Πριν τις τουρκικές εκλογές παρουσίαζαν το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ούτε λίγο - ούτε πολύ, σαν την πολιτική δύναμη, που θέλει να γυρίσει την Τουρκία στον ισλαμικό μεσαίωνα. Αφού έγιναν οι εκλογές και το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης πήρε - χάριν του ληστρικού εκλογικού νόμου - την απόλυτη πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών εδρών, άλλαξε και ο τρόπος παρουσίασής του και σήμερα, πλέον, το παρουσιάζουν, σαν τη μοναδική ελπίδα εκσυγχρονισμού της γειτονικής χώρας.

Πόσο έχουν σχέση τα παραπάνω με την πραγματικότητα; Λίγη και, πάντως, η κύρια ουσιαστικά σχέση, που έχουν μαζί της, είναι πως στοχεύουν πρωτίστως στην απόκρυψή της. Για παράδειγμα, όταν προεκλογικά ο Ρετζέπ Ερντογάν υποσχόταν την «επαναδιαπραγμάτευση» του «δανειοδοτικού προγράμματος» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ονομαζόταν σκληρός ισλαμιστής. Τώρα, που η κυβέρνηση Γκιουλ - την οποία διευθύνει «ατύπως» ο Ερντογάν - δέχτηκε χωρίς την παραμικρή προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης τη συνέχιση του προγράμματος, έναντι ευρύτατων ιδιωτικοποιήσεων και «διαρθρωτικών αλλαγών», ονομάζονται εκσυγχρονιστική δύναμη. Ακόμη περισσότερο, αφού και οι «αυξήσεις», που υποσχόταν μετά την εκλογή της η κυβέρνηση του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, πήγαν περίπατο...