Την ελπίδα σωτηρίας του μοναδικής ομορφιάς περιβάλλοντος της Αυστραλίας καταρρακώνει το παλιό αποικιοκρατικό και το σημερινό νεοταξικό κεφάλαιο, το οποίο διά πυρός και σιδήρου σακατεύει και το «σώμα» των αυτοχθόνων κατοίκων της. Των Αμπορίτζινες (ελληνικά Αβοριγίνες), οι οποίοι πάνω από 40.000 χρόνια που ζουν στην Αυστραλία σεβάστηκαν τη γη τους. Αυτή τη γη, για να διασωθεί και να απελευθερωθούν οι ιθαγενείς από τους εκμεταλλευτές τους, διεκδικεί το αντιαποικιοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των Αμπορίτζινες. Σ' αυτό το κίνημα αφορά η εξαιρετική, αποκαλυπτική, τεκμηριωμένη με πολύπλευρα στατιστικά στοιχεία - ανθρωπολογική, κοινωνιολογική, πολιτικο-οικονομική - μελέτη της Αγγλίδας καθηγήτριας Ανθρωπολογίας και Κοινωνιολογίας, Χάνα Μίντλετον «Θέλουμε τη γη μας πίσω (Η ιστορία των Αμπορίτζινες, ιθαγενών κατοίκων της Αυστραλίας)», («Σύγχρονη Εποχή», μετάφραση Στρατή και Ξανθούλας Μαυραντώνη). Η έρευνα αυτή (διεξήχθη το 1970-1971) δεν είναι συνήθης. Ούτε η συγγραφέας είναι συνήθης ανθρωπολόγος, δηλαδή μια «ορντινάτσα της αποικιοκρατίας». Είναι κομμουνίστρια. Η συγγραφέας, μεταξύ άλλων, διετέλεσε καθηγήτρια στην πατρίδα της, στη ΓΛΔ, μέλος του ΚΚ Μ.Βρετανίας, και - από το 1974, οπότε εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αυστραλία - μέλος του ΚΚ Αυστραλίας, του οποίου είναι σήμερα Πρόεδρος. Ευνόητο είναι, λοιπόν, ότι η μελέτη της Χ. Μίντλετον ιστορεί το «χθες», με τη μαρξιστική «ματιά» της στραμμένη στο υπόδουλο παρόν και στο σοσιαλιστικό μέλλον των Αμπορίτζινες. Συστήνοντας στους αναγνώστες να διαβάσουν αυτή την πολυσύνθετη μελέτη θα αναφέρουμε μερικά από τα πάθη των Αμπορίτζινες.

Οι πρόγονοι των Αμπορίτζινες (συγγενείς φυλών της Κεντρικής και Νότιας Ινδίας, της Σρι Λάνκα, της Μαλαισίας και των Φιλιππίνων) πριν 40.000 και πλέον χρόνια, περνώντας το χαμηλό, τότε, επίπεδο της θάλασσας έφτασαν στην Αυστραλία. Χωρισμένοι σε 500 φυλές (κάθε φυλή είχε τη γλώσσα της) ζούσαν σαν νομάδες, υπό καθεστώς κοινοκτημοσύνης, εδαφικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, αλλά και ειρηνικής εμπορικής ανταλλαγής μεταξύ των φυλών. Στα 1788, μεταφέρθηκε στο Σίδνεϊ η πρώτη ομάδα καταδίκων και δημιουργήθηκε ο πρώτος βρετανικός οικισμός. Τότε άρχισε η σφαγή των Αμπορίτζινες, η οποία κορυφώθηκε μετά το 1820, με την εκούσια μετανάστευση εποίκων, και χρυσοθήρων. Λόγω της μαζικής εξόντωσης οι Αμπορίτζινες κατέφυγαν στις πιο άγονες περιοχές, όπου ζουν και σήμερα. Τον 19ο αιώνα αριθμούνταν σε 300.000. Με την ομοσπονδοποίηση των αποικιών (1900) και μέχρι το 1966 απέμειναν μόνο 40.000, και ελάχιστες από τις γλώσσες τους διασώθηκαν.