- Α. Β.: Το ζήτημα είναι κύρια οικονομικό. Είναι δεδομένη η οικονομική πολιτική που μπορεί να ασκείται μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ. Είναι μια πολιτική που πλήττει τα αιώνια θύματα, τους εργαζόμενους. Μια πολιτική που συμπαρατάσσεται με το κεφάλαιο. Από τη στιγμή που οι όροι που θέτει η ΟΝΕ είναι δεδομένοι και πρέπει να διατηρούνται, μπαίνει το ερώτημα ποια περιθώρια υπάρχουν για άλλη πολιτική. Τι μπορούν, δηλαδή, να προσφέρουν στην κοινωνία οι δυνάμεις που υπερασπίζουν την ΟΝΕ. Δυστυχώς το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι παραπέρα μείωση του κοινωνικού κράτους, ανατροπή του ασφαλιστικού - δηλαδή ό,τι έχει κόστος για τους εργοδότες - μείωση μισθών και περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

- Ενα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όμως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέεται με τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, π.χ. μέσα από τα διάφορα προγράμματα κατάρτισης που χρηματοδοτεί η ΕΕ. Εχετε να αντιπροτείνετε κάτι άλλο;

-Α. Β.: Γεγονός είναι πως έπειτα από 10 χρόνια εφαρμογής αυτής της πολιτικής πολύς κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος στα όριά της και καθώς αντιμετωπίζει το φάσμα της πείνας, για να καλύψει βασικές ανάγκες ψάχνει διάφορους τρόπους - και τα προγράμματα κατάρτισης - για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Ετσι, όμως, ταυτόχρονα διαιρείται η εργατική τάξη. Και αυτό πια το καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι. Κατανοούν ότι η ανεργία είναι δομικό ζήτημα του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι αυτή η πολιτική δημιουργεί ανέργους. Ο κόσμος βλέπει πια ότι οι ιδιωτικοποιήσεις που θα επακολουθήσουν μετά τις 9 του Απρίλη θα προκαλέσουν μεγαλύτερη ανεργία, ότι η τάση είναι να δίνονται φιλοδωρήματα, ουσιαστικά, γιατί δεν καλύπτουν ανάγκες μισθών. Από την άλλη τα προγράμματα είναι, ουσιαστικά, δωρεάν παροχή εργασίας στους επιχειρηματίες, που μπορούν να απολύουν όποιον δεν τους αρέσει.

Τι αντιπροτείνουμε; Καλούμε τους εργαζόμενους να συστρατευτούν, να εντείνουν τη δράση τους και μαζί μας, από καλύτερες θέσεις, μετά τις 9 του Απρίλη, να μπορέσουμε να συντονίσουμε και να αναπτύξουμε το εργατικό κίνημα, όπου έχει υποταχθεί και όπου έχει υποχωρήσει. Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

-Α. Ζ.: Εμείς δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ότι θα αυξήσουμε κατακόρυφα τους μισθούς ή τις συντάξεις. Εκείνο που με ειλικρίνεια και βεβαιότητα μπορούμε να πούμε στον κόσμο είναι ότι αυτήν την ψήφο που θα μας δώσει, θα τη χειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα είναι μια ψήφος που θα παραμείνει στην Αριστερά, στο πλαίσιο, δηλαδή, της αγωνιστικότητας, της αντίστασης, της διεκδίκησης. Στην κατεύθυνση αυτή θα παλέψουμε με υπομονή, συνέπεια, αλλά και πείσμα. Αλλωστε οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έχουμε αποδείξει ότι είμαστε δρομείς μεγάλων αποστάσεων και δεν το βάζουμε εύκολα κάτω.