Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των Ισπανών εργαζομένων μία μέρα πριν τη Σύνοδο Κορυφής στη Σεβίλλη και η μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου, στις 22 του Ιούνη -- κατά τη διάρκεια της Συνόδου -- με τη συμμετοχή διαδηλωτών από όλες τις χώρες της Ευρώπης έδωσαν ένα σαφές μήνυμα: Οτι μεγάλα τμήματα εργαζομένων, συνολικά των λαών της Ευρώπης, βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία αμφισβήτησης της πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Ενα μήνυμα που επίσης έδωσαν προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων σε χώρες της Ευρώπης, αλλά και οι αντίστοιχες διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ το προηγούμενο διάστημα.

Η μαζικότητα των διαδηλώσεων αυτών -- ιδιαίτερα η έντονη παρουσία της νεολαίας -- και τα χαρακτηριστικά αμφισβήτησης της καπιταλιστικής πραγματικότητας, τα οποία καταγράφονται μέσω των συνθημάτων που υιοθετούν μεγάλα τμήματα των διαδηλωτών, είναι αυτά που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη μορφοποίηση ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού κινήματος στην Ευρώπη και στην κάθε χώρα ξεχωριστά. Ωστόσο, αναδεικνύεται η ανάγκη για καλύτερη οργάνωση του αγώνα, για συγκεκριμενοποίηση των αιτημάτων, που θα δώσουν στο περιεχόμενό του μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και τελικά θα στοχεύουν χωρίς αυταπάτες στην ανατροπή της σημερινής ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης». Σε αυτό το δύσκολο αλλά επιβεβλημένο δρόμο οι ταξικές δυνάμεις και όσοι βαδίζουν στη γραμμή της σύγκρουσης και όχι της υποταγής καλούνται να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, αυτός ο αγώνας να στραφεί ξεκάθαρα κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και των αντιλαϊκών επιλογών της ΕΕ και των κυβερνήσεων των χωρών-μελών της. Οχι απλώς να διαπιστώνει τα προβλήματα αλλά να καταδεικνύει τις αιτίες τους και να επιδιώκει την κατάργησή τους. Είναι ανάγκη να ενταθεί η αντίσταση στην αφαίρεση των κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην κατάργηση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, στη δημιουργία επιπλέον κατασταλτικών μηχανισμών σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Είναι ακόμα ανάγκη να απαντήσουν στις προσπάθειες της σοσιαλδημοκρατίας να χειραγωγήσει αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης προς την κατεύθυνση της υποταγής και της συναίνεσης.

Ετσι, από το ραντεβού στη Σεβίλλη μέχρι το επόμενο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούνη του 2003, όπου θα πραγματοποιηθεί η επόμενη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, αλλά κι όλους τους άλλους ενδιάμεσους σταθμούς, οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, το ελληνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αναλαμβάνουν αυξημένα καθήκοντα. Πρέπει να κάνουν σαφές ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι περιστασιακός αλλά συνεχής και αταλάντευτος. Και πρέπει ακόμα να αυξήσουν τις προσπάθειές τους ώστε οι κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα να αποκτήσουν ακόμα πιο έντονα και σαφή αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά και να δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο ανατροπής της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης».

Επιστρέφοντας από τη Σεβίλλη, παρουσιάζουν σήμερα, μέσα από το «Ρ», τις εκτιμήσεις τους για τις διαδηλώσεις και τους παραπέρα στόχους οι επικεφαλής των αντιπροσωπειών του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και της κίνησης «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», Π. Γεωργιάδης, Τ. Γόντικας και Γ. Πρωτούλης αντίστοιχα.