Στο ίδιο έργο θεατές έγιναν εκατομμύρια Αμερικανοί στη Φλόριντα, με το πέρασμα του σαρωτικού τυφώνα «Milton» κι ενώ πολλοί δεν είχαν προλάβει καν να συνέλθουν από το προηγούμενο χτύπημα του «Helene». Παρότι ο «Milton» έφθασε στη Φλόριντα υποβαθμισμένος σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις, τουλάχιστον 23 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, δεκάδες τραυματίστηκαν, εκατοντάδες έμειναν άστεγοι και ακόμα περισσότεροι έγιναν πλημμυροπαθείς, ενώ για τρεις ή τέσσερις μέρες είχαν μείνει (ή εξακολουθούν να μένουν) δίχως ρεύμα από 1,5 έως 3 εκατομμύρια άνθρωποι.

Κατά το σύνηθες, κυβέρνηση και πολιτειακές αρχές απέδωσαν αυτό το αποτέλεσμα στην «κλιματική κρίση». Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η συγκεκριμένη περιοχή των ΗΠΑ βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο τυφώνων, ακόμα και πολύ ισχυρότερων από τον «Milton» που χτύπησε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ειδικά η Φλόριντα είναι από τις πολιτείες που κάθε χρόνο, από αρχές Ιούνη έως τέλη Νοέμβρη, πλήττονται από δύο, τρεις ή και περισσότερους τυφώνες και καταιγίδες. Και αυτό συμβαίνει καταγεγραμμένα από το 1851. Αλλες πολιτείες, όπως η Τζόρτζια και η Βόρεια Καρολίνα, υπέστησαν σημαντικές καταστροφές ήδη από τα τέλη Σεπτέμβρη, με το πέρασμα του ισχυρότερου τυφώνα «Helene».

Δεν λείπουν λοιπόν ούτε η εμπειρία ούτε η γνώση από το κράτος για να αντιμετωπίσει ένα φυσικό φαινόμενο που μόνο πρωτόγνωρο δεν είναι. Κι όμως... Οπως αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, ο λαός έμεινε απροστάτευτος απέναντι στη μανία της φύσης, παρά τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για έγκαιρη πρόβλεψη και αποτελεσματική πρόληψη. Ο ...«χρυσός κανόνας» σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», έλαμψε για άλλη μια φορά στη «μητρόπολη» της βαρβαρότητας, αφήνοντας πίσω νεκρούς, άστεγους και μεγάλες καταστροφές.

Παραμονές του τυφώνα, το κράτος καλούσε σε εκκένωση ολόκληρων πόλεων, χωρίς καμιά μέριμνα για το πώς και προς τα πού θα μετακινηθεί ο κόσμος, για το πού θα μείνουν τα εκατομμύρια που ξεσπιτώνονταν για να σώσουν τις ζωές τους. Η τύχη δεκάδων χιλιάδων άστεγων παραμένει «γκρίζα περιοχή» μετά το πέρασμα του τυφώνα, όπως είχε γίνει ξανά με την πλημμύρα στη Νέα Ορλεάνη. Καταγγελίες απελπισμένων κατοίκων αναφέρουν ότι εγκλωβίστηκαν στους φρακαρισμένους δρόμους, ή ότι δεν έβρισκαν μέσο να φύγουν για να σωθούν. Το κράτος όμως έκανε το «καθήκον» του: Προειδοποίησε ότι όποιος δεν φύγει θα πεθάνει. Και μετά, «ένιψε τας χείρας του»...

Η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιμετώπισης της φυσικής καταστροφής είναι καταφανέστατη στην περίπτωση του «Milton». Η «ατομική ευθύνη» σε όλο της το μεγαλείο! Από κει και πέρα, δεν είναι λίγες οι φωνές και στις ΗΠΑ, που στο φόντο των πλημμυρισμένων πόλεων και των διαλυμένων σπιτιών, φωτίζουν το κέρδος ως τον «συνήθη ύποπτο» της καταστροφής. Σημειώνουν, για παράδειγμα, την πλήρη απουσία αντιπλημμυρικών έργων ακόμα και μέσα στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα να «πνίγονται» όχι μόνο σε τυφώνες αλλά και από μια συνηθισμένη νεροποντή. Ανεπαρκής είναι και η ενίσχυση των φραγμάτων, στο έδαφος της συνολικότερης απαξίωσης των γερασμένων υποδομών και της υποχρηματοδότησης για τη συντήρηση και αναβάθμισή τους, στα επίπεδα που επιβάλλει σήμερα η ένταση των φυσικών φαινομένων.

Ως αιτία των μεγάλων καταστροφών προβάλλονται επίσης οι ξεπερασμένοι κατασκευαστικοί κανονισμοί για κατοικίες και επιχειρήσεις, σε περιοχές που πλήττονται συχνά από τυφώνες. Προκειμένου να κατέβει το κόστος, πολύ συχνά τα κτίρια φτιάχνονται με φθηνότερα υλικά, όπως ξυλεία, γυψοσανίδες κ.λπ. Σε πολλές περιοχές, όπου ο κίνδυνος πλημμύρας είναι υψηλός, δίνονται άδειες οικοδόμησης και κατοικούνται κυρίως από φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό επιβάλλουν οι κανόνες εμπορευματοποίησης της γης, που είναι από τους πυλώνες της πολιτικής του κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση των υπηρεσιών αρωγής, που μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να προστατευθεί ο λαός και σ' αυτό που πραγματικά ζει σε κάθε φυσική καταστροφή. Την ίδια ώρα, βέβαια, τα μονοπώλια της πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ απολαμβάνουν γενναιόδωρα κρατικά συμβόλαια και το χρήμα ρέει άφθονο για τη χρηματοδότηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων όπου Γης.

Το παράδειγμα των ΗΠΑ, της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης παγκοσμίως, που προβάλλονται ως «πρότυπο» καπιταλιστικής ανάπτυξης, ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Οτι τα κέρδη του κεφαλαίου δεν συναντιούνται πουθενά με τις λαϊκές ανάγκες. Ετσι, ζητήματα που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι λυμένα για τον λαό, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, όπως η προστασία από φυσικές καταστροφές, δεν αποτελούν μόνο πηγή τεράστιων κινδύνων αλλά αξιοποιούνται για να εμπεδώνεται ως «σύγχρονο» και «προοδευτικό» μέτρο η αναβάθμιση της «ατομικής ευθύνης» στη διαχείρισή τους! Ετσι πάνε να βγάλουν λάδι το αστικό κράτος, που ούτε στις ΗΠΑ ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά δεν θέλει και δεν μπορεί να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του λαού, επειδή είναι ο μεγαλύτερος προστάτης των κερδών του κεφαλαίου...