Σημαντικά στοιχεία για τις επιπτώσεις που έχουν στα εργασιακά δικαιώματα και το ρόλο που επιτελούν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, τα προγράμματα κατάρτισης και η επιδότηση των θέσεων εργασίας παρουσιάστηκαν στη χτεσινή επιστημονική ημερίδα για τις πολιτικές απασχόλησης, που οργάνωσε το Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και το Κέντρο Κοινωνικής Μορφολογίας και Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου.

Μεταξύ άλλων επισημάνθηκε ότι το 30% των εργαζομένων στην Ευρώπη απασχολείται σε ευέλικτες μορφές εργασίας, ενώ το 80% των νέων προσλήψεων αφορούν σε αυτές τις μορφές. Οι ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούν σε συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, απουσιάζει νομοθετικό πλαίσιο προστασίας των εργαζομένων, αλλά και εκεί όπου υπάρχει καθώς οι εργαζόμενοι είναι πιο ευάλωτοι υποκύπτουν πιο εύκολα στις εργοδοτικές πιέσεις, που στόχο έχουν την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους. Στην Ελλάδα, τονίστηκε ότι αν και το ποσοστό αυτών που απασχολούνται σε ευέλικτες μορφές εργασίας είναι χαμηλότερο του μέσου κοινοτικού όρου, τείνει να αυξηθεί ραγδαία, καθώς το 50% και πλέον των νέων προσλήψεων αφορούν σε θέσεις ευέλικτης εργασίας, που, επιπροσθέτως, αντικαθιστούν την πλήρη εργασία.

Σχετικά με την επιχορήγηση των επιχειρήσεων για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, υπογραμμίστηκε ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια υπάρχει μια υπερεπιδότηση των εργοδοτών, χωρίς όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα και ότι πρόκειται για μια πολιτική που οδηγεί στην έμμεση μείωση του λεγόμενου κόστους εργασίας. Ειδικά για τα προγράμματα επιδότησης που εφαρμόζει ο ΟΑΕΔ, τονίστηκε ότι υπάρχει πλήρης αδιαφορία για τα αποτελέσματά τους και το μόνο που ενδιαφέρει είναι η απορρόφηση των προβλεπόμενων για τα προγράμματα πόρων.

Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στα προγράμματα της συνεχιζόμενης κατάρτισης ή «διά βίου εκπαίδευσης». Η μέχρι σήμερα εμπειρία δείχνει - καθώς δεν υπάρχει καμία συστηματική καταγραφή από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς για τα αποτελέσματα αυτών των προγραμμάτων - ότι ξοδεύονται τεράστια ποσά για την κατάρτιση, χωρίς όμως αυτό να οδηγεί τους καταρτιζόμενους στην κατάληψη μιας θέσης εργασίας. Μάλιστα, υπάρχει η εκτίμηση ότι από όσους συμμετέχουν στα προγράμματα αυτά, στο σύνολο της Ευρώπης, μόλις το 8% βρίσκουν κάποια δουλιά και αυτή όχι απαραίτητα σχετική με το αντικείμενο κατάρτισης. Τέλος, τα στοιχεία ότι το 56% των προγραμμάτων στην Ελλάδα εφαρμόζεται από τον ιδιωτικό τομέα και ότι το κόστος κατάρτισης των ανέργων ανέρχεται μόλις στο 1/3 της συνολικής χρηματοδότησης των προγραμμάτων δείχνουν ποιος ωφελείται πραγματικά από αυτά.