Οι υπηρεσίες που θα προσφέρουν οι ιδιωτικοί φορείς θα είναι σε τομείς όπως: «κατ' οίκον κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας, φύλαξης σχολικών κτιρίων, οδικής ασφάλειας μαθητών, κοινωνικής ενσωμάτωσης μεταναστών, έκτακτων αναγκών πολιτικής προστασίας, μαζικής άθλησης, αντιμετώπισης ειδικών περιβαλλοντικών αναγκών, δραστηριοτήτων πολιτιστικού χαρακτήρα, ενημέρωσης και πληροφόρησης πολιτών, καθώς και εκείνες οι οποίες αναφέρονται σε προγράμματα κοινωνικού χαρακτήρα, που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση». Δηλαδή, τομείς που καλύπτουν βασικές κοινωνικές ανάγκες.

Οι φορείς που θα προσφέρουν αυτές τις υπηρεσίες, σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου, μπορούν να είναι για παράδειγμα αναπτυξιακές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή μια εταιρία του ΟΑΕΔ. Το σίγουρο είναι ότι οι εταιρίες αυτές θα λειτουργούν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια ενώ τίποτα δεν αποκλείει την εμπλοκή και των ιδιωτών επιχειρηματιών.

Επιπλέον, από τη μέχρι σήμερα εμπειρία της λειτουργίας ανάλογων προγραμμάτων όπως η «Βοήθεια στο Σπίτι» ή «Σχολικοί Φύλακες», φαίνεται ότι αυτά τα προγράμματα ενώ ξεκινούν με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ή κοινοτικά κονδύλια (κάτι που προβλέπεται και στο νομοσχέδιο) τείνουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερο ανταποδοτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, να πληρώνονται από τους πολίτες που έχουν ανάγκη αυτές τις υπηρεσίες.

Τα παραπάνω αναδεικνύουν την επιδίωξη κυβέρνησης, ΕΕ και μεγάλου κεφαλαίου, να μεταφέρουν το οικονομικό βάρος βασικών κοινωνικών αγαθών στους ίδιους τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα να εισάγουν ως κύριο πρότυπο της απασχόλησης τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

Αποκαλυπτική για τις επιδιώξεις αυτές είναι η διημερίδα που είχε οργανώσει το υπουργείο Εργασίας το Νοέμβρη του 2002 με τίτλο: «Κοινωνική οικονομία και απασχόληση». Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν εκεί, η «κοινωνική οικονομία» συνδέεται άμεσα με τις ευέλικτες μορφές εργασίας ενώ με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία από άλλες χώρες της ΕΕ όπου έχει αναπτυχθεί περισσότερο, μέσω αυτής εμφανίζονται τάσεις αύξησης της απασχόλησης, πάντα με όρους ευέλικτης εργασίας.

Τότε ο Δ. Ρέππας είχε επισημάνει ότι στην κοινωνική οικονομία εντάσσονται φορείς που μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε τομείς παραγωγής που η εμπλοκή του κράτους κρίνεται ανέφικτη, ενώ οι ιδιώτες κρίνουν ασύμφορη τη συμμετοχή τους.

Στην ίδια διημερίδα ο υφυπουργός Εργασίας Λ. Τζιόλας είχε αναφέρει ότι χαρακτηριστικό των φορέων αυτών είναι η ανάπτυξη της ευέλικτης απασχόλησης με τη... «θετική έννοια», η μερική απασχόληση και η εθελοντική εργασία είναι στοιχεία αυτής της επιχειρηματικής, «κοινωνικής», δράσης, η οποία παράλληλα μπορεί να οδηγήσει σε νέες σχέσεις στην αγορά (με την ανάθεση δραστηριοτήτων από το δημόσιο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς) και σε νέους τρόπους οργάνωσης των επιχειρήσεων.

Αλλωστε στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε χτες και στη συνέντευξη Τύπου ο Ν. Χριστοδουλάκης ο οποίος μεταξύ άλλων επισήμανε ότι για την αύξηση της απασχόλησης πολλές φορές δεν επαρκούν «οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης» αλλά «χρειάζονται και συγκεκριμένα μέτρα στην αγορά εργασίας. Ετσι ώστε να εμπλουτιστεί η ευελιξία της αγοράς εργασίας».