Αυτού του κόσμου, που καταδικάζει σε φτώχεια και ένδεια, είναι απολογητής ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.

Με αυτό δεδομένο ο ηθικός κατήφορος και η προβοκάτσια είναι συνυφασμένα με κάθε είδους πόνημα, που επιχειρεί να συγκαλύψει την απλή, αλλά τόσο δύσκολο να εντοπιστεί, αλήθεια. Οτι απέναντι σε αυτήν την αλήθεια, της εκμετάλλευσης, υπάρχει, εμφανίζεται και αναπτύσσεται μια αντίθεση που αποκαλύπτει την παροδικότητά της. Οπως στη φύση.

Αυτοί που κυριαρχούν, βέβαια, θα ήθελαν πολύ να μην υπάρχει ξημέρωμα για τους προλετάριους. Μόνο νύχτα. Πάμπλουτοι αστοί και πάμφτωχοι προλετάριοι. Μόνο είσπραξη όχι πληρωμή.

Και εδώ βρίσκουμε μια προσπάθεια συγκάλυψης μιας αντίθεσης. Ανάπτυξη για ποιον; Αν εννοεί την οικονομική άνθηση του μεγάλου κεφαλαίου με αυτήν ήταν επιφορτισμένη η πολιτική που ακολουθήθηκε, εναλλασσόμενη βεβαίως, από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Πολιτική που και ο ίδιος εκπροσωπεί. Ομως σε καμιά περίπτωση η ανάπτυξη του κεφαλαίου δε σήμαινε και ανάπτυξη των λαϊκών στρωμάτων. Στις μέρες μας τα παραδείγματα των τεράστιων κερδών της ολιγαρχίας σε αντίθεση με τη φτώχεια εκατομμυρίων εργαζομένων αυτό ακριβώς αποδεικνύει.

Επομένως, όταν ο κος Αδριανόπουλος κάνει λόγο για αναπτυξιακή πορεία αναφέρεται μόνο στην πορεία των κερδών του κεφαλαίου.

Μόλις τη δεκαετία του 1910 στη χώρα μας οι εργάτες σε σειρά κλάδων της παραγωγής εργάζονταν μέχρι και 16 ώρες την ημέρα με μισθούς 3 δραχμών, όταν την ίδια στιγμή τα αφεντικά τους επιδίδονταν στην άκρως αναπτυξιακή δραστηριότητα της ...τοκογλυφίας.

Το γεγονός της 8ωρης εργασίας δεν είναι, άραγε, ένα βήμα προς τα μπρος για την ανάπτυξη του ανθρώπου; Δεν ήταν όμως και ένα πλήγμα στην ασφυκτική κυριαρχία του κεφαλαίου;

Να, γιατί ο κος Ανδριανόπουλος ισχυρίζεται ξερά στο ίδιο άρθρο, ότι δε θυμάται μέτρα αριστερής έμπνευσης, που να βελτίωσαν τη ζωή των ανθρώπων, και να μην έκαναν μακροχρόνια ζημιά στον τόπο. Να, γιατί άλλη ανάπτυξη εννοούν οι κομμουνιστές και άλλη οι αστοί. Να, γιατί οι αστοί παίρνουν πίσω τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο όνομα της ανάπτυξης (τους).

Οπως δεν αγνοεί ότι, αν δεν υπήρχε εργατικό κίνημα και ταξικές δυνάμεις, προ πολλού ο καπιταλισμός θα είχε γυρίσει στην παλιά του απροκάλυπτη βαρβαρότητα, χωρίς καμία σκέψη ή πολιτικό ελιγμό.

Ο κος Ανδριανόπουλος δεν αγνοεί επίσης ότι αυτοί οι αγώνες πυροδοτήθηκαν από τους κομμουνιστές, οι οποίοι, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, μίλησαν για την κατάργηση των τάξεων και της ατομικής ιδιοκτησίας, όχι πια σαν έργο ενός φιλεύσπλαχνου προφήτη, αλλά σαν έργο αναπόφευκτο της τάξης, που έχει επιφορτιστεί με την ανάπτυξη της κοινωνίας. Της εργατικής τάξης.

Αυτό δε θα συγχωρήσουν οι Ανδριανόπουλοι του εφήμερου καπιταλισμού. Οτι, όταν οι κομμουνιστές μιλούν για ανάπτυξη, δε μιλούν για την οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου, αλλά για τη ζωή των εργαζομένων και την καλυτέρευση των όρων της. Οτι πάνω από τα φαινόμενα και τη θρησκευτική μοιρολατρία σηκώθηκαν άνθρωποι με σάρκα και οστά και φώναξαν τόσο δυνατά που ο αντίλαλος πλέει αέναος και αναλλοίωτος μέσα στα χρόνια.

Ο καπιταλισμός είναι το τελευταίο εκμεταλλευτικό στάδιο στην ιστορία του ανθρώπου. Εμείς που παράγουμε τον πλούτο, τον οποίο τσεπώνουν οι κηφήνες, έχουμε καθήκον απέναντι στο μέλλον να τον θάψουμε και να ελευθερώσουμε το δρόμο των αιώνων, από το άχρηστο κορμί του. Να, ποια είναι η μεγάλη συμβολή του κομμουνιστικού κινήματος όχι στην οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου, αλλά στην ανάπτυξη, στο ξεδίπλωμα της ιστορίας από το κατώτερο που είναι ο καπιταλισμός, προς το ανώτερο που είναι το μέλλον και ο κομμουνισμός.

Βεβαίως, ο κος Ανδριανόπουλος πολύ θα ήθελε να είναι κάτι ξεχωριστό και καινούριο στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλισμού. Είναι, όμως, κοινότοπος και παλιός, όσο τουλάχιστον αυτός ο τρόπος παραγωγής. Γιατί, το πραγματικά νέο στοχεύει στη ρίζα του κακού, που είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η οποία βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Τα καλά νέα του καινούριου σαν αναπόφευκτου, μόνο οι κομμουνιστές επικεφαλής των προλεταρίων έφεραν στην κοινωνία.

Πλουμπίδηδες και Μπελογιάννηδες απέναντι σε Γλύξμπουργκ και Σούρληδες, πρόσκληση σε δράση απέναντι στις πρέζες και τα μπιγκ μπράδερ, ακούραστοι στην αποκάλυψη των αιτιών και στην πρωτοπορία της πάλης, θα ήταν παράδοξο να μη συγκινούν το λαό μας. Και αυτό μόνο αισιοδοξία γεμίζει τον τόπο.

Συχνά καταφεύγω στον Μπέρτολτ Μπρεχτ γιατί, πιστεύω ότι τελικά η ποίηση είναι ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ μεγάλης πνοής.

Λέει, λοιπόν, ο Γερμανός ποιητής (και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε):

«Ημουν πάνω σε ένα λόφο και είδα το παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σαν νέο.

Σέρνονταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας.

Ετσι το παλιό έκανε την εμφάνιση του σε νέο μεταμορφωμένο μα έφερε το νέο στη θριαμβευτική του κατοχή να το παρουσιάσει σαν παλιό.

Ομως, η κραυγή, το νέο φτάνει, υποδεχτείτε το νέο, πιο εύκολα θα ακούγονταν αν όλα δεν είχαν πνιγεί στις ομοβροντίες των όπλων».