Από τη μεγάλη συγκέντρωση - συναυλία που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη στο Σύνταγμα ενάντια στο νομοσχέδιο

Την απαίτηση για απόσυρση του εκτρωματικού νομοσχεδίου διατύπωσε για μια ακόμα φορά εκ μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής του Κόμματος Γιώργος Λαμπρούλης, αναδεικνύοντας τα προβλήματα που έχει φέρει η «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» την οποία προσπαθεί να ολοκληρώσει η κυβέρνηση. Θύμισε ότι η μεταρρύθμιση αυτή ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια, και ακόμα και σήμερα έκθεση της ΕΕ εντοπίζει ότι «οι ανομοιομορφίες και τα κενά είναι έκδηλα στις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, δεν συντονίζονται και είναι συχνά ακατάλληλες».

«Αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα με τις πολιτικές τους, είναι μέρος του προβλήματος», σημείωσε κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας για παιδιά, οι οποίες είναι ελάχιστες στον δημόσιο τομέα, επισημαίνοντας ότι οι γονείς αναγκάζονται για διαγνώσεις, συνταγογραφήσεις των απαραίτητων θεραπειών να καταλήγουν στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ, πρόσθεσε, και σε δευτεροβάθμιο επίπεδο είναι ελάχιστες οι κλίνες σε δημόσιες παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, με συνέπεια ακόμα και τα τραγικά περιστατικά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας για παιδιά ή έφηβους που χρήζουν νοσηλεία να νοσηλεύονται σε ψυχιατρικές κλινικές ενηλίκων, γεγονός που μόνο θεραπευτικό δεν είναι. Ποια λοιπόν από τις ελάχιστες και τραγικά υποστελεχωμένες υπηρεσίες θα πραγματοποιεί την πρόληψη, τη θεραπεία και την αποκατάσταση;

Τόνισε την αναγκαιότητα για ανάπτυξη δημόσιων υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας σε πανελλαδικό επίπεδο, με το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό και πλήρη εργασιακά δικαιώματα, τα οποία δεν προβλέπονται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Σχετικά με την πρόβλεψη το Δρομοκαΐτειο να διασυνδέεται - όχι με το Δαφνί το οποίο καταργείται - αλλά με μονάδες Ψυχικής Υγείας, υπογράμμισε ότι μετατρέπεται σε κέντρο για τη διαχείριση των ακούσιων εισαγωγών - όπως μεθοδεύεται καιρό τώρα - χωρίς κανένα επιστημονικό κριτήριο.

Αναφερόμενος στην τραγική υποστελέχωση των υπηρεσιών Υγείας και τον σχεδιασμό για μετακινήσεις του προσωπικού από τη μια δομή στην άλλη, επισήμανε την ανάγκη για σταθερότητα στα πρόσωπα, τα οποία αποτελούν ένα από τα εργαλεία στα οποία βασίζεται η θεραπευτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον θεραπευτή και στον θεραπευόμενο και όχι θεραπείες με θεραπευτές καμικάζι, όπως προγραμματίζεται στο άρθρο 10.

Οπως υπογράμμισε ο Γ. Λαμπρούλης, από την αρχή που κατατέθηκε το νομοσχέδιο της «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» υπήρχε η πρόβλεψη το κράτος να αποποιηθεί σταδιακά την ευθύνη για τις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, αφήνοντας στο Δημόσιο ένα ελάχιστο δίκτυο υπηρεσιών, αναθέτοντας το μεγαλύτερο κομμάτι σε ιδιώτες με το αζημίωτο.

«Είναι πολιτική επιλογή και της παρούσας κυβέρνησης και των προηγούμενων να μην αναπτύξουν όλες τις απαραίτητες δημόσιες υπηρεσίες και σε όλα τα επίπεδα, πρόληψη - θεραπεία - αποκατάσταση», ανέφερε και πρόσθεσε:

«Ερχεστε και αναθέτετε πολύτιμες υπηρεσίες για τον λαό σε ΜΚΟ, ΑΜΚΕ και ιδιώτες, στα πλαίσια μιας άναρχης ανάπτυξης. Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά με ανθρώπους που ταλαιπωρούνται μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία, γιατί δεν υπάρχει πρωτοβάθμια φροντίδα, ασθενείς που αφήνονται έξω από τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και δεκάδες άλλα παραδείγματα».

Για την έλλειψη προσωπικού και την προσπάθεια της κυβέρνησης να τα μπαλώσει αντί να τα λύσει, ο βουλευτής του ΚΚΕ σημείωσε ότι πρόκειται για μέτρα που με διάφορες παραλλαγές έχουν ήδη εφαρμοστεί, χωρίς να λύνουν τα προβλήματα. Ενώ για το επιχείρημα της κυβέρνησης περί άγονων προκηρύξεων και περιοχών, απάντησε ότι «άγονη και προβληματική είναι η πολιτική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας. Οι υπουργοί Υγείας έχουν στα χέρια τους το υπόμνημα και τις προτάσεις της ΟΕΝΓΕ, αλλά κανείς δεν τα ικανοποιεί».

Στο ότι το νομοσχέδιο θα είναι «δυσλειτουργικό» εστίασαν την κριτική τους ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα Α. Παναγιωτόπουλο να εκφράζει την ανησυχία του ότι «η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν ολοκληρώνεται», ζητώντας δηλαδή ακόμα πιο επιθετικά μέτρα από την κυβέρνηση. Η Θ. Φωτίου από τη Νέα Αριστερά εντόπισε ότι για να εφαρμοστεί το νομοσχέδιο «κάθε άρθρο θα χρειάζεται 20 υπουργικές αποφάσεις, ούτε δύο χρόνια δεν φτάνουν».