«Ωραίον η πανσέληνος. Ενίοτε μελαγχολικόν, ενίοτε άγριον και σχεδόν πάντα ευγενικό. Κι ευγενικότερον η ιδέα να ανοίγουν οι αρχαιολογικοί χώροι προς τέρψιν ψυχών, απόδοση λατρείας και τιμών στη μυστική θεά με το χλωμό βλέμμα και τον λοξό τρόπο.

Αλλά, κάπου το πράγμα ίσως να 'χει κάπως ξεχειλώσει. Νομίζω και νόμιζα ότι η σχέση με τέτοιες στιγμές ήταν κάποτε, ή ίσως είναι ακόμα, κάτι το πιο προσωπικόν. Κάτι το κατά μόνας ή σε δυικόν αριθμό. Κι αν, έστω, στο πιο παρεΐστικο χωρίς πάντως το όποιο ποδοβολητό των τόσον οργανωμένων, τόσον ορισμένων εκδηλώσεων - να λήγει η μυσταγωγία με το σφύριγμα του αρχαιοφύλακα..!

Εγιναν τόσον το "πολύ" όλα αυτά, που κάτι πια τους λείπει. Συναυλίες στους χώρους της σιωπής -μόνον κατ' οικονομίαν. Η οικονομία απέλιπεν, η αναζήτηση της ιερής Σελάνας πίσω απ' τα κλαριά των δασών, υπεκαταστάθη από διαφημιστικά μηνύματα για το γεγονός κι ο πολιτισμός φαντάζει ακόμα μια φορά πελάτης του κράτους.

Μηδέν άγαν...».

Του Στάθη, από το «Ναυτίλο» της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας».