Μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία των Βρετανών - όπως λένε οι δημοσκοπήσεις - να τάσσονται ενάντια σ' έναν πόλεμο κατά του Ιράκ. Μπορεί να δυναμώνουν συνεχώς οι αντιδράσεις στις προωθούμενες από την κυβέρνηση του Τ. Μπλερ μεταρρυθμίσεις, που αφορούν την απόδοση μεγάλων τομέων του δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο (πρόνοια, υγεία, παιδεία, κλπ.), ο Βρετανός πρωθυπουργός, όμως, δεν πτοείται απ' όλ' αυτά και συνηθίζει να δηλώνει: «Δεν υπήρξαμε μέχρι σήμερα όσο τολμηροί έπρεπε και δεν έχουμε τα περιθώρια να καθυστερήσουμε άλλο».

Και μπορεί μερικοί να εξηγούν τη στάση αυτή του Τ. Μπλερ, με την προσκόλληση της Μ. Βρετανίας στις ΗΠΑ, αλλά η εξήγηση αυτή είναι τουλάχιστον ελλιπής. Η πολεμόχαρη, νεοφιλελεύθερη και βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης έχει την αφετηρία της, πρώτα και κύρια, στις σύγχρονες και ιδιαίτερα πιεστικές ανάγκες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του βρετανικού μεγάλου κεφαλαίου, στην επιτακτική ανάγκη του για πολύ μεγαλύτερη αποδοτικότητα και κερδοφορία, για αποτελεσματικότερο ανταγωνισμό με τα γερμανικά, γαλλικά και άλλα κεφάλαια στη ζούγκλα της «παγκοσμιοποίησης». Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που κάνουν τον Τ. Μπλερ, και την ηγεσία του Νέου Εργατικού Κόμματος, να «ξεχνά» την ιστορία και τις παραδόσεις του κόμματός του και να γυρίζει την πλάτη στους Βρετανούς εργάτες, που αποτελούσαν και την παραδοσιακή βάση στήριξής του.