«Την 11η Σεπτέμβρη μάθαμε ότι οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, που εμείς συμβάλαμε στη δημιουργία τους με το άνοιγμα των συνόρων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν, να ενώσουν ή να χωρίσουν (...) Ταυτόχρονα παλιές διενέξεις έχουν πάρει ανησυχητικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα η διαμάχη μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν για το Κασμίρ και η βίαιη αποτελεσματοποίηση στη Μ. Ανατολή (...). Πρόκειται για παγκόσμιες προκλήσεις» δήλωσε επετειακά ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, ομολογώντας με τον τρόπο του ότι η Αλ Κάιντα δεν είναι τίποτα καθυστερημένοι των σπηλαίων, όπως φαίνεται στην τηλεόραση, αλλά ένας από τους βασικούς και μοντέρνους «θύλακες της παγκοσμιοποίησης», με πλήρη στρατιωτικό, πολιτικο-οικονομικό και ιδεολογικό μηχανισμό.

Αλλά ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ευρισκόμενος επίσημα σε «πόλεμο» εδώ και ένα χρόνο, κάλεσε τους Αμερικανούς σε «προσευχή» και δήλωσε ότι «σήμερα η ανθρωπότητα έχει την ευκαιρία να κάνει να θριαμβεύσει η ελευθερία επί όλων των παλιών εχθρών. Οι ΗΠΑ με ενθουσιασμό αναλαμβάνουν την ευθύνη να είναι πρωτοπόροι σε αυτή τη μεγάλη αποστολή». Πιο συγκεκριμένος ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένι δήλωσε: «Οι ΗΠΑ εισήλθαν σε πολυετή αγώνα, έναν πόλεμο νέου τύπου εναντίον νέου εχθρού (...). Για τον πόλεμο αυτό συστήσαμε ευρεία συμμαχία πολιτισμένων κρατών (...) δεν υπάρχει δυνατότητα κατά του τρόμου (...) τα παλιά δόγματα ασφαλείας παύουν να ισχύουν (...) ένας τρομακτικός υπόκοσμος δραστηριοποιείται σήμερα, εκτεινόμενος σε πάνω από εξήντα (60) χώρες (...) σύμφωνα με το δόγμα Μπους, καθεστώς το οποίο υποστηρίζει ή ευνοεί τους τρομοκράτες, θα αντιμετωπίζεται από τις ΗΠΑ ως εχθρικό (...) καθίσταται αναγκαία η ανάληψη προληπτικής δράσης».

Ως γνωστόν σε καιρό πολέμου, όποιος διαφωνεί είναι προδότης. Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τον Ζ. Μπρζεζίνσκι, πρώην σύμβουλο Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Προεδρίας Κάρτερ, ο οποίος διαχωρίζει σαφώς τη θέση του μ' αυτή της ομάδας Μπους και δηλώνει: «Σχεδόν ένα χρόνο από τότε που ξεκίνησε ο αμερικανικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αντιμετωπίζει τον πραγματικό κίνδυνο να διοχετευτεί προς άλλους σκοπούς από ξένες κυβερνήσεις με προγράμματα καταστολής. Αντί να οδηγούν έναν δημοκρατικό συνασπισμό, οι ΗΠΑ ευρίσκονται πλησίον ενός επικίνδυνου απομονωτισμού. Ο προσδιορισμός της πρόκλησης που πρέπει να αντιμετωπίσει η Αμερική, όπως δόθηκε από την Προεδρία Μπους, διατυπώθηκε, στο μεγαλύτερο μέρος, με στοιχεία ψευτοθρησκευτικά». Ο Μπρζεζίνσκι διαπιστώνει «ιστορικό κενό» και έλλειψη «πολιτικής στόχευσης» στον «αντι-τρομοκρατικό πόλεμο» του Μπους, προειδοποιεί ότι είναι το πλούσιο Ισλάμ που αντιμάχεται τις ΗΠΑ, αμφισβητεί τη σταθερότητα των συμμαχιών με τον Ρώσο Πούτιν και τον Ισραηλινό Σαρόν, που εκτιμά ως οπορτουνιστικές, και ζητά «πολιτική» αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Από την πλευρά του ο Χ. Κίσινγκερ στις επετειακές του δηλώσεις διαπιστώνει κι αυτός ότι «με την 11η Σεπτέμβρη ο κόσμος εισήλθε σε μια νέα εποχή, κατά την οποία ιδιωτικές οργανώσεις, εξωτερικές του κρατικού συστήματος, αποδείχτηκαν ικανές να απειλήσουν την εθνική και διεθνή ασφάλεια με ξαφνικές επιθέσεις». Ο Χ. Κίσινγκερ επιμένει στον πολυεθνικό χαρακτήρα της τρομοκρατίας, αφού «η βάση του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν στο έδαφος ενός κυρίαρχου κράτους, αλλά οι στόχοι ξεπερνούσαν την επικράτειά του. Στοιχεία εκπαιδευμένα και άκρως ειδικευμένα είχαν εισχωρήσει σ' όλο τον κόσμο, μερικά στο έδαφος των πιο στενών συμμάχων της Αμερικής κι άλλα εντός και αυτών των ΗΠΑ. Υποστηρίζονταν οικονομικά και λογιστικά εκ μέρους ορισμένων κρατών και, κυρίως, από ιδιώτες που προφανώς δεν ελέγχονταν από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Οι βάσεις εκπαίδευσης ευρίσκονταν σε διάφορες χώρες, αλλά κυρίως σε περιοχές ανεξέλεγκτες ή δύσκολα ελεγχόμενες από τις κυβερνήσεις, όπως στην Υεμένη, τη Σομαλία ή την Ινδονησία».

Ο Χ. Κίσινγκερ καθιστά σαφές ότι αυτή η «διεθνική απειλή» δεν έχει σχέση με την «τρομοκρατία, προς εικοσαετίας, στην Ευρώπη» - άρα ούτε και με τους «17 Ξηρούς» (...). Για να το λέει αυτός, που τότε ήταν στα πράγματα, κάτι θα ξέρει. Τέλος πάντων, «την 11/9 οι τρομοκράτες έδρασαν σε παγκόσμιο επίπεδο, εμφορούνταν από γενικευμένο μίσος και όχι τόσο από μια εξειδικευμένη απαίτηση, και είχαν όπλα ανάλογα της στρατηγικής τους, να σκοτώσουν χιλιάδες άτομα και ακόμη περισσότερο». Στη βάση αυτού του ορισμού της «νέας» τρομοκρατίας «οι επιθέσεις κατά της Αμερικής έτριξαν τα θεμέλια της αρχής της Βεστφαλίας το 1648, στηρίζουν τη νομιμότητα του διεθνούς συστήματος». Βαρύγδουπη πρόταση και «ασύμμετρη», αφού τότε η Αμερική μόλις είχε ανακαλυφθεί (...).

Οχι, δεν εννοεί ότι οι ΗΠΑ δε δικαιούνται πλέον να βομβαρδίζουν όποιον είναι ανεπιθύμητος, να μην κάνουν χούντες, να μη «βοηθούν» τυραννικά καθεστώτα, να μη θίγουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην Κίνα, αλλά ποτέ στη Σαουδική Αραβία, να μην ενοχλούνται από τις πυρηνικές βόμβες του Ισραήλ, αλλά μόνο απ' αυτές που «θα» αποκτήσει ο Σαντάμ. Ο Χ. Κίσινγκερ εννοεί κάτι αντάξιο της ματωμένης ιστορία του, δηλαδή ότι δεν ισχύει η «αρχή της κυριαρχίας» στο νέο αμερικανικό «παγκόσμιο πόλεμο» με προληπτικά πλήγματα κατά εικαζομένων «τρομοκρατικών» απειλών, παρά μόνο για τις ΗΠΑ. Ο συλλογισμός είναι αντάξιος του ανδρός: «Τα κράτη που φιλοξενούν γιάφκες των τρομοκρατών ή τις βάσεις εκπαίδευσής τους δεν μπορούν να κάνουν επίκληση στην παραδοσιακή έννοια της κυριαρχίας, γιατί το εθνικό τους έδαφος έχει παραβιαστεί από τους τρομοκράτες» (!!!).

Μ' άλλα λόγια, φυτεύοντας έναν οποιονδήποτε Κουφοντίνα, η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Χ. Κίσινγκερ, χάνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα (!!!) και αυτό στο όνομα της «πρόληψης», που για τον Χ. Κίσινγκερ εμπεριέχει και την «εξουδετέρωση της απειλής» (!!!).

Ιδιαίτερα όσον αφορά την «αναγκαία» επίθεση κατά του Ιράκ ο συλλογισμός του Χ. Κίσινγκερ είναι περίπου παρανοϊκός, αφού επιχειρηματολογεί ως εξής: «Το Ιράκ βρίσκεται στο κέντρο μιας περιοχής, που υπήρξε εστία της διεθνούς τρομοκρατίας, από την οποία οργανώθηκε η επίθεση κατά της Αμερικής. Η απειλή που εκπροσωπεί δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το βαθμό εμπλοκής με την Αλ Κάιντα, αφού αυτό το κράτος έχει χρησιμοποιήσει το όπλο της τρομοκρατίας κατά των γειτόνων του, κατά του Ισραήλ και κατά της Ευρώπης. Για τις ΗΠΑ η ανοχή απέναντι στην αποθήκευση θανατηφόρων όπλων εκεί όπου είδαν το φως οι νέες μορφές τρομοκρατίας δε σημαίνει μόνο ήττα στη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά και στην ψυχολογική αντιμετώπιση του φαινομένου. Η ανενόχλητη συσσώρευση τέτοιου οπλισμού δεν μπορεί παρά να αποτελέσει για τους τρομοκράτες και τους υποστηρικτές τους μια ένδειξη έλλειψης βούλησης ή ικανότητας προστασίας εκ μέρους των απειλουμένων κοινωνιών (...). Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτά τα αποθέματα δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον. Περί αυτού εγώ βασίζομαι στο λόγο της κυβέρνησης Μπους» (!!!).

Ο δεδηλωμένος στόχος είναι «η αλλαγή του καθεστώτος» στο Ιράκ, ενώ υπονοείται και ενδεχόμενος διαμελισμός, αφού «το Ιράκ δεν είναι ένα κράτος - έθνος, δημιουργήθηκε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αντίβαρο στο Ιράν». Αποκλείεται μια «παρατεταμένη» κατοχή «εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων, στην καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου». Γίνεται και μια ύποπτη αναφορά στην Τουρκία «τη μοναδική δημοκρατία της περιοχής, στην οποία το πλουραλιστικό καθεστώς ήρθε μετά από είκοσι χρόνια καλόβολου αυταρχισμού» (!!!).

Ετσι τα πάντα εξηγούνται σύμφωνα με την αμερικανική «ηθική» αλά Κίσινγκερ: Με δεδομένη την κυριαρχία του «καλού» επί του «κακού» και αφού το «καλό» είναι οι ΗΠΑ, η μόνη κυριαρχία που υπάρχει είναι η αμερικανική. Από δω απορρέουν και «οι αξίες για τις οποίες μας θαυμάζουν», όπως ισχυρίζεται και ο «λίμπεραλ» προπαγανδιστής για (...) «αμερικανάκια» εντός ΗΠΑ, ο πολύς Νόαμ Τσόμσκι.

Ο άλλος εκκεντρικός Φρ. Φουκογιάμα, που από τότε που διακήρυξε το περιβόητο «τέλος της ιστορίας», έχει γίνει η ιστορία άνω - κάτω, διαμαρτύρεται γιατί η «ιστορία» δεν τον επιβεβαίωσε και ανακαλύπτει εμβριθώς ότι πρώτον «ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός εκπροσωπούν νέες ιδεολογικές προκλήσεις που σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβαίνουν σε ένταση ακόμη και τον κομμουνισμό» (!!!) δυστυχώς και δεύτερον «τεράστιο ρήγμα άνοιξε ανάμεσα στην αμερικανική και την ευρωπαϊκή αντίληψη για τον κόσμο και η αίσθηση των κοινών αξιών διαρκώς εκφυλίζεται». Αυτό το χάσμα οφείλεται, βέβαια, στην Προεδρία Μπους, που δεν αντιλαμβάνεται επαρκώς πως «το τέλος της ιστορίας υποτίθεται ότι θα ήταν η νίκη όλων των δυτικών, όχι απλώς των αμερικανικών αξιών».

Αυτή η δήθεν απόσταση της «άλλης» Αμερικής από τον Μπους απασχολεί ιδιαίτερα την «εναλλακτική» αμερικανική προπαγάνδα που διοχετεύεται στην Ευρώπη. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ιδιαίτερα από τους εν Ελλάδι «φίλους» του Κλίντον και των «δημοκρατικών», να υπενθυμίσουμε ότι τόσο ο «πόλεμος» όσο και το δόγμα της «πρόληψης» δεν είναι εφεύρεση μόνο του Μπους. Δυο μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση, στις 14/9/2001, το Κογκρέσο των ΗΠΑ παμψηφεί με ψήφους 98-0 στη Γερουσία και 420-1 στη Βουλή, παραχώρησε στον Πρόεδρο Μπους όλες τις εξουσίες για να κηρύξει τον «προληπτικό πόλεμο εναντίον όλων». Η εντολή του Κογκρέσου «για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης», αφού υπενθυμίζει το δικαίωμα των ΗΠΑ στην «αυτοάμυνά» τους και τα περί «προστασίας των πολιτών» εντός και εκτός, καθιστά σαφές ότι «ο Πρόεδρος εξουσιοδοτείται στη χρήση της αναγκαίας και κατάλληλης δύναμης (to use all necessary and appropriate force) εναντίον εθνών, οργανώσεων και προσώπων που εκείνος εκτιμά (Re determines) ότι σχεδίασαν, διέταξαν, διέπραξαν ή βοήθησαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ή υπέθαλψαν (harboted) αυτές τις οργανώσεις ή τα πρόσωπα, με σκοπό την πρόληψη (in ordet to prevent) των μελλοντικών ενεργειών της διεθνούς τρομοκρατίας εναντίον των ΗΠΑ, εκ μέρους αυτών των εθνών, οργανώσεων ή προσώπων».

Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, παμψηφεί σύσσωμο το αμερικανικό Κογκρέσο συσπειρώθηκε γύρω από έναν Πρόεδρο που εξελέγη με το στανιό και κατόπιν «άνωθεν» δικαστικών παρεμβάσεων και αλλοιώσεων του εκλογικού αποτελέσματος. Και τον ανέδειξε ηγεμόνα των ΗΠΑ σε καιρό «πολέμου», άρα δικτάτορα της μοναδικής υπερδύναμης του πλανήτη.

Η Αλ-Κάιντα είχε «τρομοκρατήσει» επίσημα τις ΗΠΑ το 1993, με την επίθεση πάλι εναντίον των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης, τον Αύγουστο του 1998 με τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών πρεσβειών στην Κένυα και την Τανζανία και τον Οκτώβρη του 2000 με την επίθεση κατά του στρατιωτικού πλοίου «Cole» στην Υεμένη. Την 11/9/2001, οι ΗΠΑ εξαναγκάζονται εξαιτίας της «τρομοκρατικής» επίθεσης να κηρύξουν γενικευμένο και ολοκληρωτικό πόλεμο.