Το κρύσταλλο δεν είναι πολυτέλεια όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Το κρύσταλλο θα έπρεπε να ήταν ένα αναγκαίο καλό. Και η απόδειξη; Οταν πίνει κανείς τρεχούμενο νερό μέσα από ένα κρυστάλλινο ποτήρι έχει την αίσθηση πώς το νερό δεν είναι πιο εύγευστο αλλά πώς είναι κάτι σαν θεϊκό νέκταρ. Το κρύσταλλο, μαγικό και μαγεύει ονειρικό, κάνει τα πάντα να μοιάζουν ωραιότερα. Το κρύσταλλο μοιάζει μ' ένα καλοσυνάτο χαμόγελο, ένα χαμόγελο γεμάτο αισιοδοξία για τη ζωή, ένα φωτεινό, λαμπερό και διαυγές χαμόγελο. Ενα κρυστάλλινο χαμόγελο που κοιτά με αγάπη και θαυμασμό τα άνθη, τα άνθη που θα φιλοξενήσει μέσα στη θερμή αγκαλιά του, άνθη που κι αυτά με τη σειρά τους θα μοιάζουν παραμυθένια. Οχι, το επαναλαμβάνουμε, το κρύσταλλο και το λουλούδι δεν είναι περιττά, και θα λέγαμε ότι, είναι ικανά να μας κάνουν τη ζωή ομορφότερη και τις ώρες μας κρυστάλλινες να γίνουν.