-- Ο πρώτος σχετίζεται με το γεγονός ότι η έννοια «Αριστερά» στις λαϊκές συνειδήσεις είναι γενικά θετικά φορτισμένη και ταυτισμένη με κάθε κατάκτηση λαϊκού δικαιώματος σ' αυτόν τον τόπο.
-- Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μέσα στη γενική αναφορά των διαφόρων δημοσιολόγων και αναλυτών για την «Αριστερά», μπορούν να χωρέσουν τους πάντες, ως και κατασκευάσματά τους σαν τη «17Ν», και έτσι να αφήνουν καθένα να κάνει συνειρμούς που έντεχνα να οδηγούν στην άποψη ότι και το ΚΚΕ, η πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, μπορεί να έχει σχέση με την τρομοκρατία.
Πολύπλευρη προσπάθεια, θα λέγαμε, που δεν έχει άλλο σκοπό, από το να ισχυροποιήσει την εξουσία των μονοπωλίων, να αθωώσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των επεμβάσεων και των πολέμων, να ενοχοποιήσει τη λαϊκή αντίσταση και τελικά να ενισχύσει την άποψη ότι η πρακτική της τρομοκρατίας έχει τέτοιο ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο.
Κάτω από αυτό το πνεύμα αρθρογράφος συγκεκριμένης εφημερίδας έφτασε - προκειμένου να πείσει ότι έτσι έχουν τα πράγματα - να πει πως η «ιδεολογία» της «17Ν» έχει άμεση σχέση με την ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Και αναφέρει σχετικά ότι ο «εθνικιστικός αντιιμπεριαλισμός» της «17Ν», ταυτίζεται με τις αντιλήψεις των δυνάμεων που οργάνωσαν την αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική δράση κατά τη διάρκεια των πολέμων σε Βοσνία, Κόσσοβο κλπ.
Αλλά και η ταύτιση της δήθεν ιδεολογίας της «17Ν» με τις αντιλήψεις των δυνάμεων που οργάνωσαν την αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική δράση οδηγεί στο συνειρμό ότι αυτή η δράση είναι τρομοκρατική. Βεβαίως, την ίδια ώρα και οι εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, την ταυτίζουν με το αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα, με τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις, δίνοντας ως πειστήριο ανάλογες φωτογραφίες. Τελευταία μάλιστα, αναλυτές αμερικανικών εφημερίδων, σχολιάζουν ότι η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» στην Ελλάδα έχει ακόμη πολύ δρόμο, αφού οι αντιαμερικανικές διαθέσεις είναι ισχυρές στο λαό. Να τι θεωρούν «τρομοκρατία» οι Αμερικανοί. Ποιον λοιπόν ωφελεί αυτή η προπαγάνδα, αν όχι αυτούς που ταυτίζουν την τρομοκρατία με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, για να το χτυπήσουν, και πρώτ' απ' όλα τους τρομοκράτες των λαών, Αμερικανούς;
Ταυτόχρονα η άποψη περί «εθνικιστικού αντιιμπεριαλισμού», θέλει συνειρμικά να οδηγήσει στην άποψη ότι εθνικισμός και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα είναι τα δύο άκρα που σχετίζονται άμεσα με την «τρομοκρατία». Επομένως προβάλλουν συνειρμικά την άποψη ότι η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, αναπτύσσοντας αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δράση, ενισχύουν την τρομοκρατία. Ετσι ενοχοποιούν τη μαζική κοινωνικοπολιτική πάλη, ως ένα όπλο στήριξης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και της εξουσίας των μονοπωλίων, αλλά και της κυρίαρχης πολιτικής.
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι Α. Ανδριανόπουλος δε γνωρίζει ότι η Αριστερά, και για να γίνουμε πιο σαφείς, το ΚΚΕ, είναι ιδεολογικά αντίθετο με την ατομική τρομοκρατία, όμως παλεύει και ενάντια στην τρομοκρατία που ασκεί το αστικό κράτος κατά των λαϊκών αγώνων, όπως και ο ιμπεριαλισμός σε όλο τον κόσμο. Του χρειάζεται όμως αυτή η λογική, για να τεκμηριώσει το «τέρμα η ασυλία».
Ενας λοιπόν ακόμη από τους ιδεολόγους της σύγχρονης αστικής ιδεολογίας, που σκοπό της ζωής του έχει βάλει την προστασία και ενίσχυση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, ταυτίζει ωμά την «τρομοκρατία» με την «Αριστερά», ωθώντας σε συνειρμούς περί «τρομοκρατίας» και συσχετισμού της με το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό κίνημα, ακριβώς γιατί αυτή η λογική αν ενισχυθεί το αποδυναμώνει, αφού το ενοχοποιεί ως τρομοκρατικό. Και, εμμέσως πλην σαφώς, βάζει στο λαό το δίλημμα ότι όποιος δεν ταυτίζεται με την άποψη του κατεστημένου περί «τρομοκρατίας», είναι με την τρομοκρατία. Αλλωστε ο Α. Ανδριανόπουλος γράφοντας περί αρνητικής συνεισφοράς της «Αριστεράς» στον τόπο, συνεχίζει λέγοντας ότι η φιλοευρωπαϊκή και φιλοΝΑΤΟική πολιτική, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, των χρηματαγορών, γενικά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι μονόδρομος για τον τόπο. Το καπιταλιστικό σύστημα πασχίζει να προστατευτεί από την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, την ενοχοποιεί, για να τη χτυπήσει.
Αυτή λοιπόν η άποψη ότι «δε νοούνται πράξεις πολιτικής βίας στο σημερινό δημοκρατικό σύστημα», με δεδομένο ότι πολιτική βία ασκεί η κρατική εξουσία, σημαίνει ότι αυτή μπορεί να ασκείται, αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να ασκείται, αλλά όχι και η μαζική λαϊκή κοινωνικοπολιτική πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό διακηρύσσει η Μ. Δαμανάκη για να προσθέσει τη δική της συμβολή στην προστασία και υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, του καθεστώτος των μονοπωλίων.
Γι' αυτό η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο πρέπει να επαγρυπνούν, φράζοντας τ' αυτιά τους σ' αυτή την ύπουλη προπαγάνδα, αλλά να την αντιστρέψουν, ενισχύοντας την κοινή κοινωνικοπολιτική τους δράση στην προοπτική συγκρότησης του δικού τους λαϊκού μετώπου πάλης, ως μονόδρομο για τη διεύρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της υπεράσπισης των συμφερόντων τους στην πορεία ανατροπής αυτής της αντιδραστικής πολιτικής και της εξουσίας που την ασκεί.