Την «κατάλληλη στιγμή» ήρθαν οι «συστάσεις» (sic) του ΕΚΟΦΙΝ, με αφορμή την έγκριση του Συμφώνου Σταθερότητας της ελληνικής κυβέρνησης για το 2002-2006. Οι υπουργοί Οικονομίας δε μάσησαν τα λόγια τους: Διαιώνιση της λιτότητας και περικοπές στους μισθούς, παράταση του εργασιακού βίου (τουλάχιστον πέντε χρόνια), απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, περικοπές στις αγροτικές επιδοτήσεις... Οι πεντακάθαρες «ντιρεκτίβες» των Βρυξελλών ήρθαν να κονιορτοποιήσουν την επιχείρηση ενσωμάτωσης, που με τόσο κόπο και χρήμα προωθεί η κυβέρνηση, και να τινάξουν στον αέρα το κλίμα εφησυχασμού και αποκοίμισης των εργαζομένων.

Οι διαβεβαιώσεις των αρμόδιων υπουργών, ότι τάχα «δεν ανοίγει» ξανά το Ασφαλιστικό, αποδείχτηκαν απατηλές και παραπλανητικές. Οι υποσχέσεις τους, πως οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις θα γίνουν «με ασφάλεια», είναι λόγια του αέρα. Συνειδητά και σκόπιμα βέβαια ψεύδονταν, αφού γνωρίζουν άριστα, τόσο τη «στρατηγική της Λισαβόνας», όσο και τις αποφάσεις που οι ίδιοι ετοιμάζουν για τη Σύνοδο Κορυφής του Μάρτη. Ηθελαν, όμως, να μας πείσουν ότι «το Ναύπλιο μας χωράει όλους», εννοώντας ότι «όλοι μπορούν να βγουν ωφελημένοι» από τις αποφάσεις των υπουργών Εργασίας «μέσα από το διάλογο». Τίποτα πιο τερατώδες.

Οχι, το Ναύπλιο δε μας χωράει όλους. Οι αποφάσεις τους έχουν θύτες και θύματα, νικητές και ηττημένους. Οι «καταληψίες» της Ακροναυπλίας αγνοούν ότι ο κατώτερος μισθός είναι μόλις 520 ευρώ (177.000 δραχμές) και το μεροκάματο 23 ευρώ! Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να μας μετατρέψουν σε ανθρώπους -μηχανές, πλήρως αλλοτριωμένους, που υπάρχουμε για να δουλεύουμε (οι μισοί - οι άλλοι άνεργοι), χωρίς δικαιώματα στο έλεος του εργοδότη... Στόχος μας δεν μπορεί να είναι «η τήρηση των νόμων» (ΓΣΕΕ), ήδη τους αλλάζουν... Αν είχαμε χίλιους λόγους για να πάμε Ναύπλιο, οι αποφάσεις του ΕΚΟΦΙΝ είναι ένας ακόμα.