«Γεια σας μάζες»!

Ηταν τόσο απλό...

Ηταν το σύνθημα ότι «ο Παπαρήγας ήρθε»! Αυτό ήταν το «καλημέρα του»: «Γεια σας μάζες»!

Ηταν τόσο απλό...

Σε δευτερόλεπτα έπεφτε «σύρμα» στην εφημερίδα. Μαζευόμασταν γύρω του. Να τον πειράξουμε, να παίξουμε ένα πνευματικό παιχνίδι μαζί του. Και πάντα χάναμε. Γιατί το μυαλό του Θανάση ήταν άφταστο.

Αλλά εμείς εκεί. Τρέχαμε να «υποστούμε» την ευφυία του, να «ξυστούμε στην γκλίτσα». Γιατί ο Θανάσης δεν προσπαθούσε καθόλου. Ηταν πολύ απλό γι' αυτόν να είναι σεμνός, μειλίχιος, προσηνής, ανιδιοτελής, λαμπερός όσο το γέλιο του. Και δάσκαλος. Τόσο μεγάλος δάσκαλος που έκανε με την παρουσία του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε να μπορεί να πατήσει στα δικά του πόδια. Και σύντροφος.

Ηταν τόσο απλό...

Γιατί, απλά, ο Θανάσης ήταν ο καλύτερος. Και το... ξεχνούσε. Τόσο αφηρημένος ήταν! Ηταν ο καλύτερος. Ηταν το στολίδι μας. Το κόσμημά μας. Ηταν η «εγκυκλοπαίδειά» μας. Για μας δεν υπήρχε «απίθανη» λεπτομέρεια ή γνώση που δεν μπορούσαμε να την πληροφορηθούμε. Την ήξερε ο Θανάσης. Την ξέραμε και μεις.

Ο Θανάσης ήταν απρόβλεπτος. Ηταν αναπάντεχος. Σε όλα. Και να που αυτό το «ήταν» δεν του ταιριάζει. Ο Θανάσης «είναι» απρόβλεπτος. Αλλά αυτή τη φορά το παράκανε. Αυτή τη φορά μάς λύγισε...