Από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις τις μέρες που ψηφιζόταν ο νόμος Χατζηδάκη

Αλλά πώς να «αντιπολιτευτείς» την πολιτική που άσκησες ως κυβέρνηση, στήριξες ως αντιπολίτευση και ήσουν έτοιμος να εφαρμόσεις ξανά ως νέα κυβέρνηση, με τα ...«συνθέσιμα» προγράμματα όλων των άλλων αστικών κομμάτων; Δεν γίνεται...

Γι' αυτό άλλωστε η ΝΔ εκφράζει την επιθυμία της και μετά τις 25 Ιούνη να συνεχίσει να έχει μια «υπεύθυνη αντιπολίτευση», σαν αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που απολάμβανε την προηγούμενη τετραετία.

Γιατί μια συναινετική αντιπολίτευση δεν είναι απλά μια «εύκολη» και «βολική» αντιπολίτευση στην όποια κυβέρνηση, αναγκαία στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά επί της ουσίας αθροίζεται στη συμπολίτευση, στηρίζοντας την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, το κοινό τους πρόγραμμα. Κι αυτό ισχύει τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και για τα άλλα κόμματα. Το ζήτημα αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για τις εκλογές στις 25 Ιούνη.

Στην αντίπερα όχθη είναι μόνο το ΚΚΕ. Κι όπως θα συνεχίσει να κάνει, έτσι και την τετραετία που μας πέρασε, το ΚΚΕ ήταν η μόνη αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και στη συναίνεση που της πρόσφεραν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα.

Οχι μόνο μέσα στη Βουλή, αλλά και με τον υπονομευτικό - εκφυλιστικό τους ρόλο στο κίνημα. Με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας να «λυσσάνε» απέναντι στα ταξικά - αγωνιστικά συνδικάτα και στην προσπάθεια να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων και του λαού.

Τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητα, αλλά ας πάρουμε ένα από τα πιο εμβληματικά: Τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, που έφερε η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε «σημαία» της προεκλογικής του καμπάνιας, ότι θα τον καταργούσε ...γενικά και αόριστα αν γινόταν κυβέρνηση.

Κι όμως: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ έβαλαν πλάτη για να περάσει αυτός ο νόμος. Οχι μόνο ψηφίζοντας τα μισά τουλάχιστον άρθρα του, αλλά προσπαθώντας να υπονομεύσουν και κάθε προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων για να τον αποκρούσουν. Στην ακριβώς απέναντι όχθη βρέθηκαν εκατοντάδες συνδικάτα και φορείς του κινήματος, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές μέσα κι έξω από τη Βουλή, ως τη μόνη δύναμη εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης:

-- Το ΚΚΕ σφυροκόπησε τον νόμο αποκαλύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα του, ως ένα ακόμα εργαλείο στη φαρέτρα του κεφαλαίου για να βαθαίνει την εκμετάλλευση και να κάνει ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη, βάζοντας επιπλέον φραγμούς στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας και αυτήν ήρθε να υπηρετήσει ο νόμος Χατζηδάκη.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έβλεπε στον νόμο Χατζηδάκη τις «νεοφιλελεύθερες εμμονές της ΝΔ του Μητσοτάκη»! Αφηναν να «σέρνεται» ότι ο νόμος δεν ήταν αναγκαίος και επιβεβλημένος από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, ότι ήταν μια εμμονή της «κακιάς ΝΔ» και ότι μια άλλη ΝΔ, χωρίς τον Μητσοτάκη, θα μπορούσε και να μη νομοθετήσει τέτοια μέτρα! Ετσι «ξέπλενε» στους εργαζόμενους και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα τη στρατηγική του κεφαλαίου, σπέρνοντας αυταπάτες για «σωτήρες» που θα καταργούσαν τον αχρείαστο νόμο, ακόμα και μια ...«μη νεοφιλελεύθερη δεξιά».

-- Το ΚΚΕ αποκάλυπτε ότι ο νόμος αυτός ήταν κομμάτι του αντεργατικού πλαισίου που έχουν δημιουργήσει όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές, νεοφιλελεύθερες, δεξιές και κεντροδεξιές, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, ενσωματώνοντας Οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ, τα μνημόνια διαρκείας που είναι και θα είναι εδώ. Γι' αυτό το ΚΚΕ καλούσε σε οργάνωση της πάλης όχι μόνο ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη αλλά ενάντια σε όλο το αντεργατικό πλαίσιο, προβάλλοντας την ανάγκη να βαθαίνει μέσα από κάθε τέτοια μάχη η σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκάλυπτε με μανία το αντεργατικό αυτό πλαίσιο, στο οποίο έχει βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή της, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Κι επιπλέον, παρουσίαζε τον νόμο Χατζηδάκη ως «παρέκκλιση από την κανονικότητα» της ΕΕ, εξωραΐζοντας τη «μήτρα» της αντεργατικής πολιτικής και τη στρατηγική του κεφαλαίου, που επιβάλλει νόμους σαν αυτόν του Χατζηδάκη, των Βρούτση - Αχτσιόγλου και πάει λέγοντας...

-- Το ΚΚΕ έλεγε ότι ο νόμος αυτός είναι για τα σκουπίδια και τον απέρριψε συνολικά. Αποκάλυπτε ότι ακόμα κι αυτά που η ΝΔ διαφήμιζε ως ...«ικανοποίηση εργατικών αιτημάτων», όπως η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας, αποτελούσαν εξίσου αντιδραστικές διατάξεις, πίσω από τις οποίες κρύβονταν πιο βαθιοί σχεδιασμοί του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας κρύβει την παραπέρα διευθέτηση του χρόνου εργασίας και οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είναι εργαλείο εκφυλισμού της συνδικαλιστικής δράσης, της ζωντανής λειτουργίας των συνδικάτων.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγνώριζε «θετικά σημεία» στον νόμο Χατζηδάκη και αναλάμβανε μαζί με τη ΝΔ να τα εξωραΐσουν στα μάτια του λαού. Ανακάλυψαν μάλιστα μέχρι και «φιλεργατικές» διατάξεις που ενσωμάτωνε ο νόμος απευθείας από τις εκθέσεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, όπου λύνουν και δένουν οι όμιλοι και ο εργατοπατερισμός! Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και τα μισά άρθρα του νόμου που προεκλογικά υπόσχεται ότι θα καταργήσει!

-- Το ΚΚΕ, οι δυνάμεις του στο κίνημα πρωτοστάτησαν στην οργάνωση απεργιών, συλλαλητηρίων, Γενικών Συνελεύσεων, εκδηλώσεων, κλαδικών, τοπικών και επιχειρησιακών κινητοποιήσεων ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη και σε όλο το αντεργατικό πλαίσιο των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Εδωσαν τη μάχη για να ανέβει ένα μπόι πιο πάνω η πάλη των εργαζομένων, να μη νομιμοποιηθεί η αντεργατική μεταρρύθμιση στους εργαζόμενους, να αποτελέσει αυτός ο αγώνας παρακαταθήκη για την οργάνωση της συνέχειας.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αποτρέψει τους αγώνες, ή να τους υπονομεύσει εκεί που οι εργαζόμενοι έκαναν στην μπάντα τους εργατοπατέρες. Ποιος δεν θυμάται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να λένε πως ο νόμος έτσι κι αλλιώς θα ψηφιστεί, και άρα οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανέναν λόγο να απεργήσουν, αλλά να περιμένουν μόνο τις εκλογές; Βλέπουν δηλαδή το εργατικό - λαϊκό κίνημα ως «σκαλοπάτι» για την κυβερνητική εναλλαγή, για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ ο ...«προοδευτικός» χαλίφης στη θέση της ΝΔ!

-- Το ΚΚΕ, και μετά την ψήφιση του νόμου, συνέχισε οργανωμένα να πρωτοστατεί στο κίνημα για να μην εφαρμοστούν βασικές αντιδραστικές διατάξεις του, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος, όπως οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, το ηλεκτρονικό μητρώο των σωματείων, οι εξοντωτικές απαγορεύσεις στην προκήρυξη απεργιών. Η στάση του αυτή έχει μεγάλη σημασία για τους εργαζόμενους, μαχητικοποιεί την πάλη τους, δείχνει στην πράξη τι σημαίνει σύγκρουση με τον αρνητικό συσχετισμό. Εχει όμως και άμεσα, πρακτικά αποτελέσματα, αφού δεκάδες απεργίες συνεχίζουν να γίνονται με μαζικές συλλογικές αποφάσεις των σωματείων, προκαλώντας πονοκέφαλο στην εργοδοσία, βάζοντας εμπόδια στους αντεργατικούς της σχεδιασμούς.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστατεί με τις δυνάμεις της στα συνδικάτα και στους άλλους φορείς για την εφαρμογή των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, των ηλεκτρονικών μητρώων, στη συμμόρφωση με τις αντιαπεργιακές διατάξεις.

Από την επόμενη μέρα των εκλογών, στα συρτάρια της νέας κυβέρνησης βρίσκονται πολλοί ακόμα «νόμοι Χατζηδάκη». Το ερώτημα είναι καθαρό: Ποιος μπορεί να υπερασπιστεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα απέναντι στη δεδομένη κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ και τη δεδομένη συναίνεση που θα συνεχίσουν να της δίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ; Μόνο το ΚΚΕ! Γι' αυτό το δυνάμωμά του ακόμα περισσότερο θα είναι το μόνο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μήνυμα και των επόμενων εκλογών!