«Στα ελληνικά δεν υπάρχει..."κοντή μνήμη"! Υπάρχει, όμως, στα αμερικάνικα (short memory). Μιλάμε για "αμερικανιά" ολκής, στην περιώνυμη προκήρυξη... Εκείνη η φράση, δε, που λέει ότι το γεγονός είναι "ακόμα πιο δυστυχές"(!), όχι μόνο δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα, αλλά, όπερ και σπουδαιότερον, δεν το έχουν εκστομίσει ούτε ένιοι ανελλήνιστοι των διαύλων. Βρίσκεται, όμως, στην περιώνυμη προκήρυξη... Καλά, εκείνο το απίστευτο μπλέξιμο του (υποτιθέμενου) "γλαφυρού ύφους" και της... "απλής γλώσσας" δεν αποκαλύπτει απλώς βαθιά μεσάνυχτα, αλλά και πρόδηλη απολογητική αμηχανία για τη χαώδη διαφορά ύφους (και ουσίας) μεταξύ της εν λόγω προκηρύξεως και των παλαιών... Α, ναι: Εκείνο το "Νεοέλληνας Διαφωτιστής", σε ποιο "μαγαζί" το άκουσε ο ρέκτης συντάκτης της προκήρυξης; Οπως και το άλλο, περί "αμερικανικού ιμπεριαλισμού - εθνικισμού"(!), τον οποίο είχε στόχο η Οργάνωση. Ούτε τα ανεπίδεκτα νήπια της Αριστεράς δε χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις. Εν τέλει, η φρασεολογία, το ύφος, οι "αμερικανιές" και τα "μεταφρασμένα κομμάτια" κινούνται - εις ό,τι αφορά το ύφος, επομένως την ουσία - σε επίπεδο πρωινάδικου. Σα να μιλάει ο φίλος μου ο Θέμος με την Ελένη Μενεγάκη για τον λούτσο, το ψάρι». Από το χτεσινό «Τύπο των ήλων» του Γιάννη Τριάντη.