Ανοιχτές αγορές εργασίας με ευελιξία ζήτησαν οι 15 υπουργοί της ΕΕ, ερμητικά κλεισμένοι μέσα σε έναν αστυνομικό κλοιό από χιλιάδες και χιλιάδες άντρες των Σωμάτων Ασφαλείας, του Λιμενικού, της Πυροσβεστικής και εκατοντάδων οχημάτων και σκαφών. Είναι απορίας άξιον, γιατί χρειάστηκαν την ασφυκτική προστασία χιλιάδων οργάνων της τάξης, αφού - όπως λένε - συζήτησαν για την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της κοινωνικής προστασίας;

Αυτό συμβαίνει γιατί η αλήθεια δε βρίσκεται στις προπαγανδιστικές κορόνες των εκπροσώπων της Ελληνικής Προεδρίας και της Κομισιόν, αλλά στα συνθήματα, στις θέσεις και στις διεκδικήσεις των χιλιάδων διαδηλωτών κάτω από την Ακροναυπλία. Γιατί, όσο και αν τα τεχνοκρατικά κείμενα της Συνόδου των Υπουργών Εργασίας επιχειρούν να συγκαλύψουν το πραγματικό περιεχόμενο των στόχων τους, η πολιτική τους είναι ξεκάθαρη:

• Επέκταση της υποαπασχόλησης και όχι της πλήρους απασχόλησης, όπως ισχυρίζονται.
• Αύξηση της παραγωγικότητας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και όχι καλύτερες θέσεις εργασίας, όπως προπαγανδίζουν.
• Αγορές εργασίας που προάγουν τα καπιταλιστικά κέρδη, πετώντας στο περιθώριο εκατομμύρια Ευρωπαίους και όχι την κοινωνική ένταξη, όπως ψευδώς υποστηρίζουν.

Για άλλη μια φορά η κρίση, τα αποτελέσματα του ανταγωνισμού, ακόμα και ο πόλεμος γίνονται προσχήματα για να προωθηθούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. «Καλούμεθα να περιφρουρήσουμε στρατηγικές επιλογές και στόχους σε μια εποχή που είναι ορατή η απειλή του πολέμου, της ύφεσης και της ανεργίας», σημείωσε ο Δ. Ρέππας, απευθυνόμενος στους ομολόγους του. Η αποστροφή αυτή δεν είναι απλά μια ομολογία των αποτελεσμάτων της πολιτικής της ΕΕ, είναι ακόμα και ένα σαφές μήνυμα σε όλους αυτούς που πλασάρουν την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική της ΕΕ μπορεί να αλλάξει. Για τα ευρωενωσιακά επιτελεία, πρώτος στόχος παραμένει η «περιφρούρηση των στρατηγικών επιλογών», ακόμα και σε συνθήκες ύφεσης και πολέμου.

Στο ίδιο πνεύμα και η Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Α. Διαμαντοπούλου θα προσθέσει: «Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έγιναν μέχρι σήμερα, μας βοήθησαν να αντισταθούμε στην οικονομική ύφεση (σ.σ. δηλαδή να εξασφαλιστούν τα μονοπωλιακά υπερκέρδη). Ωστόσο, οι φιλόδοξοι στόχοι για το 2010 θα επιτευχτούν μόνο εάν συνεχιστούν με γοργούς ρυθμούς οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και οι μεταρρυθμίσεις στην απασχόληση».

Μάλιστα η Α. Διαμαντοπούλου, απαντώντας σε ερώτηση για τους διαδηλωτές, είπε ότι οι αντιλήψεις που θεωρούν τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας εκ των προτέρων αρνητική είναι οπισθοδρομικές.

Ο εκβιασμός είναι απροκάλυπτος. Εάν θέλετε π.χ. την αύξηση της απασχόλησης στο 70% - μας λέει η Επίτροπος - πρέπει να δεχτείτε την απορύθμιση, την ευελιξία, τη δουλιά μιας ώρας, για ένα ξεροκόμματο, χωρίς ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα. Πρέπει να δεχτείτε όχι μια σταθερή και καλά αμειβόμενη θέση εργασίας, αλλά την υποαπασχόληση με μια συμβολική αμοιβή. Μήπως όλα τα παραπάνω είναι άσχετα με το γεγονός ότι η Γιούροστατ θα καταγράφει τον υποαπασχολούμενο - ακόμα - και για μία ώρα την ημέρα ως εργαζόμενο και δε θα τον θεωρεί πλέον άνεργο;

Με αυτό το δεδομένο πρέπει να διαβαστεί και ο στόχος της Λισαβόνας για 15 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Πρόκειται για θέσεις υποαπασχόλησης και υπερεκμετάλλευσης. Αλλά ακόμα και τέτοιου χαρακτήρα θέσεις, η Α. Διαμαντοπούλου θεωρεί ότι «είναι ακόμα πιο δύσκολο (σ.σ. να δημιουργηθούν) στο πλαίσιο ενός γηράσκοντος εργατικού δυναμικού». Τώρα ο μύθος της γήρανσης, εκτός από μοχλός ανατροπής των ασφαλιστικών συστημάτων, αξιοποιείται για να δικαιολογηθεί και η προώθηση της απορύθμισης.