Ηταν πολλοί, πάρα πολλοί. Ηταν αμέτρητοι! Πέρασαν ώρες μέχρι να μπουν και οι τελευταίοι στο Ναύπλιο. Χιλιάδες και χιλιάδες διαδηλωτών που με πείσμα και κάτω από πολύωρη βροχή επέμεναν να φτάσουν στο στόχο: Εκεί, κάτω από την Ακροναυπλία, στο μεγάλο συλλαλητήριο που τους καλούσε το ΠΑΜΕ, η «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», η ΕΕΔΥΕ και άλλοι μαζικοί φορείς και κοινωνικές οργανώσεις.

Οσοι από το πρωί καταλάβαιναν πως κάτι σπουδαίο θα συμβεί στην πόλη το βράδυ, όταν αυτό έγινε, αδυνατούσαν να το συλλάβουν. Είναι χαρακτηριστικό πως ήταν πολλοί εκείνοι οι τα μαγαζάτορες που, βλέποντας χιλιάδες διαδηλωτές να περνούν πειθαρχημένα, συγκροτημένα, χωρίς ασχήμιες, με κείνο το ήθος που ταιριάζει σε αγωνιστές, ενώ αρχικά τρομοκρατημένοι από την κυβέρνηση είχαν κλείσει τα μαγαζιά, έσπευσαν να ανοίξουν. Δεν ήθελε πολλή σκέψη να καταλάβεις πως αυτοί που ήρθαν να διαδηλώσουν δεν είχαν καμιά σχέση με τους ασφαλίτες που παρίσταναν τους αναρχικούς.

Το πάλεψε πολύ η κυβέρνηση για να παρουσιάσει εικόνα φλεγόμενης πόλης. Δεν της βγήκε. Θέλει, δε θέλει η κυβέρνηση θα υποστεί ξανά και ξανά το βάσανο να έρχεται ξανά και ξανά αντιμέτωπη με όλο και μεγαλύτερα τμήματα του εργαζόμενου λαού, που από σύνοδο σε σύνοδο των Ευρω-εταίρων θα διαδηλώνουν, υπογραμμίζοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο δικός τους δρόμος, το δικό τους αύριο, δεν έχει καμιά σχέση με τους «ευρω-μονόδρομους», βρίσκεται σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση!