«Η Σεβίλλη μάς έδωσε άλλη μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι η αντίθεση ανάμεσα στην κυρίαρχη πολιτική που εφαρμόζεται από την ΕΕ και τις εθνικές κυβερνήσεις από τη μια, τους εργαζόμενους και τους λαούς από την άλλη, βαθαίνει και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά μόνιμης αντιπαράθεσης. Ιδιαίτερα για τη νεολαία, η εκτίμηση αυτή, ισχύει πολύ περισσότερο.

Πιο σημαντικό γεγονός όμως είναι να τονίσουμε ότι η αντίθεση αυτή εκδηλώνεται όλο και πιο συστηματικά και πιο έντονα με αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνειδητοποιούν ότι δεν αρκεί μόνο μια απλή καλυτέρευση των όρων διαβίωσής τους, που είναι βέβαια πολύ σημαντικό, αλλά, ταυτόχρονα, για τις σημερινές συνθήκες και αβέβαιο. Χρειάζεται ένας άλλος κόσμος. Μια διαφορετική κοινωνική τάξη πραγμάτων. Απαιτούνται ανατροπές και πολιτικές πρωτοβουλίες, που θα αντιμετωπίζουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα βάλουν τέρμα στους πολέμους, που εξαπολύουν τα μονοπωλιακά μεγαθήρια, το κεφάλαιο. Οπως, επίσης, θα βάλει τέρμα στους όρους της ολοένα και πιο εντεινόμενης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των άλλων καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτή η τάση, που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, έστω και ατελώς μέσα στους εργαζόμενους πρέπει να ενισχυθεί. Πρέπει να έρθει στο κέντρο της προσοχής του κομμουνιστικού κινήματος. Είναι το αντικείμενο μιας εργατικής πολιτικής που θα εκφράζεται από το κομμουνιστικό κίνημα και που θα αποτελεί την ουσιαστική απάντηση από την πλευρά της εργατικής τάξης στην πολιτική και τη δράση του κεφαλαίου. Η ανάγκη αυτή βγήκε κατά τρόπο καταλυτικό ως συμπέρασμα και από τις αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες στη Γαλλία.

Τότε μόνο το κίνημα αυτό δε θα έχει τον κίνδυνο να απορροφηθεί από τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία φανερά και απροκάλυπτα έχει ρίξει όλες τις δυνάμεις να το ποδηγετήσει και να το οδηγήσει σε ακίνδυνα και αδιέξοδα μονοπάτια.

Τέλος, για να μπορέσει να σταθεί ένα τέτοιο κίνημα και να μην αποτελεί μια επετειακή επανάληψη μιας συγκεκριμένης εκδήλωσης διαμαρτυρίας με ευκαιρία τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ πρέπει να στηρίζεται και να αναπτύσσεται σε κάθε κράτος -μέλος της ΕΕ, με βάση τα προβλήματα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα δε, να συντονίζεται και να εκφράζεται μέσα από μια ενιαία στρατηγική της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων σε ευρύτερα, πανευρωπαϊκά πλαίσια.

Σε αυτή την προοπτική οι εργαζόμενοι της χώρας μας θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για την επιτυχία των εκδηλώσεων, με την ευκαιρία της Συνόδου Κορυφής στη Θεσσαλονίκη το 2003. Σε αυτή την προοπτική επίσης και με αυτές τις προϋποθέσεις οι εργαζόμενοι σε εθνικό επίπεδο και οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να τρέφουν ελπίδες, για ένα καλύτερο μέλλον, για έναν άλλο κόσμο, σοσιαλιστικό».