Η ώρα των ευτυχισμένων | ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ | ΒΟΥΛΗ

ΒΟΥΛΗ

Η ώρα των ευτυχισμένων

Ευτυχισμένοι οι φασίστες όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί η σκόνη του Αδόλφου εκτοξεύεται μέσα από το στόμα του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. «Οταν αρχίζεις έναν πόλεμο, αυτό που μετράει δεν είναι το δίκιο, αλλά η νίκη», έλεγε ο Φίρερ και συνέχιζε, την άνοιξη του 1942: «Τα ανατολικά εδάφη θα γίνουν για μας ό,τι ήταν η Ινδία για την Αγγλία. Κι αν δεν πάρω τα πετρέλαια από το Μαϊκόπ και το Γκρόζνι, πρέπει να σταματήσω αυτόν τον πόλεμο». Φεβρουάριος του 2003: ακριβώς τα ίδια πράγματα γίνονται για το Ιράκ. Ακόμα και ο θεωρητικός του πολέμου Κλαούζεβιτς θα έμενε άφωνος με την επανάληψη.

Ευτυχισμένοι οι μικροαστοί. Ανάμεσα στα σοκολατάκια, στον καναπέ και την τηλεόραση, έχουν πάντα ένα απόφθεγμα για ό,τι συμβαίνει, ακόμα και για τον πόλεμο που ετοιμάζεται στο Ιράκ.

Ευτυχισμένοι ορισμένοι δημοσιογράφοι, διότι δε γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί όχι μόνο η δεξιά αλλά και το είναι τους. Γράφοντας με ανοιχτές τις τσέπες αντί για τα μάτια τους, σε τσέπες μέσα κατοικούν, σε τσέπες μέσα κρύβονται.

Ευτυχισμένοι οι Ισραηλινοί, γιατί πρώτη φορά ένα έθνος πέτυχε μια γενοκτονία μέσα στο άπλετο φως των πολιτισμένων κρατών.

Ευτυχισμένα το παγόνια του Συνασπισμού μέσα στην ασυλία τους. Επιτέλους, κατάλαβαν το νόημα της ζωής: το ζήτημα είναι να φαίνεσαι και όχι να είσαι.

Ευτυχισμένοι οι διανοούμενοι που γυρνούν με κείμενα πληρωτέα άμα τη εμφανίσει. Πουλώντας την ψυχή τους με δόσεις, είναι αναγκασμένοι να στοιχίζονται μπροστά σε κάθε Κοσκωτά, μπροστά σε κάθε Αγγελοπούλου.

Ευτυχισμένοι οι χουντικοί που μπαίνουν και βγαίνουν όποτε θέλουν στο δημόσιο βίο και βρωμίζουν τα πάντα, για πάντα, με την παρουσία τους. Ο ένας βασάνιζε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ κρατούμενους ντυμένος τη στολή του πατέρα του, που ήταν παπάς. Ο άλλος εκβίαζε ό,τι έβρισκε κι ό,τι δεν έβρισκε μπροστά του. Δύο θλιβεροί που γυάλιζαν μέσα στη γεροντοκόρη Δημοκρατία μας σαν ένα αστείο που καμιά φορά όμως πρέπει να το παίρνεις σοβαρά.

του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ