Ενας σωρός ερειπίων είναι από χτες τα μεγαλεπήβολα σχέδια του γαλλογερμανικού άξονα για μια Ευρώπη «ισότιμο συνομιλητή» των ΗΠΑ στη διεθνή σκακιέρα, μια «υπερδύναμη» με αποφασιστικό λόγο για τις διεθνείς υποθέσεις. Η «κίνηση των 8» Ευρωπαίων ηγετών ήρθε να υπενθυμίσει στους «οδηγούς» της ΕΕ ποιος είναι - και παραμένει - το πραγματικό αφεντικό στην Ευρώπη. Το μήνυμα της Ουάσιγκτον είναι κάτι παραπάνω από σκληρό: Η ΕΕ μπορεί να υφίσταται ως «αυτόνομη» οντότητα μόνο στο βαθμό που δε δημιουργεί προβλήματα στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, μόνον όταν είναι συμπληρωματική στα αμερικανικά συμφέροντα. Θα φανεί αν μπορεί να υπάρξει «ευρωπαϊκή» απάντηση...

Σίγουρο είναι ότι τα γεράκια της Ουάσιγκτον δεν προκαλούν τυχαία, εμφανίζοντας μια ΕΕ διαιρεμένη, με την πλειοψηφία μάλιστα των κρατών να στοιχίζονται πίσω από τα συμφέροντα των ΗΠΑ. «Οι ψήφοι στο ΝΑΤΟ ήταν 15 υπέρ ημών έναντι 4 κατά»: Με αυτή τη χαρακτηριστική φράση περιέγραψε τους εσωτερικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, Ντ. Ράμσφελντ, που πρώτος είχε μιλήσει με νόημα για «παλιά» και «νέα» Ευρώπη. Τα γεράκια του Πενταγώνου δεν κρύβουν τα αισθήματα βαθιάς περιφρόνησης προς τους «αμφισβητίες»: «Η Γερμανία έγινε ασήμαντη» με την αρνητική της στάση στο Ιράκ, αποφάνθηκε ο Ρίτσαρντ Περλ, ένα άλλο γεράκι του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας.

Αναμφίβολα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μπαίνουν σε νέα φάση, όπου τα εκατέρωθεν χτυπήματα, φανερά και κρυφά, θα γίνονται πιο άγρια και αποφασιστικά όσον αφορά στο μοίρασμα των αγορών, στον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων, στην παγκόσμια κυριαρχία. Κανένα νόημα δεν έχει οι λαοί να παρακολουθούν με «κομμένη την ανάσα» τη γιγαντομαχία, για να μάθουν σε τίνος τη «σφαίρα επιρροής» βρίσκονται... Αυτό που ενδιαφέρει είναι να μη γίνει ερείπια και σκόνη ο ιρακινός λαός.