Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» δεν περνάει μόνο μέσα από την κεντρική πολιτική της πλειοψηφίας στα όργανα της ΓΣΕΕ και των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Μια σειρά ινστιτούτα και «ερευνητικά κέντρα» επιστρατεύονται γι' αυτόν το σκοπό και επιχειρούν να εμπεδώσουν στην εργατική τάξη το κλίμα της ταξικής συνεργασίας. Μια τέτοια περίπτωση, όπως υπογραμμίζει το ΠΑΜΕ, είναι και το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ), το οποίο θεωρητικά ιδρύθηκε για να βοηθήσει στην προαγωγή της υγείας των εργαζομένων και την προστασία τους από τους επαγγελματικούς κινδύνους. Καταθέτοντας την άποψή του ενόψει του 31ου Καταστατικού -Οργανωτικού Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στο ινστιτούτο, το ΠΑΜΕ σημειώνει:

«Από την έκθεση πεπραγμένων του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), προκύπτει ότι κατά το έτος 2001 δηλώθηκαν 188 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα (εγκλήματα), εκ των οποίων τα 86 καταγράφηκαν στον κλάδο κατασκευών.

Ο αριθμός αυτός είναι ο μεγαλύτερος από το 1938 που άρχισε να συστηματοποιείται η καταγραφή των εργατικών ατυχημάτων στην Ελλάδα.

Σε σχέση με τις επαγγελματικές ασθένειες, ο μοναδικός ασφαλιστικός φορέας στη χώρα μας που δυνητικά μπορεί να τις καταγράψει, το ΙΚΑ, αδυνατεί να δώσει στη δημοσιότητα συγκεκριμένα στοιχεία, παρόλο που ο αριθμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων με αιτιολογία της "κοινής νόσου", αυξάνει θεαματικά τα τελευταία χρόνια.

Πεισματικά η κυβέρνηση αρνείται τη δημιουργία δημόσιων υποδομών Υγείας και Ασφάλειας, ξεπουλώντας, στην ουσία, την υγεία των εργαζομένων στους ιδιώτες.

Η χειροτέρευση των συνθηκών Υγείας και Ασφάλειας στους χώρους εργασίας αποκαλύπτει την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, ενώ, παράλληλα, συμβάλλει στην υπέρογκη κερδοφορία της εργοδοσίας.

Η ίδρυση, το 1992, από τη ΓΣΕΕ και τους εργοδοτικούς φορείς (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΕΣΕ), του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ) με κύριους καταστατικούς στόχους:

• την καταγραφή και την έρευνα των βλαπτικών παραγόντων και καταστάσεων του εργασιακού περιβάλλοντος
• την επεξεργασία νομοθετικών ρυθμίσεων
• την προώθηση της πληροφόρησης και της εκπαίδευσης των εργαζόμενων,

δε βοήθησε στην προαγωγή της υγείας των εργαζομένων και στην προστασία τους από τους επαγγελματικούς κινδύνους. Στην πραγματικότητα, το ΕΛΙΝΥΑΕ λειτούργησε, στα πλαίσια του "κοινωνικού διαλόγου", για την εμπέδωση κλίματος ταξικής συνεργασίας.

Η διοχέτευση των οικονομικών πόρων του ΕΛΙΝΥΑΕ στην αγορά κτιρίων και εξοπλισμού δεν ανταποκρίνεται σε μια ουσιαστική παραγωγή ερευνητικού έργου, ικανού να αναδείξει τεκμηριωμένα την πραγματική κατάσταση των συνθηκών Υγείας και Ασφάλειας σε συγκεκριμένους κλάδους παραγωγής.

Οι ρουσφετολογικές προσλήψεις για "έκτακτες" ανάγκες βοηθητικού προσωπικού, την ίδια στιγμή που οι εξειδικευμένοι επιστήμονες αποτελούν τη θλιβερή μειοψηφία και η ηθελημένη αδιαφορία της Διοίκησης στην εξασφάλιση πρόσβασης στους εργασιακούς χώρους, οδήγησαν το Ινστιτούτο σε μια ψευδεπίγραφη "δραστηριότητα" βιτρίνας.

Τα γενικόλογα σεμινάρια δεν οδήγησαν σε μια ουσιαστική αναβάθμιση της γνώσης του εργατικού κινήματος και των Επιτροπών Υγείας και Ασφάλειας, σχετικά με τη δράση τους στους εργασιακούς χώρους.

Οι αυταρχικές μεθοδεύσεις των τελευταίων χρόνων, συνοδευόμενες από απολύσεις και μετατάξεις "ενοχλητικών" εργαζομένων, οι προαγωγές "ημετέρων", η καταπάτηση κανονισμών και οργανογραμμάτων, συντελούν στη δημιουργία ενός εχθρικού και εκφοβιστικού κλίματος. Απώτερος στόχος αυτού του κλίματος είναι η αξιοποίηση της ανθρώπινης και υλικοτεχνικής υποδομής του Ινστιτούτου προς όφελος της ιδεολογίας του "κοινωνικού εταιρισμού" και με την εξασφάλιση "πιστοποίησης" ικανοποιητικών συνθηκών εργασίας σε εκείνες τις επιχειρήσεις, στις οποίες εκδηλώνεται συνδικαλιστική δράση.

Η αδιαφάνεια στην οικονομική διαχείριση και η κατασπατάληση των πόρων του Ινστιτούτου σε "φιλανθρωπικές εκδηλώσεις", καθώς και σε "φιέστες" στήριξης και ανάδειξης της κυβερνητικής πολιτικής, θέτουν εύλογα ερωτήματα, τόσο για το μέλλον, όσο και για τους πραγματικούς στόχους του ΕΛΙΝΥΑΕ.

Οι εργαζόμενοι που βιώνουν καθημερινά τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και καταλαβαίνουν και επαγρυπνούν. Είναι ικανοί, συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα, να περιφρουρήσουν τις κατακτήσεις τους, αλλά και να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται».