Ο στόχος της αλλά και οι παράγοντες που τον καθορίζουν αποκαλύπτεται. Στο σχέδιο εισήγησης που θα παρουσιάσει στο συνέδριο ομολογείται το εξής:

«Η διεξαγωγή οργανωτικού - καταστατικού συνεδρίου υπαγορεύτηκε από την ανάγκη επαναπροσδιορισμού δομών και λειτουργιών της Συνομοσπονδίας, προκειμένου στις νέες συνθήκες της οικονομίας, της παραγωγής και των αλλαγών στη διοικητική δομή της χώρας το συνδικαλιστικό κίνημα να ανταποκριθεί στα ποικίλα καθήκοντα και να επιτύχει το μέγιστο δυνατό σε αποτελεσματικότητα».

Προς όφελος ποιας κοινωνικής τάξης, ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί αυτός ο στόχος, διαπιστώνεται από τις αλλαγές που προτείνονται στην εισήγηση, αλλά πολύ περισσότερο διαπιστώνεται μέσα από την εξέταση του χαρακτήρα της πολιτικής που ακολουθεί η ΓΣΕΕ και το περιεχόμενο της στάσης της κυρίως απέναντι σε δύο κρίσιμα προβλήματα:

-- Πρώτο, απέναντι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή στη στρατηγική του κεφαλαίου που προωθείται με τις αντιδραστικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Εδώ τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός αποδείχτηκε ότι αποτελεί, όχι απλά στήριγμα των αναδιαρθρώσεων και της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά βασικό βραχίονα που παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην προώθησή τους, στην ιδεολογική τους θωράκιση, στη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και στην παρεμπόδιση της πάλης της.

Τα παραδείγματα είναι πολλά...

-- Να πάρουμε την κοινωνική ασφάλιση:

Είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε σε μια διαδικασία ανατροπής βασικών δικαιωμάτων, με στόχο τον περιορισμό και σταδιακά την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις τους, την επιβάρυνση των εργαζομένων συνεχώς με πρόσθετα βάρη.

Στα πλαίσια αυτά προωθείται η αύξηση των ορίων ηλικίας, η μείωση των συντάξεων, η χειροτέρευση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, χρησιμοποιώντας βεβαίως και ελιγμούς, υιοθέτησε το βασικό σκεπτικό που προβάλλει η κυβέρνηση και η ολιγαρχία. Ελλείμματα στα Ταμεία ανεξάρτητα από το ποιος τα δημιούργησε, αδυναμία του κρατικού προϋπολογισμού να καλύψει τις ανάγκες, αδυναμία των εργοδοτών για την αύξηση των εισφορών τους, δημογραφικό πρόβλημα, καταλήγοντας έτσι, ότι τα αντεργατικά μέτρα είναι αναγκαία.

Παράλληλα διέγραψε τις αυξημένες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, χαρακτηρίζοντας τη θέση που παλεύει το ΠΑΜΕ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μαζί με τους εργάτες, για τη διεκδίκηση αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, ως ανέφικτη.

Πολύ περισσότερο, οι δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού κατέφυγαν (προεξαρχούσης της ΠΑΣΚΕ), στην απεργοσπασία και την υπονόμευση των αγώνων με χίλιους δύο τρόπους.

-- Να πάρουμε τις εργασιακές σχέσεις:

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός υιοθέτησε τη βασική κατεύθυνση για την καθιέρωση και στην πορεία την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Υιοθέτησε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε χρονιάτικη βάση, το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, του 8ωρου και του 7ωρου, την αύξηση του ορίου των απολύσεων.

Ανοιξε το δρόμο, έβαλε τις βάσεις για ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές, αναμασώντας τον ισχυρισμό περί «ρύθμισης» της ευελιξίας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις συνέπειες που γεννάει η πολιτική την οποία στηρίζει και προωθεί.

-- Να πάρουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις:

Στηρίζει όλα τα χρόνια την κυβερνητική πολιτική της λιτότητας, είναι συνένοχος για την καθήλωση των μισθών και των συντάξεων.

Η τακτική της είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που ευνοούν την κερδοφορία του κεφαλαίου και επεκτείνουν τη φτώχεια μέσα στις εργατικές οικογένειες.

Ιδεολογικό προπέτασμα η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και επί της ουσίας κριτήριο των θέσεών της η αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Συνισταμένη της στάσης της για όλα τα προβλήματα, η κοινωνική συναίνεση, η συμμετοχή στους κοινωνικούς διαλόγους της υποταγής, που προετοίμαζαν το έδαφος για κάθε αντεργατικό μέτρο και λειτουργούσαν σαν όχημα για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής.

Βγαίνει ένα βασικό συμπέρασμα:

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που καθορίζουν τη στάση τους με τα κριτήρια του κεφαλαίου, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις - φορείς της κοινωνικής συναίνεσης, που προσπαθούν να χαλάσουν συνειδήσεις με αιχμή την ανιστόρητη θεωρία και πρακτική της ταξικής συνεργασίας, δεν μπορούν να έχουν σαν επιδίωξη την οργάνωση της εργατικής τάξης, την ενότητά της στη βάση της υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων της, που προϋποθέτει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Συνεπώς, αυτό που έχουν κατά νου οι δυνάμεις του συμβιβασμού, αυτό που αντιστοιχεί στη στρατηγική και την τακτική τους, στη στάση τους απέναντι στις αναδιαρθρώσεις και την αντιλαϊκή πολιτική, είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού που θα μπορεί αποτελεσματικά να ελέγχει, να χειραγωγεί και να ενσωματώνει την εργατική τάξη στους στόχους του κεφαλαίου. Να μπορεί αποτελεσματικά να στηρίζει το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων, το καπιταλιστικό, εκμεταλλευτικό σύστημα.

Αλλαγές ουδέτερες δεν υπάρχουν. Κάθε αλλαγή στη μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος συνδέεται με το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό του. Ελιγμοί γίνονται, λόγια λέγονται αλλά η ουσία είναι αυτή.

Βρισκόμαστε σε πορεία που η ΓΣΕΕ, δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και μεγάλα, ιδιαίτερα πανελλαδικά σωματεία, που ελέγχονται από τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, προσδένονται στον κρατικό μηχανισμό και αυτή η διαδικασία θα εντείνεται.

Θα εντείνεται, γιατί τα προβλήματα οξύνονται, πλησιάζει οικονομική κρίση που θα χτυπήσει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, δημιουργούνται προϋποθέσεις έντασης της ταξικής πάλης.

Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι χρειάζονται αναχώματα για τον έλεγχο και την παρεμπόδιση των κοινωνικών αγώνων.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Με τις προτάσεις της πλειοψηφίας γίνονται αρκετά βήματα για την ισχυροποίηση αυτής της κατεύθυνσης, με την ενίσχυση διαχειριστικών - γραφειοκρατικών δομών. Πρόθεση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι στην πορεία να επιχειρήσει κι άλλες βαθύτερες αντεργατικές αλλαγές, σε συνάρτηση βέβαια με τους συσχετισμούς δύναμης.

Να δούμε σύντομα ορισμένες από τις αλλαγές που προτείνονται:

-- Τι σημαίνει η αλλαγή της ονομασίας της ΓΣΕΕ και η αντικατάσταση της λέξης εργατών από τη λέξη εργαζομένων;

Εδώ γίνεται προσπάθεια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή, με την ταξική πάλη.

Η γραφειοκρατία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε τη χρησιμοποίηση της έννοιας εργατική τάξη - χρειάζεται χαλαρότερους όρους που προσιδιάζουν στον σκοπό που υπηρετεί.

-- Τι σημαίνει η δημιουργία της λεγόμενης «περιφερειακής οργάνωσης» που θα μπει καπέλο πάνω στα εργατικά κέντρα;

Σημαίνει στήσιμο μηχανισμού, αναχώματος που θα παρεμβαίνει, θα αδυνατίζει και θα μπλοκάρει την παρουσία και τη δράση των σωματείων, που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον έλεγχο των συσχετισμών δύναμης.

Θα είναι, να το πούμε έτσι σχηματικά, κάτι σαν το σχέδιο «Καποδίστρια» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσα από το οποίο ισχυροποιήθηκε η παρέμβαση του αστικού κράτους και υπονομεύτηκε ο ρόλος της κοινότητας.

Ταυτόχρονα και σε σύνδεση με το πάρα πάνω η «περιφερειακή οργάνωση» θα λειτουργεί σαν μηχανισμός υλοποίησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην περιφέρεια, σαν διαχειριστής των προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σαν εργαλείο ενσωμάτωσης συνειδήσεων.

«Να επιτυγχάνεται, γράφει το σχέδιο απόφασης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, η βέλτιστη παρουσία του συνδικαλιστικού κινήματος στις νέες διοικητικές δομές της χώρας εκεί όπου λαμβάνονται πολλές και σπουδαίες αποφάσεις για την ανάπτυξη»!!

Πρόκειται για καραμπινάτη περίπτωση συγκυβέρνησης και συνδιαχείρισης της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Τα περί συντονισμού της δράσης των εργατικών κέντρων, είναι προσχήματα. Το ταξικό κίνημα έχει δείξει ιδιαίτερη επιμονή στο συντονισμό της δράσης και το εμπόδιο είναι η στάση και ο προσανατολισμός των συμβιβασμένων ηγεσιών.

-- Τι σημαίνει η ίδρυση - επιχορήγηση κλπ. ινστιτούτων, ιδρυμάτων εθνικού, επιστημονικού... χαρακτήρα;

Παίρνουμε υπόψη την πείρα που έχει συγκεντρωθεί και τον ενεργό ρόλο που παίζει π.χ. το ΙΝΕ στη στήριξη των αναδιαρθρώσεων, την καλλιέργεια και την προώθηση της λογικής της ταξικής συνεργασίας.

Επί της ουσίας προσπαθούν να τεκμηριώσουν και να διαδώσουν την άποψη γιατί η εργατική τάξη πρέπει να μείνει για πάντα τάξη εκμεταλλευόμενη από το κεφάλαιο, γιατί πρέπει να κάνει παραχωρήσεις και να συμβιβαστεί με την κατάργηση των δικαιωμάτων της. Γιατί, τέλος, πρέπει να αποδεχτεί τη μια ή την άλλη διαχειριστική πολιτική.

Η πρόταση που γίνεται σήμερα αφορά στην ισχυροποίηση αυτού του μηχανισμού, ώστε να παρέχεται επιστημονική στήριξη στην πολιτική των αντιδραστικών αλλαγών και της ενσωμάτωσης, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντά του.

-- Τι σημαίνει «να διερευνήσουμε τη δυνατότητα διεπαγγελματικών σωματείων σε τοπικό επίπεδο (π.χ. Δήμοι η άλλες διοικητικές διαιρέσεις);

Επί της ουσίας και ανεξάρτητα από λόγια αναζητούνται τρόποι υπονόμευσης της κλαδικής οργάνωσης, τρόποι υποκατάστασης των συνδικάτων από χαλαρές ενώσεις ενταγμένες στα διαχειριστικά σχέδια του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Συνολικά βγαίνει ένα σημαντικό συμπέρασμα:

Η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, η πάλη για την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου απαιτεί σταθερό αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, όξυνση της αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική, συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της. Απαιτεί ταυτόχρονα ισχυρό μέτωπο ενάντια στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που εκπληρώνει το ρόλο του βραχίονα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η απάντηση δίνεται με τη συνεχή, αταλάντευτη προσπάθεια για την ενίσχυση του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε το ΠΑΜΕ να αναδειχτεί και να καταξιωθεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης ως ο κύριος πόλος συσπείρωσης και έκφρασης των συμφερόντων της και των αγώνων της.

Σ' αυτή την κατεύθυνση δίνεται και πρέπει να δοθεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα η μάχη για την οργάνωση και την ενότητα της εργατικής τάξης, ώστε η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος να υπηρετεί το περιεχόμενο, την ανάπτυξη και την ενίσχυση της ταξικής πάλης.