Σήμερα το πρωί, πίναμε τον καφέ μας με τον Αποστόλη και - πράγμα που μας συμβαίνει σπάνια - για πολύ ώρα δε μιλούσαμε. Τη σιωπή την έσπασε ο Αποστόλης: «Τι σκέφτεσαι;». Τον κοίταξα μερικές στιγμές και για χιλιοστή φορά διάβασα στο πρόσωπό του αγνότητα και απεριόριστη φιλία. «Θα σου πω, Αποστόλη. Κάποιον πρέπει να έχω κι εγώ. Κάποιον που να μπορώ να του λέω σκέψεις και συναισθήματα χωρίς να φοβάμαι πως θα με περάσουν για παλαβό». «Και γιατί δε δηλώνεις παλαβός, να μη φοβάσαι κανένα», συμβούλεψε ο Αποστόλης, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι δεν ήταν στιγμή για αστεία.
«Αποστόλη, άκουσέ με να με καταλάβεις. Το έχω ανάγκη. Χτες στις ειδήσεις, έκανε ο Μπους μερικές δηλώσεις ίδιες με τις παλιές, αλλά που για κάποιο λόγο τα μέσα Ενημέρωσης, μάς τα σερβίρουν για καινούρια συνταραχτικά νέα, για αλλαγή πλεύσης της αμερικάνικης πολιτικής και διάφορες παρόμοιες... ζωοτροφές».
Ο Αποστόλης με κοίταξε για μια στιγμή απορημένος. «Χρόνια γίνεται αυτή η δουλιά. Τώρα το κατάλαβες εσύ πως κάθε τόσο αλλάζουν αυτά που λένε, αλλά ποτέ αυτά που κάνουν;».
«Ξέρεις πολύ καλά ότι καταλαβαίνω όσο καταλαβαίνει ο καθένας. Αλλού είναι το πρόβλημά μου. Είναι η ζημιά που έπαθα εγώ απ' αυτά που καταλαβαίνω. Γι' αυτά θέλω να σου μιλήσω μήπως και λυτρωθώ ή τουλάχιστον ξαλαφρώσω λίγο. Γι' αυτό άκουσέ με σε παρακαλώ χωρίς να με διακόψεις. Σίγουρα θα πρόσεξες ότι οι άνθρωποι επηρεάζονται ή σημαδεύονται από διάφορα γεγονότα. Αλλος με το ένα κι άλλος με το άλλο. Εκείνο που με κάνει εμένα να τρελαίνομαι, είναι η γλώσσα, οι λέξεις που δε σημαίνουν πια τίποτα ή σημαίνουν αυτό που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θέλουν να σημαίνουν εκείνη τη στιγμή. Οπως στην Παλαιστίνη τώρα όπου τα αμερικανικά, εκλεκτά τάγματα εφόδου, τα αποτελούμενα από τους απογόνους των βασανισμένων Εβραίων από τον Χίτλερ, η δολοφονία παιδιών, η γενοκτονία βαφτίστηκε μάχη κατά της τρομοκρατίας. Μια σφαίρα για κάθε παιδί που κρατά μια πέτρα. Στο τέλος θα δικάζουν τις πέτρες. Και μ' αυτή την εικόνα παρουσιάστηκε το πρόβλημα το δικό μου.
Καθώς άκουγα τον Μπους να μιλά στην τηλεόραση, με εκείνο το αφοπλιστικό δυσκοίλιο χαμόγελο που θυμίζει μαϊμού με έκφραση που δείχνει ικανοποίηση γιατί αυτή τρώει τα καλά φιστίκια, ξαφνικά έπαψα ν' ακούω αυτά που έλεγε, σαν να σταμάτησε το στόμα του να βγάζει λέξεις. Εβγαζε εικόνες. Από στόμα μαϊμούς έγινε στόμα ανθρωποφάγου και κάθε φορά που το ανοιγόκλεινε πέφτανε σάρκες παιδιών της Παλαιστίνης. Από τα δυσκολοχώνευτα αυτά κρέατα δολοφονημένων παιδιών, κυριαρχούσαν λασπωμένα μεγάλα δάχτυλα ξυπόλυτων παιδιών. Και ξέρεις κάτι, Αποστόλη; Αυτή την εικόνα τη βλέπω και στον ύπνο μου κι αυτό με κάνει να ξεκινάω τη μέρα μου αγαναχτισμένος. Βασικά αγανακτώ μ' αυτούς που μιλάνε σοβαρά για Διεθνές Δίκιο, για ΟΗΕ, για ΣΑ και για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και άλλα πολλά που ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Σίγουρα υπάρχει αλήθεια και ψέμα. Σίγουρα υπάρχουν απόψεις. Αλλά όταν μια συμμορία οπλισμένη με τα τελειότερα όπλα, σφάζει μία μία όλες τις γειτονιές τριγύρω σου, δεν υπάρχει άποψη, δεν υπάρχει τοποθέτηση. `Η ενώνεσαι με τους συνανθρώπους σου και αντιμετωπίζεις τα κτήνη, ή περιμένεις να έρθει η σειρά σου να σε σφάξουν ή τους γλείφεις τα παπούτσια για να ζήσεις λίγο παραπάνω σαν σκλάβος.
Και μιλώντας για την καινούρια γλώσσα και τις καινούριες έννοιες, ας χρησιμοποιήσουμε την παλιά για να πούμε ότι όλοι οι λαμπροί καλλιτέχνες και ο αγνός ελληνικός λαός που θα λάβουν μέρος στην αυριανή μεγαλειώδη συναυλία, είναι μια φωτεινή ελπίδα. Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει και πολιτισμός. Τα κτήνη θα τα συναντάμε στους ζωολογικούς κήπους. Σε ζάλισα Αποστόλη, αλλά σε ποιον θα τα πω;».
Αντε γεια
του
Τίτου ΒΑΝΔΗ
Feeds
Περί «βίας γενικώς...» 
