Εφέτος, ένα χρόνο ύστερα, η εικόνα έχει αλλάξει τραγικά και αξιοθρήνητα γι' αυτούς: οι προστατευόμενοι του Τζορτζ Μίλερ ταμπουρώθηκαν μέσα στη Λάρισα κάτω από την προστασία ενός Σώματος Στρατού και μερικών σμηνών αεροπλάνων. Κι έξω από τη Λάρισα, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο πέρα από τα ακρινά σπίτια της, στέκουν και προφυλάσσουν τον κάμπο της οι προπέρσινοι και κυνηγημένοι, σφαγμένοι, κρεουργημένοι χωρικοί του: ο Δημοκρατικός Στρατός...

Το αίμα του Βιδάλη δεν είναι μόνο ο ακραίος σταθμός αλλά και το κορυφαίο σύμβολο ενός τιτανικού αγώνα που όφειλε, για δεύτερη φορά, να πάρει σάρκα και οστά.

1945 και 1946.

Κόλαση η Θεσσαλία. Σουρλαίοι, Μίλερ, Λίνακερ, έχουν επιδοθεί μανιακά στο ανόσιο έργο: να ξεκληρίσουν τη γενιά που πολέμησε τον προηγούμενο κατακτητή. Χωριά καμένα, σπιτικά ρημαγμένα, χωρικοί κυνηγημένοι, φυλακισμένοι, σφαγμένοι. Το αίμα τρέχει και ποτίζει τον πάντοτε γόνιμο κάμπο.

Αύγουστος 1946.

Μόνο μια εφημερίδα μπορούσε να διαλαλήσει στον κόσμο την κραυγή ενός ήρωα λαού: ο "Ριζοσπάστης". Αλλά μετάβαση δημοσιογράφου τότε στη Θεσσαλία εσήμαινε βέβαιο θάνατο. Με απόλυτη γνώση της προσωπικής θυσίας, ο πρώτος που το ζήτησε ήταν ο Βιδάλης. Του το αρνήθηκαν. Επέμενε.

"Δεν είναι έντιμο να συμβαίνουν αυτά στη Θεσσαλία και να μην είμαστε εκεί"!

Ηταν η φωνή ενός συνειδητού δημοσιογράφου; Ναι. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ηταν η φωνή ενός δημοσιογράφου μέλους και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Αυτό ήταν.

Και πήγε.

Αλλά πώς πήγε; Τον συνόδευαν τα επείγοντα μηνύματα κάποιας μυστικής υπηρεσίας του υπουργείου προς όλους τους σταθμούς χωροφυλακής του ταξιδιού του για τη Λάρισα. Κι όταν έφθασε εκεί, ο Σούρλας, ο Μίλερ, ο Λίνακερ, τον κρατούσαν γερά στο χέρι τους.

Μια, δυο, τρεις ημέρες...

Δεν είχαμε ειδήσεις του. Μια Τρίτη μεσημέρι, μας ήρθε ένα τηλεφωνικό του μήνυμα: "Φεύγω σιδηροδρομικώς για το Βόλο".

Ηταν το τελευταίο. Στο μικρό σταθμό της Μελιάς, λίγα χιλιόμετρα από τη Λάρισα, μέσα σ' ένα τρένο γεμάτο από αξιωματικούς του επίσημου κράτους των Αθηνών, οι Σουρλαίοι επέδραμαν, τον πήραν κανονικότατα και τον έφεραν έξω.

Πιο πέρα περίμενε ο Τζορτζ Μίλερ. Από τη Λάρισα αγωνιούσε στο τηλέφωνο ο Λίνακερ. Οταν έμαθε πως τον έσφαξαν, γέλασε ευχαριστημένος. Ησύχασε.

Ο "Ριζοσπάστης" δεν μπορεί με άλλους ανθρώπους, εκτός από Βιδάληδες, να εκπληρώσει την αποστολή του σαν εφημερίδα του ελληνικού λαού, όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος: εκφραστής και δια-λαλητής και πρωτοπόρος για τη λευτεριά σ' αυτόν τον αιματοποτισμένο τόπο που λέγεται Ελλάδα.

Αν ζούσε ο Βιδάλης σήμερα, θα ήταν από τους πρώτους εξόριστους στην Ικαρία, μαζί με όλο το άλλο συντακτικό προσωπικό του "Ριζοσπάστη".

Και από κει, θα μπορούσε να χαρεί η ψυχή του τη σημερινή εικόνα της Θεσσαλίας που τόσο τον είχε αναστατώσει πέρσι: τους νικητήριους παιάνες του κάμπου και τους ματωμένους στη Λάρισα νταήδες»...

«Ριζοσπάστης» 15-8-1947