Eurokinissi

Στον ΣΥΡΙΖΑ μαίνονται οι καρατομήσεις κεντρικών στελεχών από τον Στ. Κασσελάκη, στο πλαίσιο των εσωτερικών τους αντιθέσεων. Στο ΠΑΣΟΚ φουντώνουν η συζήτηση και οι ζυμώσεις για την έναρξη των διαδικασιών αλλαγής ηγεσίας. Ο Αλ. Τσίπρας «παρεμβαίνει» οργανώνοντας διάσκεψη για την ανάγκη ενότητας των πολιτικών δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας. Γνωστά στελέχη του χώρου, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο δήμαρχος Αθήνας, Χ. Δούκας, και ο πρωταγωνιστής της ΝΑΤΟικής Συμφωνίας των Πρεσπών, Ν. Κοτζιάς, δηλώνουν «παρών» στη συζήτηση και έτοιμοι για την ενεργή συμμετοχή στις εξελίξεις του επόμενου διαστήματος. Αλλες μικρότερες δυνάμεις του χώρου, όπως η Νέα Αριστερά, η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜέΡΑ25, παρακολουθούν τις διεργασίες επιδιώκοντας να διαπραγματευτούν τους καλύτερους δυνατούς όρους οποιασδήποτε συμμετοχής τους στα σενάρια της επόμενης μέρας.

Την ίδια στιγμή, ο αστικός Τύπος βρίθει αρθρογραφίας με έκδηλη ανησυχία και προβληματισμό για το μέλλον της «κεντροαριστεράς», όπως επιχειρούν να αναβαπτίσουν τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζοντας έναν δήθεν «νέο χώρο» στο αστικό πολιτικό σύστημα. Επιστρατεύονται μέχρι και δημοσκοπήσεις που περιγράφουν το πόσο θέλουν ή όχι την ενότητα των «προοδευτικών δυνάμεων» οι ψηφοφόροι, για να τονιστεί η ανάγκη γρήγορης προώθησης των σχεδίων αναμόρφωσης του σοσιαλδημοκρατικού πόλου του αστικού πολιτικού συστήματος.

Φυσικά, αυτός ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί τις τελευταίες μέρες αντανακλά την ανησυχία της άρχουσας τάξης για την ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις, σε συνθήκες κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και προώθησης διαρκώς νέων αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ και των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ. Για την ανάγκη να ξεπεραστεί η «ασυμμετρία» των δύο βασικών πυλώνων του αστικού πολιτικού συστήματος μιλούσαν, εξάλλου, προεκλογικά και βασικά στελέχη της κυβέρνησης.

Οι διεργασίες που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες θυμίζουν σερβίρισμα της ίδιας «άνοστης ξαναζεσταμένης σούπας». Στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ματώσει τον λαό με πλήθος αντιλαϊκών μέτρων εμφανίζονται ξανά ως δήθεν «φρέσκα πρόσωπα».

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας διεκδικεί ξανά τον ρόλο του «μεσσία» που θα ενώσει τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας δίπλα του στη συνδιάσκεψη που οργάνωσε τον Γ. Παπανδρέου! Δηλαδή, ο πρωθυπουργός του 3ου μνημονίου μαζί με τον πρωθυπουργό του 1ου έχοντας ως χειροκροτητές πρώην υπουργούς των μνημονιακών κυβερνήσεων, που τώρα παρουσιάζονται ως στελέχη είτε της Νέας Αριστεράς είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε άλλων μορφωμάτων της σοσιαλδημοκρατίας.

Ξαναζεσταμένο και το αφήγημά τους: Να ενωθούν οι «προοδευτικές δυνάμεις ενάντια στη ΝΔ», παρουσιάζοντας ότι δήθεν μπορεί να υπάρχει εναλλακτική φιλολαϊκή πολιτική χωρίς σύγκρουση με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Οτι μπορεί να σταματήσει το τσάκισμα του λαϊκού εισοδήματος χωρίς να θιγεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Οτι μπορεί να υπάρξει στήριξη του δικαιώματος στην Υγεία και στην Παιδεία χωρίς σύγκρουση με το σημερινό σύστημα, στο οποίο αυτές είναι εμπόρευμα. Οτι μπορεί να υπάρξει σήμερα πραγματική προστασία του λαού από πλημμύρες, φωτιές και σεισμούς χωρίς σύγκρουση με την πολιτική κόστους - οφέλους της ΕΕ για τη στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου. Οτι μπορεί να υπάρξει πολιτική στήριξης των εργατικών δικαιωμάτων χωρίς σύγκρουση με το σύστημα όπου η ίδια η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα.

Δεν διστάζουν μάλιστα να διακηρύσσουν (τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και το ΠΑΣΟΚ) ότι η ανάπτυξη στο σημερινό σύστημα (ή όπως είχε πει ο Στ. Κασσελάκης, το ίδιο το κεφάλαιο) αποτελεί παράγοντα μείωσης των ανισοτήτων, προτείνοντας ως «φάρμακο» στους εργαζόμενους και στον λαό αυτό που καθημερινά «δηλητηριάζει» τις ζωές τους. Οχι τυχαία, στήριξαν το προηγούμενο διάστημα τη συντριπτική πλειοψηφία των νομοσχεδίων της ΝΔ και ως αντιπολίτευση, τόσο στο εθνικό Κοινοβούλιο όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο.

Στην ουσία, οι προτάσεις τους, που τις παρουσιάζουν ως μέτρα ελάφρυνσης των λαϊκών στρωμάτων, αποτελούν ένα διαφορετικό μείγμα σφαγής του λαϊκού εισοδήματος μέσα από τη φορολογία, την απόλυτη μείωση του εισοδήματος, την ακρίβεια και την άνοδο των τιμών ή την εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Ασφάλισης κ.ά.

Αυτή η ταύτιση στη στρατηγική τους κατεύθυνση, παρά τις όποιες επιμέρους φυσικά διαφορές τους, με τη ΝΔ, υπάρχει γιατί όλοι στον πυρήνα της πολιτικής τους έχουν την υπεράσπιση αυτού του σάπιου συστήματος, του καπιταλισμού, των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου, υπερασπίζονται τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που μας οδηγούν σε εμπλοκή σε πολέμους.

Η στρατηγική σύμπλευση της σοσιαλδημοκρατίας, της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου είναι εξάλλου ένας παράγοντας που δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να προχωρά χωρίς δισταγμό το αντιλαϊκό της έργο (με εμβληματική αυτήν τη βδομάδα την κατάπτυστη τροπολογία για τη ΛΑΡΚΟ), παρά την πτώση του εκλογικού της ποσοστού.

Αποκαλυπτική για τους σκοπούς των διαφόρων πρωταγωνιστών των διεργασιών στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ήταν και η συνάντηση που διοργάνωσε ο Αλ. Τσίπρας υπό την αιγίδα του ιδρύματός του, με τον προκλητικό τίτλο «Διεθνής Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη», με αφορμή τη συμπλήρωση 6 χρόνων από τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών.

Αρθρογραφία του αστικού Τύπου χαρακτήρισε αυτήν τη συνάντηση μια «επανένωση» των κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όμως στην πραγματικότητα ήταν μια σοσιαλδημοκρατική «γιορτή» εξύμνησης του ΝΑΤΟ και της πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ.

Ο χαρακτήρας αυτής της συνάντησης, που στόχευε να επιβεβαιώσει ξανά και ξανά τα διαπιστευτήρια των συμμετεχόντων στην ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία, ήταν φανερός από τα στελέχη της Κομισιόν, του ΝΑΤΟ και διεθνών ιδρυμάτων από την ΕΕ και τις ΗΠΑ που έδωσαν τις «ευλογίες» τους.

Αναδείχθηκε όμως ξεκάθαρα από την ίδια την ομιλία του Αλ. Τσίπρα, που ζήτησε η ΕΕ να αναβαθμίσει τον ρόλο της διπλωματικά και στρατιωτικά. Να αποκτήσει ενιαία πολιτική στρατιωτικών δαπανών και στρατιωτικής προετοιμασίας ώστε να μην είναι απλά θεατής των εξελίξεων! Ζήτησε αναβάθμιση της ικανότητας της ΕΕ να λειτουργεί αυτόνομα σε όλα τα επίπεδα χωρίς να ακολουθεί απλά τις ΗΠΑ, διακηρύξεις που στην πράξη σημαίνουν την αναβάθμιση της ικανότητας της ΕΕ, στήριξης πολύπλευρα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Ενώ συμπλήρωσε ότι η ΕΕ θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην ολοκλήρωση της ΝΑΤΟικής πορείας των Δυτικών Βαλκανίων και να αναλάβει πιο ενεργητικό ρόλο στήριξης της Ουκρανίας στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

«Ποταμούς δακρύων» χύνουν μετά τις ευρωεκλογές τα διάφορα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε, στην Ελλάδα, απέναντι στη δεξιά να βρεθεί η ακροδεξιά», γράφουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, «ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στην ακροδεξιά και την αντιπολιτική», ζητάει ο Αλ. Τσίπρας και ο Στ. Κασσελάκης ετοιμάζει ακόμα ένα αμερικανικής κοπής «Ιδρυμα κατά της ακροδεξιάς».

Οι δυνάμεις όμως της σοσιαλδημοκρατίας όχι απλά δεν είναι «επαρκείς αντίπαλοι» της ακροδεξιάς αλλά συγκαταλέγονται ανάμεσα στους βασικούς ενόχους για την ενίσχυση αυτών των κομμάτων.

Είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, μαζί με τα φιλελεύθερα κόμματα, που προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική των κατευθύνσεων της ΕΕ, των ματωμένων πλεονασμάτων και των προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης που συνθλίβει τα δικαιώματα των εργαζομένων, στρώνοντας το έδαφος δημαγωγίας και εγκλωβισμού συνειδήσεων από τις λεγόμενες ακροδεξιές δυνάμεις.

Τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας που ηγούνται στην πολεμική προετοιμασία της ΕΕ, στην προώθηση των στρατιωτικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ και της εμπλοκής στον πόλεμο, δίνουν το άλλοθι στις δυνάμεις της ακροδεξιάς να παρουσιάζονται σήμερα ως δήθεν «φιλειρηνικές» δυνάμεις.

Η σοσιαλδημοκρατία ήταν και είναι ο κατεξοχήν φορέας του αντικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού και της αντιδραστικής θεωρίας της ΕΕ που εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Είναι αυτές οι δυνάμεις που έχουν βρεθεί στα αστικά Κοινοβούλια να χειροκροτούν πρώην στελέχη των ναζί και μέλη των φασιστικών ταγμάτων Αζόφ.

Γι' αυτό και πρόκειται για «κροκοδείλια δάκρυα» με σκοπό την εξαπάτηση των εργαζομένων και του λαού. Στόχευσή τους είναι να δημιουργηθούν τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα «ακροδεξιάς - προοδευτικών δυνάμεων», που θα κρύβουν ότι στον πυρήνα της πολιτικής και των δύο βρίσκεται η προώθηση των συμφερόντων αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός. Και την ίδια στιγμή, θα φτιάχνουν έναν βολικό αντίπαλο για το σύστημα ώστε να παρουσιάζεται ως «προοδευτική» η αντιδραστική πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας.

Οι εθνικιστικές θέσεις αυτών των δυνάμεων για τη Βόρεια Μακεδονία και την Τουρκία λειτουργούν ως ένα εύκολο σκιάχτρο για να ενισχύονται στις λαϊκές συνειδήσεις ως σωστές επιλογές τόσο η ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών (για την οποία είναι περήφανοι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά όσο και οι δυνάμεις φυσικά γύρω από τον Αλ. Τσίπρα), όσο και μια ενδεχόμενη μελλοντική ιμπεριαλιστική συμφωνία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Στην αναχρονιστική τους ανάλυση για την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις και τον σεξουαλικό προσανατολισμό δίνεται ως δήθεν απάντηση η ακόμα μεγαλύτερη προώθηση της επίσης βαθιά αντιδραστικής θεωρίας του «κοινωνικού φύλου» και των «πολλαπλών ταυτοτήτων».

Το θλιβερό θέατρο αναμόρφωσης της σοσιαλδημοκρατίας θα συνεχίσει να εξελίσσεται το επόμενο διάστημα, όποια και αν είναι η τελική του έκβαση. Οι πρωταγωνιστές του έχουν αποδείξει την προσήλωσή τους, τόσο από θέσεις κυβέρνησης όσο και από θέσεις αντιπολίτευσης, στην προώθηση των στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης της Ελλάδας, των κατευθύνσεων της ΕΕ και των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ.

Κάθε εργαζόμενος που νιώθει απογοήτευση και αποστροφή από την έναρξη ενός ακόμα κύκλου στη φαρσοκωμωδία ανασύνθεσης της σοσιαλδημοκρατίας, χρειάζεται τώρα να σκεφτεί ότι έχει ελπίδα πέρα και έξω από αυτά τα αδιέξοδα, στη συμπόρευση και στους αγώνες μαζί και δίπλα στο ΚΚΕ.

Εχουν πείρα πλέον οι εργαζόμενοι για τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ, που τους οδήγησαν στο 1ο και 2ο μνημόνιο, και για τις αντίστοιχες του ΣΥΡΙΖΑ, που έφεραν το 3ο και χειρότερο μνημόνιο. Υπάρχει πείρα από τη δήθεν αντιπολίτευση που έκαναν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ φωνάζοντας κάλπικα ενάντια στη ΝΔ, για να καταλήξουν να ψηφίσουν κατά 93% το δεύτερο και 75% ο πρώτος νομοσχέδια της ΝΔ και στο εθνικό Κοινοβούλιο και αντίστοιχα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η ελπίδα είναι το δυνάμωμα των θετικών διεργασιών που γίνονται μέσα στην κοινωνία, μέσα στους αγώνες, με την αλλαγή των συσχετισμών στις αρχαιρεσίες στους φορείς του κινήματος, με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Η ελπίδα είναι η σταθεροποίηση και η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που εκφράζεται από την πολιτική της Κομισιόν, της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ και της αντιπολίτευσης των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας. Η ενίσχυση της δύναμης του λαού με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας με τους βιοπαλαιστές αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, που θα αμφισβητήσει συνολικά τα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου. Με την ενίσχυση του ΚΚΕ σε κάθε κλάδο, κάθε χώρο δουλειάς και κάθε γειτονιά.