Κατά την 25η επέτειο από την πτώση της χούντας, τον Ιούλη του '99, γνωστοποιήθηκε η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα...

***

Αμέσως μετά - και ομιλών σε λάιφ στάιλ περιοδικό - ο αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε με εκπληκτική άνεση για ένα θέμα «ταμπού» μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»...

Ολα αυτά λίγες μέρες μετά το τέλος των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Βομβαρδισμοί που - μην το ξεχνάμε - δικαιολογήθηκαν στο όνομα της διασφάλισης - τάχα - των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, της αλβανικής.

***

Σήμερα που το θέμα «τουρκική» μειονότητα της Θράκης επανέρχεται, δικαιούμαστε να ρωτήσουμε:

Γιατί προέβη τότε σε εκείνες τις δηλώσεις ο υπουργός Εξωτερικών, με τέτοιο στόμφο και για πράγματα έτσι κι αλλιώς γνωστά (σ.σ.: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήδη, από τις 14/5/97 είχε αναφερθεί, με απόλυτη επισημότητα, στο δικαίωμα του ατομικού εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού οποιουδήποτε);

Γιατί προέκυπτε στην εσωτερική πολιτική ζωή τέτοιο θέμα, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο, που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας;

Γιατί, την εποχή που επίσημα ή ανεπίσημα (ξανά)αμφισβητούνταν τα σύνορα στα Βαλκάνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι «δεν ενδιαφέρεται» για θέματα - όπως τα μειονοτικά - που, είναι δεδομένο, ότι αξιοποιούνται κατάλληλα από εκείνους που θέλουν την αλλαγή των συνόρων;

***

Η μετέπειτα δήλωση του Γ. Παπανδρέου στην τουρκική εφημερίδα «Μιλιέτ», σύμφωνα με την οποία «για τις χώρες οι οποίες συνεργάζονται σε παγκόσμια κλίμακα, τα ζητήματα που δημιουργούν τα μεταξύ τους σύνορα και οι μεταξύ τους θάλασσες, δεν μπορεί να είναι πολύ σημαντικά» (!), δίνει απάντηση σε αρκετές από τις παραπάνω απορίες.