Προφανώς, πρώτα έπρεπε να καταθέσουν στεφάνι οι απόντες και όχι οι πραγματικοί πρωτεργάτες και αγωνιστές. Κι όμως, έγινε κι αυτό. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Απρεπές, πρωτάκουστο; Απάνθρωπο; Τέλεια απαξίωση. Χωρίς ίχνος ντροπής μιας κυβέρνησης «σοσιαλιστικής».

Τώρα, ορθοστατούντες κι ορθοβαδίζοντες, με τα πρόσωπα σκαμμένα από το ανελέητο χτύπημα του χρόνου, απ' τα βάσανα και τις κακουχίες, τις φυλακές και τα ξερονήσια, όσοι απόμειναν, όσοι επέζησαν, ανήμποροι και σημαδεμένοι, όσοι επέμειναν και όσοι επιμένουν, κρατώντας τα ματωμένα λάβαρα του αγώνα, στεφανωμένα μετερίζια τιμής και δόξας, ξαναζωντάνεψαν λαμπρές θύμησες.

Ετσι, απλά κι όμορφα, οι τελευταίοι ήρωες, οι τελευταίοι εναπομείναντες αγωνιστές, τιμώντας την επέτειο της μέρας, κίνησαν οργανωμένοι σαν μια γροθιά να καταθέσουν ένα δάφνινο στεφάνι μπροστά στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη... Ε, λοιπόν, έγινε το ανήκουστο, έγινε το θλιβερό. Τους το αρνήθηκαν... Τους το ΑΠΑΓΟΡΕΨΑΝ.

Ετσι, σεμνοί και περήφανοι όπως ήρθαν, έτσι σεμνά, περήφανα, με ευλάβεια, συναισθανόμενοι το μεγαλείο της στιγμής, κατέθεσαν τα στεφάνια τους στο πεζοδρόμιο μπροστά στον Αγνωστο, λαμπρύνοντας το χώρο κι αφού έψαλαν το πένθιμο εμβατήριο και τραγούδησαν τον Εθνικό μας Υμνο, αποχώρησαν πικραμένοι, μα με την πεποίθηση πως όσο ακόμα υπάρχουν δε θα πάψουν ποτέ ν' αγωνίζονται.