Σε αντιστοιχία με το πώς εννοούν οι «15» της ΕΕ την «πλήρη απασχόληση» βρίσκονται και οι υπόλοιπες προτεραιότητες που υιοθέτησαν οι υπουργοί Εργασίας.

Οι στόχοι που βάζουν είναι:

• Η «αύξηση των επενδύσεων σε ανθρώπινο κεφάλαιο», και εννοούν όλα αυτά τα προγράμματα κατάρτισης και επανεκπαίδευσης, ώστε ένα φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό θα ανταποκρίνεται «στις ταχύτατες οικονομικές αλλαγές και στην κοινωνική αναδιάρθρωση» κάτω από τον πέλεκυ της ανταγωνιστικότητας και της αύξησης της παραγωγικότητας.
• Η «ενίσχυση του επιχειρηματικού πνεύματος» αν και γίνεται στο όνομα των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων, στην πράξη συγκαλύπτει την ανεργία, με κάποιες πρόσκαιρες ατομικές επιχειρήσεις, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν ανακόπτει το ρεύμα των μαζικών χρεοκοπιών των ΕΒΕ, της συρρίκνωσης των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και της ερήμωσης του αγροτικού χώρου.
• Η «ενεργός ενσωμάτωση των μεταναστών» υποκρύπτει τη στυγνή εκμετάλλευση που υφίστανται εκατομμύρια μετανάστες και το στόχο να είναι η μεγάλη δεξαμενή ενός φτηνού εργατικού δυναμικού, που βέβαια θα «λύσει» και το πρόβλημα της γήρανσης του εγχώριου πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο, ότι στα κείμενα των συμπερασμάτων δε γίνεται ούτε η παραμικρή αναφορά στα «ίσα δικαιώματα» Ευρωπαίων εργαζομένων και μεταναστών.
• Η «ώθηση των γυναικών στην εργασία και των εργαζόμενων μεγαλύτερης ηλικίας» αποσκοπεί όχι στην αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά στην επιλογή εκείνων ειδικά των κατηγοριών ανέργων που θα προσαρμοστούν στο καθεστώς της ευελιξίας και ιδιαίτερα στον τομέα της «κοινωνικής οικονομίας» δηλαδή στην πρόνοια, υγεία, παιδεία κλπ.

Οπως μάλιστα διευκρίνισε η αρμόδια επίτροπος, η διασύνδεση απασχόλησης και πρόνοιας είναι αναγκαία γιατί τα υψηλά επιδόματα λειτουργούν ως αντικίνητρο στην απασχόληση.

Κεντρική επιδίωξη όλων αυτών των πολιτικών, από τη μια, «η επίτευξη της ισορροπίας στη ρύθμιση της εργασίας», όπου «οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς», αλλά στην πραγματικότητα δε θα είναι. Και από την άλλη «οι επιχειρήσεις να καθίστανται πιο ευέλικτες διαθέτοντας περισσότερο ειδικευμένο εργατικό δυναμικό με μεγαλύτερη ετοιμότητα, ώστε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να αντιμετωπίζει τις αλλαγές». Ανεπιτυχώς οι νονοί της ευελιξίας και της απασχολησιμότητας, επιχειρούν να συνδυάσουν πράγματα που αλληλοαποκλείονται. Γιατί πόσο ασφαλής μπορεί να είναι ένας εργαζόμενος, που υποχρεώνεται να ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων;

Στην αναθεωρημένη στρατηγική απασχόλησης, οι «15» - μετά από πρόταση της Επιτροπής - θα καθορίσουν 27 στόχους από τους οποίους ορισμένοι θα ποσοτικοποιηθούν.

Για τις συντάξεις το Συμβούλιο επιβεβαίωσε τις αποφάσεις της Λισαβόνας για αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης κατά πέντε έτη, γεγονός που θα φέρει όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους στα ανώτερα όρια των 65 ετών, αλλά και ακόμα παραπάνω, όπως ορίζεται σε ορισμένα εθνικά συστήματα (67, 70). Στα πλαίσια αυτά αναγνωρίστηκε η προϋπόθεση της «βιωσιμότητας» και η ανάγκη «προσαρμογής των συστημάτων σε νέα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα». Αυτή η προσαρμογή, όπως έχει διακηρυχτεί πολλές φορές από τα όργανα της ΕΕ, προδικάζει και νέα φάση επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα, σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.

Απαντώντας μάλιστα σε σχετική ερώτηση η επίτροπος επανέλαβε ότι οι εκθέσεις της Κομισιόν απαιτούν «και νέα μέτρα»..!

Στην παρέμβασή της για την «κοινωνική προστασία», η Α. Διαμαντοπούλου ζήτησε να συνδεθούν όλες οι διαδικασίες σε αυτόν τον τομέα, με τη στρατηγική της Λισαβόνας, αλλά και τους Γενικούς Προσανατολισμούς της Οικονομικής Πολιτικής. Με δεδομένο την ισχύ του Συμφώνου Σταθερότητας, γίνεται φανερό ότι και η πρόνοια μπαίνει κάτω από τις μυλόπετρες των οικονομικών δεικτών.

Ετσι ο «εξορθολογισμός» συνολικά του τομέα της κοινωνικής προστασίας πρέπει να συνδέεται με τη δημογραφική γήρανση, την τεχνολογία, την αυξανόμενη ενοποίηση των αγορών εργασίας, υπηρεσιών και κεφαλαίων.