Αγαπητέ σ. Θανάση,

Ολοι όσοι, χρόνια και χρόνια, σε ζήσαμε στο «Ριζοσπάστη», νιώθουμε την ανάγκη να σου πούμε πόσο πολύ, πόσο βαθιά, για πρώτη φορά στην κοινή ζωή μας, μας λύπησες. Πώς να δεχτούμε ότι δε θα σε ξαναδούμε, δε θα ξανακούσουμε την καλημέρα σου, τη μόνιμη, ευγενική και τρυφερή προσφώνησή σου «αγαπητέ σύντροφε», «αγαπητή συντρόφισσα»; Οτι δε θα σε ξαναρωτήσουμε «κι εσύ τι κάνεις;» και εσύ να απαντήσεις «Δόξα τω Γιαραμπή!».

Δύσκολο πολύ, αδιανόητο είναι να σ' αποχαιρετούμε. Πόνος μεγάλος ο χαμός σου. Τεράστιο, δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνεις. Σπαρταρά η καρδιά μας αναλογιζόμενη το μέγεθός σου, τη σπανιότητά σου ως ανθρώπου, κομμουνιστή, δημοσιογράφου. Η μνήμη πεταρίζει και στις σπάνιες ιδιότητές σου και στις μικρές, καθημερινές στιγμές σου, μετρώντας την πολυτιμότητά τους. Τι να πρωτοπούμε για ό,τι σπουδαίο σε διέκρινε; Σε λέγαμε «κινητή βιβλιοθήκη», λόγω της μαρξιστικής σου κατάρτισης, της γλωσσομάθειάς σου, της ιστορικής, εγκυκλοπαιδικής, φιλολογικής, φιλοσοφικής σου μόρφωσης. Ησουν ένας σπάνιος στοχαστής, προικισμένος με διαλεκτική γνώση, μαχητικότητα αλλά και νηφαλιότητα, ήθος, έμφυτη ευγένεια.

Μα ήσουν κι άλλα. Πολλά άλλα, εξίσου σπάνια. Μοναδικά σεμνός. Πάντα ήρεμος, χαμογελαστός, σεβόμενος και τον πιο νέο συνάδελφο, πρόθυμος να βοηθήσεις με τις γνώσεις και την πείρα σου. Φωνή ποτέ δεν ύψωσες, ούτε στις δύσκολες στιγμές. Μόνο τα αστεία σου - και είχες πολύ χιούμορ - και τα τραγούδια σου έλεγες μεγαλόφωνα. Μόνο τον ενθουσιασμό σου για κάποια ταινία, για κάποιο βιβλίο. Για κάποιο παράξενο στυλό που αγόραζες στα ταξίδια σου. Αυτά ήταν η πολυτέλειά σου. Πώς να ξεχάσουμε με πόση προθυμία αναλάμβανες ό,τι σου ανέθετε η ΚΟΒ του «Ρ»; Να γράψεις, λ.χ., ένα σατιρικό σκετς για μια συνεστίαση της ΚΟΒ. Να βοηθήσεις σε ένα αποκριάτικο γλέντι μας, σε κάποια εκδρομή μας. Να αναλάβεις ακόμα και τις πιο χειρωνακτικές δουλιές. Πώς να ξεχάσουμε με πόση χαρά αναλάμβανες να στήνεις κάθε χρόνο πολυήμερη έκθεση βιβλίου για την ιστορική, ιδεολογική, φιλολογική καλλιέργειά μας; Σε θυμούμαστε, να κουβαλάς αδιαμαρτύρητα, επί μέρες, με το τρένο και τα πόδια, αμέτρητες σακούλες με βιβλία. Χαιρόσουν να μας μιλάς για τα βιβλία που αγοράζαμε και πιο πολύ όταν τα διαβάζαμε και μιλούσαμε μαζί σου γι' αυτά. Είναι και γι' αυτές τις «μικρές» αρετές σου, που δε θα σε ξεχάσουμε πολυαγαπημένε μας, αξέχαστε σύντροφε Θανάση.