Παράδειγμα κομμουνιστή δημοσιογράφου | ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ

Παράδειγμα κομμουνιστή δημοσιογράφου

Στα 56 χρόνια από τη δολοφονία του

Ηταν πορεία προς το θάνατο. Το ήξερε καλά κι όμως πήγε. Τον ωθούσε η συνείδηση του κομμουνιστή δημοσιογράφου. Αλλωστε το 'χε αποδείξει με τη δράση του, στα δύσκολα χρόνια της δημοσιογραφικής του δουλιάς, στο «Ριζοσπάστη» και στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην Κατοχή, όταν έστηνε τα παράνομα τυπογραφεία, αλλά πάνω απ' όλα στα περίφημα ρεπορτάζ του, γιατί η πένα του αποτύπωνε την ίδια την ψυχή του λαού. Γιατί πηγή του ρεπορτάζ του Βιδάλη ήταν η ίδια η ζωή του λαού. Το τελευταίο ρεπορτάζ του, γράφτηκε με το αίμα της ζωής του. Ηταν συνειδητή επιλογή. Ηθελε να πάει ο ίδιος στη Θεσσαλία, όπου οργίαζε η κατοχική ληστοσυμμορία του Σούρλα, δολοφονώντας και σφάζοντας τους αγωνιστές του ΕΑΜ, τους κομμουνιστές, σε μια περίοδο όπου το ντόπιο αντιδραστικό καθεστώς της άρχουσας τάξης, με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών προσπαθούσε να επιβάλει την εξουσία του, σπρώχνοντας το λαό στον εμφύλιο πόλεμο. Το ρεπορτάζ δε γράφτηκε ποτέ. Η δολοφονία του έγινε το πιο ζωντανό ρεπορτάζ για τις συνθήκες ζωής του λαού της Θεσσαλίας, αλλά και για το ξεσκέπασμα των δυνάμεων και των μεθόδων τους, που ήθελαν ή την υποταγή των ανυπόταχτων ή την εξόντωσή τους. Αυτό το «ρεπορτάζ» ζωντανεύει σήμερα μέσα από ένα γράμμα στη συντρόφισσα της ζωής του, που έγραψε ένας Θεσσαλός αγωνιστής της Αντίστασης, που του 'λαχε η μοίρα να παρακολουθήσει από κοντά τον Γολγοθά του Βιδάλη. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά σε κείμενο του Α.Σπήλιου στο «Ριζοσπάστη», (17/8/1947), στον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Βιδάλη. Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει σήμερα αυτό το κείμενο και ένα ακόμη σύντομο άρθρο του Γ. Λαμπρινού, στο «Ριζοσπάστη», 15/8/1947).

Μέσα από τα δυο αυτά κείμενα, άγνωστα ως τώρα, με εξαίρεση τις γενιές που έζησαν τα γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου, σκιαγραφείται ο κομμουνιστής δημοσιογράφος, στις συνθήκες της εποχής του, ως παράδειγμα για τις μέρες μας. Αυτές που τα ΜΜΕ, παρουσιάζουν για ρεπορτάζ μια φανταστική πραγματικότητα, έξω απ' αυτή που διαμορφώνει για το λαό το σάπιο αντιδραστικό καθεστώς της εκμετάλλευσης, προκειμένου να συνδράμουν στη φθορά των συνειδήσεων. Γιατί, κατασκευάζοντας την κάλπικη πραγματικότητα μέσα από κείμενα και εικόνες που προβάλλουν τη βιτρίνα του καπιταλισμού για κουκούλα της σαπίλας τους, προσπαθούν να αποδιώξουν από μπροστά τους τον εφιάλτη του δικού τους κόσμου. Μόνο που και σήμερα υπάρχει «Ριζοσπάστης», γιατί υπάρχει Κόμμα της εργατικής τάξης. Και το ΚΚΕ οργανώνει την πάλη της αντίστασης και της ρήξης. Και η εφημερίδα του καθημερινός οργανωτής, διαφωτιστής και προπαγανδιστής της πολιτικής του συνεχίζει στο δρόμο που διάλεξε και τράβηξε ο Βιδάλης. Διδασκόμαστε απ' αυτόν, για να κάνουμε το καθήκον μας. Και θα επιμένουμε ως το τέλος. Για να κάνουν οι προλετάριοι τη δική τους έφοδο στον ουρανό, να κατακτήσουν τον κόσμο που τους ανήκει, σπάζοντας τις αλυσίδες τους, για να περάσουν από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.