του προσανατολισμού της σοσιαλιστικής κοινωνίας, της προτεραιότητας που δίνει στον άνθρωπο.

Κάνοντας την αντιπαραβολή με τα παιδιά - θύματα του καπιταλισμού και αναφέροντας ενδεικτικά κάποια πρόσφατα παραδείγματα, κάλεσε: «Το σύνθημα που αναδείχθηκε "Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν χάνονται" πρέπει να γίνει οδηγός για το κίνημα. Οταν τα παιδιά κινδυνεύουν, όταν τα παιδιά στερούνται όσα δικαιούνται, τότε το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να υψώσει ασπίδα προστασίας. Να απαιτήσει μέτρα ώστε να μη γίνει κανονικότητα τα παιδιά να πεινάνε, να δουλεύουν, να μην πηγαίνουν σχολείο, να κακοποιούνται, να δολοφονούνται».

Τόνισε μεταξύ άλλων: «Ολα τα παιδιά μπορούν να σωθούν! Και σήμερα μπορούμε να γράψουμε τα σύγχρονα παιδαγωγικά ποιήματα της εποχής μας. (...) Σήμερα, στήριγμα, βοηθός και οδηγός στην προσπάθεια να μην εκτίθενται τα παιδιά σε τέτοιους κινδύνους ήταν και θα είναι το ΚΚΕ (...) Το ΚΚΕ με τις επεξεργασίες του, τις θέσεις του για μια σειρά θέματα, την Εκπαίδευση, την Υγεία, την Πρόνοια, την πρόληψη από εξαρτήσεις, συμβάλλει ώστε να κατανοείται ότι σήμερα είναι ρεαλιστικό και όχι μόνο αναγκαίο να ανοίξει ο δρόμος της επίλυσης τέτοιων προβλημάτων και αναγκών. Γιατί και πλούτος υπάρχει και επιστημονική γνώση υπάρχει. Και κυρίως υπάρχει ο παράγοντας άνθρωπος, που σήμερα είναι και πιο μορφωμένος για να μπορεί να εργαστεί σε αυτή την υπόθεση».

Και κατέληξε υπογραμμίζοντας: «Μπορούμε και σήμερα να σπείρουμε τους καρπούς μιας νέας διαπαιδαγώγησης, που θα αμφισβητεί τα κυρίαρχα πρότυπα. Και η διαδικασία αυτή βρίσκει θέση μέσα στην οικογένεια κάθε κομμουνιστή, ξεκινώντας πρώτα απ' όλα από τα παιδιά του. Μεγάλη σημασία για μία τέτοια προσπάθεια έχει να συνειδητοποιούμε ότι τα παιδιά μας δεν ζούνε σε γυάλα. Και ούτε μπορούμε να τα κλείσουμε σε τέτοια. Αρα μιλάμε μαζί τους για τα προβλήματα.

Αλλωστε, πριν από εμάς τους έχει μιλήσει η ίδια η ζωή. Φυσικά, δεν τους κάνουμε ένα ιδεολογικό μάθημα. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την παιδική τους ηλικία. Ομως αυτός ο προβληματισμός αφορά τη μέθοδο, τον τρόπο που θα μιλήσεις και όχι την κατεύθυνση, την ουσία της κουβέντας.

Ας σκεφτούμε όμως και το εξής: Αφού στόχος της διαπαιδαγώγησης είναι να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να ζούνε, τότε το "μιλώντας στα παιδιά μας για τα προβλήματα και την κοινωνία" πρέπει σίγουρα να συμπληρωθεί ως εξής: "Πώς πράττουμε ώστε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν και να καταλαβαίνουν τα προβλήματα ως φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά μέσα από τους αγώνες του λαϊκού κινήματος". Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να αντέξει κάποιος τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τις ματαιώσεις των παιδικών ονείρων, να βρει κουράγιο για τη συνέχεια, αλλά και κυρίως να γεμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα με αυτό το πράγματι αναγκαίο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που είναι η χαρά.

Ταυτόχρονα για τους κομμουνιστές είναι συνείδηση ότι η διαπαιδαγώγηση δεν αρκεί να γίνεται απλά με όρους οικογένειας, αλλά και όσο το δυνατόν πιο μαζικής απεύθυνσης. Στο σχολείο. Με την ειδική ευθύνη και ρόλο των εκπαιδευτικών. Στην οργανωμένη ζωή της νεολαίας, της ΚΝΕ. Αλλά και με μια σειρά πρωτοβουλίες, όπως το "κόκκινο Αερόστατο", που κυριολεκτικά έχει τύχει μεγάλης αποδοχής για την ποιότητά του.

Το ΚΚΕ πρεσβεύει το νέο, ό,τι πιο προοδευτικό για ένα όμορφο μέλλον. Τα σημερινά παιδιά θα φτάσουν στο μέλλον. Αυτόν τον δρόμο ανοίγουμε σήμερα. Για να είναι το αύριο πιο φωτεινό. Γιατί "αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον καρτεράνε". Και πρέπει να φροντίσουμε να τους τον παραδώσουμε... όντως καλό. Χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια, δυστυχία και πολέμους. Τον δικαιούνται. Τους το οφείλουμε».