Ερημες οι σκηνές, έρημοι και οι άνθρωποι που «ζουν» μέσα τους. Τρεις μήνες μετά το σεισμό η μοναξιά, η εγκατάλειψη κι η λησμονιά περονιάζουν τα κόκαλα και τις σάρκες των «ξεχασμένων» - απ' όλους τους «υπεύθυνους» - σεισμοπλήκτων. Για το κρύο και την παγωνιά του Δεκέμβρη, καλύτερα να μη μιλήσει κανείς...

Κι είναι αυτή η λησμονιά που πληγώνει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη απώλεια. Είναι αυτή η παγωνιά, η υγρασία της κοροϊδίας που δεν επιτρέπει στους σκηνίτες να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να χτίζουν για το μέλλον τους σχέδια. Τα σύννεφα από πάνω τους φορτωμένα, εξίσου φορτωμένες και οι ψυχές των παρατημένων συμπολιτών μας. Για πόσο ακόμα θα συγκρατείται τόση οργή, τόση απελπισία; «Κατακλυσμός» θα γίνει και ίσως τότε η... κιβωτός του Νώε να μην μπορεί να σώσει κανέναν ψεύτη!