Κι όμως τους πρόδωσες... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κι όμως τους πρόδωσες...

Αναθυμάται μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία ο πρώην ηγέτης της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, σε συνέντευξή του στη γαλλική Le Monde, που αναδημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της Τρίτης 27 του Αυγούστου.

Θυμάται λοιπόν ότι τα παιδικά του χρόνια ήταν ευτυχισμένα και θυμάται ακόμα ότι ο παππούς του, του έλεγε συνεχώς πως «η σοβιετική εξουσία είναι η ΔΙΚΗ ΜΑΣ σοβιετική εξουσία». Ηταν πεπεισμένος ο παππούς του μεγάλου αποστάτη ότι «η ΕΣΣΔ είχε σώσει τους αγρότες καθώς τους είχε δώσει γη για να την καλλιεργούν μόνοι τους». Θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς: Χωρίς την άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση των τσιφλικάδων.

Αυτός ο μεγάλος πια κλόουν στο τσίρκο του καπιταλισμού απέτυχε σ' όλη του τη ζωή, παρά τα ανώτατα αξιώματα που οι συγκυρίες εναπέθεσαν στα ανάξια χέρια τα δικά του και της καμαρίλας του, να κατανοήσει την απλή αλήθεια που είχε αφομοιώσει απόλυτα ο απλοϊκός αλλά προσγειωμένος και αγωνιστής παππούς του. Οτι, δηλαδή, τα παιδιά μπορεί να είναι ευτυχισμένα μόνο σε μια κοινωνία που διέπεται από τα ιδανικά της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της μη εκμετάλλευσης. Μια κοινωνία που δίνει γη στους αγρότες για να την καλλιεργήσουν μόνοι τους, χωρίς να τους αποξενώνει από τα προϊόντα του μόχθου τους. Μια κοινωνία που έχει καταργήσει τα προνόμια των καπιταλιστών και τσιφλικάδων εκμεταλλευτών και έχει κάνει τους εργαζόμενους - εργάτες, αγρότες, υπάλληλους και εργάτες του πνεύματος - κυρίαρχους του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Αυτή την κοινωνία, που εξασφάλιζε ευτυχισμένα χρόνια στα παιδιά και εγγυόταν το μέλλον τους και τα δικαιώματά τους στη μόρφωση, στη δουλιά, στην κατοικία, στην ψυχαγωγία, φρόντισε ο πολύς Γκορμπατσόφ και ο παρ' αυτού συρφετός να την εξαφανίσουν και να στήσουν πάνω στα ερείπια της λαϊκής εξουσίας την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Δε φαίνεται να προκαλεί καμία εντύπωση στον άλλοτε ηγέτη της ΕΣΣΔ και νυν ορντινάτσα των πορτοφολάδων, που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου με τη βία, το έγκλημα, το αίμα και τη στυγνή εκμετάλλευση, το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν παιδιά με ευτυχισμένα παιδικά χρόνια στη Ρωσία. Πώς να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά όταν οι γονείς τους είναι άνεργοι, ρακένδυτοι, ζητιανεύουν, ή κάνουν δουλιές του ποδαριού για ένα κομμάτι ψωμί; Πώς να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά όταν δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν ή τετράδια για το σχολείο, όταν δεν έχουν θέρμανση και φαγητό, όταν περνούν παγωμένες νύχτες το χειμώνα και, το κυριότερο, όταν δεν έχουν καμιά προοπτική για το μέλλον;

Ενώ όταν ήταν παιδί ο Γκορμπατσόφ, αν και ήταν δύσκολοι καιροί μετά τον πόλεμο, το λαϊκό καθεστώς είχε λυμένα όλα αυτά τα προβλήματα επιβίωσης του λαού και παρείχε τις συνθήκες που έκαναν ευτυχισμένα τα παιδικά χρόνια.

Αντί λοιπόν αυτό το βασικό γεγονός να προβληματίσει τον Μιχαήλ, να τον βάλει σε σκέψεις, αυτός προσπαθεί να «βγει λάδι» με σοφιστείες υποστηρίζοντας ότι δεν πρόδωσε τον παππού του και όλες τις γενιές που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό, γιατί αυτός (ο Γκορμπατσόφ) συνέβαλε στο «να ζήσουν σε έναν κόσμο ελεύθερο και δημοκρατικό»... και γιατί ενόχλησε και κλόνισε τη νομενκλατούρα! Θεωρεί μάλιστα, ανερυθρίαστα, ότι κέρδισε γιατί «η διαδικασία εκδημοκρατισμού στη Ρωσία είναι πλέον μη αναστρέψιμη».

Κι όμως, τους πρόδωσες, Μιχαήλ, τους καταπρόδωσες. Γιατί αυτό που εσύ ονομάζεις «δημοκρατικό κόσμο» δεν είναι τίποτα άλλο από τον κόσμο της φτώχειας, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, του λαθρεμπορίου, της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας, ο κόσμος του καπιταλιστικού κέρδους και της λαϊκής αθλιότητας. Είναι ο κόσμος που δεν μπορεί με τίποτα να εξασφαλίσει την ευτυχία των παιδιών του. Ενώ εσύ είχες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια χάρη σ' αυτό το καθεστώς που ονομάζεις ανελεύθερο και που συνωμότησες για την ανατροπή του.

Στράτος ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΗΣ