Είναι άκρως απογοητευτικό να βλέπεις χρόνο με το χρόνο καλλιτέχνες μιας γενιάς, που τιμήθηκε όσο καμιά άλλη, εδώ να πατούν κι εκεί να βρίσκονται. Ολα αυτά τα χρόνια η κυρία Παπά μού ήταν τρυφερά αδιάφορη. Την τελευταία φορά που την πήρε το μάτι μου ήταν όταν τραγουδούσε μπροστά στο μισοπεθαμένο πάπα στο Βατικανό, και μου θύμιζαν και οι δύο καρτούν που προσπαθούν να πάρουν την περιπέτειά τους στα σοβαρά.

Ως εδώ καλά. Να όμως που στο μακρινό και παραμυθένιο Λιχτενστάιν γεννήθηκε ένα ίδρυμα του οποίου η κ. Παπά αποτελεί μέχρι και σήμερα μέλος, και μάλιστα ιδρυτικό. Με χρήματα που διεκδίκησε και κέρδισε από τον ελληνικό λαό ο τέως έστησε αυτό το ίδρυμα πολιτισμού για την Ελλάδα (λες και του το ζητήσαμε), που λειτουργεί ωστόσο εκτός Ελλάδας. Οταν ακούστηκε το όνομα της Ειρήνης Παπά, υπήρξε αντίδραση εκ μέρους πολλών δημοσιογράφων. Ηταν αυτοί που τη στήριζαν και την πρόβαλλαν όλα αυτά τα χρόνια, στηριγμένοι σε μια εικόνα της, αρχής γενομένης από τον «Ζορμπά».

Η κα Παπά δεν μπορεί να καταλάβει πώς ένα χάδι που διαρκούσε δεκαετίες έγινε τώρα χαστούκι και μάλιστα ηχηρό. «Ο Κωνσταντίνος είναι φίλος μου, δήλωσε, αλλά, αν η χώρα μου το επιθυμεί, θα παραιτηθώ». Η κα Παπά «πουλάει» έτσι τον Τέως με τον πιο δόλιο τρόπο, επικαλούμενη τη χώρα της. Αν η κα Παπά σεβόταν στο ελάχιστο τη χώρα της, όφειλε και μόνο για λόγους ιστορικούς να γνωρίζει τι εγκλήματα έκανε ο φίλος της σ' αυτή τη χώρα. Τιμώντας όμως ταυτόχρονα το φίλο και τη χώρα, επιχείρησε να χτυπήσει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ο εμποράκος που έκρυβε μέσα της βιάστηκε να μετρήσει τα κέρδη του, κι έτσι έχασε και τους δύο πελάτες του. Νομίζω πως είναι ώρα να αποσυρθεί από το δημόσιο βίο, γιατί είναι άγριο να σε ανακαλύπτουν εν μια νυκτί, αλλά πιο άγριο είναι για την ίδια να συνεχίζει να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.