Eurokinissi

Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε φανατικά τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών και τον ρόλο της στην «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων. Στην ένταξη δηλαδή όλων των κρατών της Βαλκανικής στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, ανταγωνιστικά προς την επιρροή που ασκούν στην περιοχή η Ρωσία και η Κίνα.

Οπως είπε ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «επιβεβαιώθηκε σε όλα τα επίπεδα η σημασία της Συμφωνίας των Πρεσπών για την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη συνανάπτυξη στην περιοχή μας (...) Ο μόνος δρόμος όχι μόνο για το ευρωπαϊκό μέλλον, αλλά για το μέλλον της Βόρειας Μακεδονίας αυτό καθαυτό, είναι ο σεβασμός της Συμφωνίας».

Η αλήθεια είναι ότι η Συμφωνία ήταν «κατά παραγγελία» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η «νέα εποχή σταθερότητας και ειρήνης» που λέει ο Τσίπρας δεν ήρθε ποτέ, αντίθετα η Συμφωνία έβαλε την περιοχή ακόμα περισσότερο στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ενώ παρέμειναν ζωντανά τα σπέρματα του αλυτρωτισμού, που φουντώνει ξανά με τη νέα ηγεσία της γείτονα χώρας.

Είπε ακόμα ο Τσίπρας ότι «σε μια περίοδο που η αποσταθεροποίηση εντείνεται λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, της οικονομικής αντιπαράθεσης με την Κίνα και του πολέμου στη Γάζα, δεν πρέπει να αφήσουμε τα Βαλκάνια να γίνουν ένα ανεξέλεγκτο πεδίο ανταγωνισμού δυνάμεων».

Ο ευρωατλαντικός σχεδιασμός, μέρος του οποίου είναι και η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι αυτός που ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σπρώχνοντας και τα Βαλκάνια στη δίνη του πολέμου, όπως δείχνουν οι κλιμακούμενες εντάσεις στην περιοχή.

Εξι χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας η Ουκρανία φλέγεται, το Αιγαίο βρίσκεται στο επίκεντρο διαπραγματεύσεων υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα και η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων «μυρίζει μπαρούτι». Αυτή είναι η ΝΑΤΟική «ασφάλεια» και «σταθερότητα» που έφερε η Συμφωνία των Πρεσπών στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη!

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Τσίπρας χαρακτήρισε τη Συμφωνία των Πρεσπών «πρότυπο επίλυσης διαφορών, γιατί αποδεικνύει ότι υπάρχει δρόμος για αμοιβαία αποδεκτές λύσεις στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, με σκοπό την ειρηνική επίλυση χρόνιων προβλημάτων και διενέξεων».

Προφανώς όχι στο πίσω, αλλά στο μπροστινό μέρος του μυαλού του έχει όσα έχει και το ΝΑΤΟ για τις διευθετήσεις στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Κυπριακό, όπως φάνηκε και από τις παρεμβάσεις άλλων ομιλητών στη διάσκεψη...

Ειδικά για το Κυπριακό, είπε ο πρώην πρωθυπουργός των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: «Το ίδιο έντονα και πιο αποτελεσματικά πρέπει να παλέψουμε για τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού (...) πρέπει να αναλάβει (ο ΟΗΕ) έναν πιο δυναμικό και ουσιαστικό ρόλο για την επανεκκίνηση των συνομιλιών από το σημείο που διεκόπησαν στο Κρανς Μοντανά το 2017, όταν επιχειρήσαμε να λύσουμε το μείζον αυτό διεθνές, ευρωπαϊκό και περιφερειακό ζήτημα».

Μόνο που στο Κρανς Μοντανά αυτό που συζητιόταν ήταν μια διευθέτηση που θα νομιμοποιούσε και τυπικά τη διχοτόμηση, προωθώντας τον σχεδιασμό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Τουρκίας για «λύση» δύο κρατών. Αυτό αποτυπώνονταν στις προτάσεις για το εδαφικό, το περιουσιακό και τη διακυβέρνηση, ενώ διαμορφώνονταν όροι για να διατηρείται το απαράδεκτο καθεστώς των εγγυήσεων και η προκλητική παρουσία τουρκικών δυνάμεων κατοχής, με διάφορες παραλλαγές.

Σε αναφορά για τη στρατηγική της ΕΕ ο Τσίπρας υπερασπίστηκε την «πράσινη μετάβαση» και το Ταμείο Ανάκαμψης, ομολογώντας ότι αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στην πρόταση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση για την έκδοση «κοινού χρέους» μέσω ευρωομόλογου.

«Εχουμε στη διάθεσή μας δύο πάρα πολύ σημαντικά ευρωπαϊκά εργαλεία: Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που βασίζεται για πρώτη φορά και στη δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού χρέους και την Πράσινη Ατζέντα. Η πράσινη μετάβαση είναι επίσης αναγκαία και αυτονόητη, μόνο που πρέπει να γίνει με βιώσιμο και δίκαιο τρόπο, χωρίς να εντείνονται οι περιφερειακές ανισότητες και χωρίς οι πιο αδύναμοι πολίτες, κυρίως στον αγροτικό τομέα, να επωμίζονται το κόστος».

Αποδεικνύεται και στην πράξη ότι οι δήθεν εναλλακτικές που πρότεινε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης τίποτα το φιλολαϊκό δεν είχαν, αλλά και ότι δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας πολιτικές (περιοριστικές - επεκτατικές) που υπηρετούν σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, δεξιοί και κεντρώοι.

Ο λογαριασμός καταλήγει πάντα στον λαό. Ετσι και το «ευρωομόλογο» του Ταμείου Ανάκαμψης αποδείχθηκε ότι είναι το μνημόνιο των μνημονίων για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, φορτώνοντας πάνω από 600 προαπαιτούμενα στην πλάτη του, για να κερδίζουν τα «πράσινα» και ψηφιακά μονοπώλια δεκάδες δισ. ευρώ σε δάνεια και επιδοτήσεις.

Οσο για την «πράσινη ατζέντα», είναι η βασική αιτία για την ενεργειακή φτώχεια που βασανίζει εκατομμύρια νοικοκυριά και έχει οδηγήσει σε εκτόξευση του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος και βασικών καταναλωτικών προϊόντων. Οι κενολογίες περί «δίκαιης μετάβασης» έχουν την ίδια αξία με τις εξαγγελίες για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό» και μια «δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη», που παπαγαλίζουν ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και υπάρχει μόνο στη ...Δευτέρα Παρουσία.

Ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε στην ομιλία του τη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και, μέσα από αυτή, τη γρήγορη μετατροπή της οικονομίας της σε πολεμική. Είπε ανάμεσα σε άλλα: «Είναι σημαντικό η Ευρώπη να επανεξετάσει τη θέση της στον σημερινό παγκόσμιο γεωστρατηγικό χάρτη, καθώς και την Κοινή της Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας. Η συζήτηση για ενίσχυση των κοινών αμυντικών της δυνατοτήτων είναι εύλογη. Αλλωστε, το κόστος του κατακερματισμού των αμυντικών αγορών στην Ευρώπη υπερβαίνει τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Και όπως τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Ενρίκο Λέτα, η ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανικής και Τεχνολογικής Βάσης θα έχει πολλαπλά οφέλη. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε για μια κοινή ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, αν δεν καταλήξουμε πρώτα στους κοινούς μας στόχους και δεν απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο γεωστρατηγικός ρόλος της ΕΕ; Θα αποτελεί η ΕΕ παρακολούθημα των στρατηγικών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ; Θεατής των εξελίξεων, δίκην Πόντιου Πιλάτου; 'Η στρατηγικά αυτόνομη, μεγάλη και ενεργή δύναμη ειρήνης και προόδου, με βάση τις ευρωπαϊκές αξίες, τον διαφωτισμό και τα μαθήματα της Ιστορίας;».

Η αγωνία του Τσίπρα είναι αγωνία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, που βλέπουν την ΕΕ να χάνει το τρένο στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η ατζέντα της «στρατηγικής αυτονομίας», συμπληρωματικά στο ΝΑΤΟ, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, με αύξηση των πολεμικών δαπανών που πληρώνουν οι λαοί, αλλά και σε ένταση της εκμετάλλευσης, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Και, βέβαια, η «πολεμική οικονομία» προβάλλεται ως το αντίδοτο στο τέλμα της καπιταλιστικής κρίσης, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, δεν μπορεί να αποτρέψει η «πράσινη μετάβαση».

Ποιος θα ηγηθεί στην προώθηση αυτής της στρατηγικής στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ευρώπη; Η απάντηση που έδωσε η διάσκεψη στην Αθήνα είναι ασφαλώς η σοσιαλδημοκρατία, με την προϋπόθεση ότι θα αναπαλαιωθεί γρήγορα, ώστε να ανακτήσει πανευρωπαϊκά και σε κάθε κράτος - μέλος την ικανότητά της να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια με ξαναζεσταμένες αυταπάτες και να εμπνέει εμπιστοσύνη στο κεφάλαιο ως κυβερνητική εναλλακτική.

Αυτό ακριβώς περιέγραψε και ο Τσίπρας στην ομιλία του, ξεχωρίζοντας ως καταλύτη των διεργασιών στην εγχώρια και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία την εκλογική ενίσχυση της ακροδεξιάς:

«Οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, οι Σοσιαλιστές, οι Αριστεροί και οι Πράσινοι, οφείλουμε να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τις υπαρκτές διαφορές μας. Να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό μίνιμουμ πλαίσιο αξόνων για τη διακυβέρνηση της ΕΕ την επόμενη πενταετία και να συγκροτήσουμε ενιαία πολιτική ομάδα, με συνομοσπονδιακούς όρους, στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Βέβαια, όπου κυβέρνησαν οι δυνάμεις που υπονοεί ο Τσίπρας, όχι μόνο άφησαν πίσω τους συντρίμμια εργατικών δικαιωμάτων, αλλά λειτούργησαν και ως ο καλύτερος χορηγός της ακροδεξιάς και των «δεξιών» κυβερνήσεων, σπέρνοντας απογοήτευση σε πλατιά λαϊκά στρώματα.

Μεταφέροντας την παραπάνω ανάλυση στην ελληνική πραγματικότητα και στην κινητικότητα που υπάρχει στον χώρο, ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι «οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς, ούτε να εξουδετερώνουν η μία την άλλη με ανώφελους και άγονους εμφύλιους. Είναι πρωτίστως δικό τους καθήκον να αναλάβουν τολμηρές πρωτοβουλίες, για να αποκτήσει ξανά η προοδευτική παράταξη προοπτική διακυβέρνησης, αλλά και για να αποκτήσει εκ νέου το πολιτικό μας σύστημα πολιτική και κοινοβουλευτική ισορροπία».

Η «ισορροπία», δηλαδή η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι ο καημός του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της σοσιαλδημοκρατίας. Γι' αυτό ο Τσίρας μιλάει για μια «νέα δημοκρατική ισορροπία, που θα ενισχύει το κράτος δικαίου και τη λογοδοσία, τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και τις θεσμικές δικλίδες ασφαλείας απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία», απλώνοντας δίχτυ για να πιαστεί και να εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα η λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική της ΝΔ, καθώς χρησιμοποιεί και εδώ τον «κίνδυνο να ενταθεί στην Ελλάδα η ώσμωση δεξιάς και ακροδεξιάς που παρακολουθούμε στην υπόλοιπη Ευρώπη».

«Η πραγματικότητα, τα εκλογικά μαθηματικά, οι πιεστικές ανάγκης της κοινωνίας, επιβάλλουν στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό», είπε ο Αλ. Τσίπρας και απευθυνόμενος στο εσωτερικό και του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσθεσε: «Να μάθουνε πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση. Να βάλουν μπροστά το "εμείς" και να αφήσουν το "εγώ". Να δώσουν περισσότερο χώρο στο "μαζί" (...) δίνοντας ρεαλιστική υπόσταση στην προοπτική μιας νικηφόρας προοδευτικής συμμαχίας».

Η αναπαλαίωση της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας έχει πολλούς ...μαστόρους, πρόθυμους να παίξουν ρόλο στην ΕΕ και στη χώρα μας, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων του λαού και της αναζήτησης πραγματικής ριζοσπαστικής διεξόδου, που σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ.