Οι «κύριοι» με τις γραβάτες, που έδερναν ανηλεώς τον ανυπεράσπιστο διαιτητή του «ντέρμπι» Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, γιατί να είναι πιο αποδεκτοί στην ελληνική κοινωνία από τους «χούλιγκανς» με τα κασκόλ, που έκαναν την ίδια «δουλιά»; Μήπως δεν είναι το ίδιο ανεγκέφαλοι, άνανδροι και αλήτες; Οι «δημοσιογράφοι - βεντέτες», που βγήκαν στο γυαλί για να προλάβουν το ενδεχόμενο απαγόρευσης της τηλε-μαστροπείας, γιατί πρέπει να θεωρούνται πιο σοβαροί από τους... ξεφωνημένους, τύπου Κακαουνάκη και Κουναλάκη; Μήπως στον ίδιο «Θεό» - την «ελεύθερη» αγορά - δεν πιστεύουν και διακονούν;

Ζούμε στην εποχή της «αγαστής» συνύπαρξης και, ενίοτε, της συμμαχίας «χύδην» και «δήθεν». Πολλές φορές παρατηρούμε μια αντιπαράθεση ανάμεσά τους, πλην όμως, είναι εικονική και, εν πολλοίς, παραπλανητική. Απαγε, λοιπόν, της χυδαιότητος, φοβού, δε, τη σοβαρότητα. Είναι πολύ δύσκολο ν' αντέξεις τη «δυσωδία των χαμαιτυπείων». Αλλά είναι ακόμα δυσκολότερο να κρατήσεις τις αποστάσεις από την «ευωδία των συκανθέμων». Πιο εύκολα παρασύρεσαι από τη «μελωδική φωνή» των τηλεπαρουσιαστών που σε προσκαλούν για τζάμπα «οφθαλμοδιασκέδαση» στα «τηλεμπορντέλα», παρά από τις αγριοφωνάρες των «νταβατζήδων», που σε καλούν να «συνευρεθείς», πληρώνοντας τοις μετρητοίς, με τα κορίτσια της οδού Φυλής.

Ο Σημίτης, λένε, είναι σοβαρός. Αρα, λέω εγώ, είναι πιο αποτελεσματικός, επειδή μπορεί να «περάσει», πιο «πειστικά» τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ο Καραμανλής, λένε, είναι πιο δημοκρατικός από τον συγχωρεμένο θείο του. Αρα, μπορεί να είναι και πιο επικίνδυνος, ενεργώντας υπό «δημοκρατικό μανδύα» σε βάρος των φτωχών κι αδυνάμων Ελλήνων. Η Δαμανάκη, λένε, είναι ακόμα αριστερή. Αρα, πρέπει να προσέχουμε και όσους δηλώνουν αριστεροί, καθότι η Δαμανάκη είναι αναφανδόν με τον Σημίτη. Ο Βέλτσος, λένε, είναι μορφωμένος. Αρα, λέω εγώ, είναι πιο δύσκολος ιδεολογικός αντίπαλος, τασσόμενος στο πλευρό του φίλου του πρωθυπουργού και των «σοσιαλιστών», που κυβερνούν υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.

Υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις απ' την αρπάγη και την αγκαλιά των «χύδην» και των «δήθεν»; Μόνο αν κοιτάς πίσω, ψάχνοντας να βρεις την «πηγή» των πρώτων κι αν παρατηρείς μπροστά, προβλέποντας τη διάψευση των δεύτερων. Αλλά, για να έχεις αυτήν την ικανότητα, χρειάζεται να 'χεις τα μάτια ανοιχτά κι όλες τις άλλες αισθήσεις σου σ' επιφυλακή και εγρήγορση. Και είναι απαραίτητο να διαθέτεις τα «αντισώματα» που θα σε κρατήσουν υγιή, αν δεχτείς τη φοβερή επίθεση των «ιών» της δόξας, της εξουσίας και του πλουτισμού. Προς τούτο είναι ανάγκη να ζεις μέσα στο λαό και μαζί με τους απλούς ανθρώπους, παίρνοντας απ' αυτούς παραδείγματα ζωής και, ταυτόχρονα, να διαλέγεις, με προσοχή, εκείνους από τους «λαϊκούς» με τους οποίους θα συναναστρέφεσαι...