Γιορτές και πανηγύρια από προχτές, για τους κάθε λογής οπαδούς των «ευρω-μονόδρομων», τόσο για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης γενικά, όσο και για την ένταξη της Κύπρου σ' αυτή. Και σε ό,τι αφορά στους πολιτικούς εκπροσώπους των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου τα πανηγύρια είναι απολύτως δικαιολογημένα. Η ένταξη δέκα ακόμη κρατών στην ΕΕ σημαίνει ουσιαστικά το άνοιγμα και, τελικά, την παράδοση των αγορών των χωρών αυτών στις ασύδοτες ορέξεις και δραστηριότητες των «αφεντικών» τους. Σημαίνει, ακόμη, την εκμετάλλευση της υπάρχουσας στις χώρες αυτές φτηνής εργατικής δύναμης, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους και όσων δημιουργήθηκαν στις δεκαετίες οικοδόμησης του σοσιαλισμού και, βέβαια, μια σοβαρή ενίσχυση της θέσης των δυτικοευρωπαϊκών πολυεθνικών, στον εντεινόμενο συνεχώς ανταγωνισμό τους με την αμερικανική ολιγαρχία. Στα πλαίσια αυτά βρίσκονται και οι προσδοκίες της ελληνικής ολιγαρχίας, η οποία δεν κρύβει τη φιλοδοξία της να παίξει ηγετικό ρόλο στο χώρο των Βαλκανίων.

Ολοι αυτοί, τέλος πάντων, έχουν πραγματικούς λόγους που χαίρονται και πανηγυρίζουν. Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, για τους εργαζόμενους και τους λαούς, τόσο τον ελληνικό, όσο και των υπολοίπων χωρών, είτε είναι μέλη της ΕΕ, είτε τώρα εντάσσονται σ' αυτή. Τίποτε δεν έχουν να κερδίσουν. Και μπορεί, βέβαια, οι κυρίαρχες δυνάμεις να παρουσιάζουν την πορεία αυτή ως μονόδρομο, αλλά αυτός είναι πραγματικός μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Ο δρόμος ικανοποίησης των συμφερόντων των λαών βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.