Η εικόνα που θέλησε δημαγωγικά με την έναρξη της σχολικής χρονιάς να παρουσιάσει το υπουργείο Παιδείας, μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα, είκοσι μέρες μετά, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, βιβλία εικοσαετίας, ανεπαρκείς υποδομές είναι το σκηνικό που και φέτος επαναλαμβάνεται για χιλιάδες μικρούς μαθητές των δημοτικών σχολείων και νηπιαγωγείων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, που παρουσιάστηκαν χτες σε συνέντευξη Τύπου, ένα στα τρία σχολεία στην Αθήνα λειτουργεί σε βάρδιες. Ενδεικτικά αναφέρθηκε ότι στην Α΄ Αθήνας από τα 274 σχολεία λειτουργούν πρωί - απόγευμα τα 88, από τα 14 δημοτικά σχολεία της περιοχής Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης λειτουργούν σε βάρδιες τα 11. Η πολιτική της υποχρηματοδότησης μάλιστα αναγκάζει ακόμα και νήπια σε διπλοβάρδια (στην Α΄ Αθήνας από τα 243 νηπιαγωγεία λειτουργούν σε βάρδιες τα 68). Ακόμα όμως και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει το καθεστώς της διπλοβάρδιας, υπάρχει το πρόβλημα των ακατάλληλων και επικίνδυνων για μικρούς μαθητές κτιρίων, που στεγάζονται σε ενοικιαζόμενα κτίρια (π.χ. από τα 36 νηπιαγωγεία των Χανίων μόλις 2 στεγάζονται σε ιδιόκτητα κτίρια) χωρίς αύλειο και άλλους βοηθητικούς χώρους.

Επιπλέον, οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ επισήμαναν ότι σε πολλές περιπτώσεις ο αριθμός των μαθητών στις τάξεις αγγίζει τους 30, επαναφέροντας το αίτημα για μείωση των μαθητών ανά εκπαιδευτικό και σημειώνοντας την ανάγκη ικανοποίησής του, καθώς υπάρχουν 70.000 αλλοδαποί μαθητές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και παράλληλα έχει προωθηθεί η ένταξη παιδιών με ειδικές ανάγκες στις «κανονικές» τάξεις.

Σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό προσωπικό, σύμφωνα με τη ΔΟΕ, τα κενά σήμερα είναι περίπου 900 κυρίως σε δασκάλους και εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων. Αναφέρθηκαν επίσης στο ζήτημα της επιλογής στελεχών, σημειώνοντας ότι δεν έγιναν αξιοκρατικά οι επιλογές και ζήτησαν οικονομική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού.

Ιδιαίτερα αναφέρθηκαν οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ στην πολυδιαφημισμένη από το υπουργείο Παιδείας επέκταση του θεσμού του «ολοήμερου σχολείου», υπογραμμίζοντας ότι στην πραγματικότητα γίνεται λόγος για τα τμήματα διευρυμένου ωραρίου, τα οποία καλύπτουν περιορισμένο αριθμό μαθητών, με τη συνύπαρξη παιδιών διαφόρων ηλικιών. Ενδεικτικά αναφέρθηκε ότι σε ένα 12θέσιο δημοτικό σχολείο 300 μαθητών, λειτουργούν συνήθως ένα ή δύο τμήματα διευρυμένου ωραρίου στα οποία φοιτούν περίπου 30-60 μαθητές.

Οπως τόνισαν, φέτος λειτουργούν 3.881 τέτοια τμήματα σε 2.399 δημοτικά σχολεία μαζί με 1.513 ολοήμερα νηπιαγωγεία, χωρίς όμως την απαραίτητη υποδομή, για την οποία, όπως κατήγγειλαν, δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε στο σχεδιασμό των διδακτηρίων που πρόκειται να ανεγερθούν.

Για όλα τα παραπάνω προβλήματα, οι εκπρόσωποι του ΔΣ της ΔΟΕ κατήγγειλαν την πολιτική υποχρηματοδότησης και σημείωσαν ότι θα συνεχιστεί ο αγώνας, «διευκρινίζοντας» ότι αγώνας δεν είναι «απαραίτητα απεργιακές κινητοποιήσεις», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Β. Παλλιγιάννης, καθώς η πλειοψηφία προτιμά το «διάλογο» με το υπουργείο.

Ωστόσο, ήδη η βάση του κλάδου παίρνει αγωνιστικές πρωτοβουλίες διεκδίκησης λύσεων και καταδίκης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, σε συντονισμό με τους γονείς. Υπενθυμίζεται ότι σε αυτό το πλαίσιο, την ερχόμενη Δευτέρα 7 Οκτώβρη, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Ελλη Αλεξίου» πραγματοποιεί δίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση στο 3ο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Περιστερίου.

Τον εμπαιγμό του υπουργείου Παιδείας, που βαφτίζει σχολεία ως «ολοήμερα» ενώ στην πράξη δε φροντίζει για την επάνδρωσή τους με το αναγκαίο προσωπικό και την απαραίτητη υποδομή, καταγγέλλει η Ομοσπονδία Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Μαθητών Νομού Θεσσαλονίκης. «Με την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" μετονομάστηκαν σε "ολοήμερα σχολεία" για λίγο και αμέσως μετά για να διαφοροποιηθούν από τα "πιλοτικά ολοήμερα σχολεία", έγιναν "τμήματα διευρυμένου ωραρίου"», σημειώνει σε ανακοίνωσή της. Οπου λειτούργησαν, οι δάσκαλοι ήταν λιγότεροι από τον αναγκαίο αριθμό και έτσι τα τμήματα είχαν από 30-60 παιδιά σε κάποιες περιπτώσεις. Σε πολλά σχολεία οι εργαζόμενοι γονείς πλήρωναν και συνεχίζουν να πληρώνουν δασκάλους για να καλύψουν την ανάγκη φύλαξης των παιδιών. Και όλα αυτά στη λογική της «παιδείας του μικρότερου κόστους».