Τρία χρόνια κλείνουν σήμερα από το φονικό και καταστροφικό σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη, στην Αττική. Τρία χρόνια^. και χιλιάδες οικογένειες παραμένουν ακόμη στους καταυλισμούς, μέσα στα λαμαρινόκουτα της κακομοιριάς και της μιζέριας. Πολλοί περισσότεροι έφτυσαν αίμα, για να καταφέρουν να ξαναστήσουν όρθια τα σπίτια τους και χρωστάνε σήμερα στις τράπεζες, δουλεύοντας για τα γραμμάτια και τα δάνεια, αφού η ...ευαισθησία και η ...αρωγή της κυβερνητικής πολιτικής ήταν, ουσιαστικά, πολλά λόγια και ελάχιστα ψίχουλα. Τρία χρόνια πέρασαν^. και κανένας υπεύθυνος, για τα κτίρια που κατέρρευσαν, τις περιουσίες που χάθηκαν και, πολύ περισσότερο, για τους 150 περίπου ανθρώπους, που έχασαν τη ζωή τους, δεν έχει καθίσει στο σκαμνί. Κανένας δεν έχει δικαστεί ακόμη. Εκανε, και πάλι, η κυβέρνηση το ...θαύμα της. Το ΥΠΕΧΩΔΕ, αρμόδιο για την έκδοση των σχετικών εκθέσεων, προχώρησε τις αναγκαίες διαδικασίες, με ρυθμούς χελώνας. Τα δικαστήρια έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Και τα μεγάλα συμφέροντα, βέβαια, έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη», όπως όλοι γνωρίζουν. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες πληγέντες, όλοι όσοι έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, ανηφορίζουν στο Γολγοθά τους. Είναι κι αυτές, εικόνες πραγματικές, εικόνες της «ισχυρής Ελλάδας». Ισχυρής, για τους λίγους «έχοντες και κατέχοντες» και πολύ αδύναμης - αν όχι ανύπαρκτης - για τους πολλούς. Μέχρι οι πολλοί να γίνουν αυτοί «έχοντες και κατέχοντες», να πάρουν τις τύχες τους - και την εξουσία - στα δικά τους χέρια.