Μετά από τόσα και τόσα (κατευθυνόμενα) δημοσιεύματα, μετά τη διαρκή εδώ και ένα μήνα και ευθέως εκπορευόμενη από το Μαξίμου παραφιλολογία περί «σημαντικών μέτρων κοινωνικής ευαισθησίας», που υποτίθεται ότι θα περιλάμβανε η ομιλία του πρωθυπουργού στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, όσοι πίστεψαν αυτή την -ετησίως επαναλαμβανόμενη - εκδοχή του «φιλολαϊκού» παραμυθιού, ήρθε η ώρα να προσγειωθούν ανώμαλα. Αλλωστε ο πρωθυπουργός φρόντισε χτες από την πρώτη - πρώτη κιόλας παράγραφο της τοποθέτησής του να δηλώσει: «Η εποχή μας δεν είναι εποχή εφησυχασμού, αδιατάρακτης προόδου και έτοιμων λύσεων»...

Η προπαγάνδα περί «ισχυρής Ελλάδας» λοιπόν, μια προπαγάνδα που επιστρατεύεται ανάλογα με τις εκάστοτε περιστάσεις και στοχεύσεις της κυβερνητικής πολιτικής, τώρα δίνει τη θέση τους σε συστάσεις... σύνεσης. Εδώ ο πρωθυπουργός ήταν απολύτως σαφής: «Εμείς αντιτάσσουμε τη σύνεση στις διεκδικήσεις» ήταν τα λόγια του προς το λαό που διαδηλώνει στη Θεσσαλονίκη!

Μπορεί να ακούγεται αστείο, εντούτοις ο πρωθυπουργός, αφού μνημόνευσε χτες την 11η Σεπτεμβρίου για να περιγράψει το «αβέβαιο διεθνώς περιβάλλον», αφού αναφέρθηκε στα περί «αβεβαιότητας» που προκαλεί αύξηση της τιμής του πετρελαίου (δεν είπε φυσικά ότι αυτή η αύξηση συνδέεται και με τις αμερικανικές πολεμικές προεργασίες κατά του Ιράκ, στις οποίες ουδόλως έχει εναντιωθεί η κυβέρνηση), ενέταξε την Ελλάδα σε αυτό ακριβώς το «δυσμενές πλαίσιο», με ένα και μόνο αντικειμενικό σκοπό: Να στείλει το μήνυμα προς τους εργαζόμενους ότι δεν πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο τη «σταθερή πολιτική του εκσυγχρονισμού», εγείροντας απαιτήσεις που θα συνιστούσαν «παλινωδίες»... Φυσικά, τα τελευταία φιλομονοπωλιακά μέτρα που ανακοίνωσε κάθε άλλο παρά «παλινωδία» συνιστούν.

Η παραπάνω τακτική του πρωθυπουργού είναι διπλά εξοργιστική. Δε φτάνει που τα περί «τρομοκρατίας» αξιοποιούνται ακόμα και στο βωμό της λιτότητας, δε φτάνει που η 11^η Σεπτέμβρη γίνεται το «άλλοθι» για την ενεργότερη σύνδεση με το άρμα του ιμπεριαλισμού, αλλά την ίδια ακριβώς ώρα ο κ. Σημίτης πρόταξε τη θεωρία της «ανασφάλειας» για να καλέσει ουσιαστικά το λαό να είναι και ευχαριστημένος! Ετσι, ο πρωθυπουργός, ενώ δεν είχε να υποσχεθεί τίποτα (έστω και κάλπικα) για το μέλλον, άρχισε να υμνολογεί το... παρόν! Σε αυτό το εκτός τόπου και χρόνου υμνολόγιο εμφάνισε την Ελλάδα σαν έναν αναπτυξιακό παράδεισο (χωρίς να αναφέρει ποιος ωφελείται), μίλησε για υψηλούς ρυθμούς στην οικονομία (αλλά κουβέντα για την ακρίβεια), καμώθηκε τον προστάτη των αγροτών (αλλά οι «ακατάλυτοι δεσμοί» του, όπως είπε, με τους αγρότες, έχουν οδηγήσει ξανά στους δρόμους τους ξωμάχους) και κατέληξε με τα γνωστά ακατάληπτα περί «σύγκλισης», «προόδου» και «νέας εθνικής αυτοπεποίθησης» που υποτίθεται ότι οικοδομεί η πολιτική του ΠΑΣΟΚ.