Με βάση αυτά που βιώνει καθημερινά ο εργάτης, δε χρειάζονται ειδικές οικονομικές γνώσεις, για να κατανοήσει ο ίδιος ότι τα πράγματα για την εργατική - λαϊκή οικογένεια πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα υπάρχει, όταν οι διάφοροι απολογητές του συστήματος ισχυρίζονται ότι τα βάσανα των εργατών έχουν την πηγή τους στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και όχι στην ίδια την καπιταλιστική κρίση. Οταν καλούν τα θύματα της κρίσης να παλέψουν, όχι ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά για την αλλαγή τακτικής, στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής. Και, κατά συνέπεια, να πάρουν θέση τα θύματα της κρίσης υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου από τους νυν ή επίδοξους διαχειριστές.

Το γεγονός ότι στο σύνολο της καπιταλιστικής οικουμένης, είτε κυβερνούν σοσιαλδημοκράτες είτε νεοφιλελεύθεροι, εφαρμόζονται με καρμπόν τα ίδια αντεργατικά μέτρα, προβάλλεται ως απόδειξη ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος και ότι όλοι πρέπει να υποταχτούν στο θεό της ανταγωνιστικότητας. Το πρακτικό αποτέλεσμα μιας τέτοιου τύπου μαζικής πλύσης εγκεφάλου είναι ότι τα θύματα δεν πληρώνουν μόνο για τη σφαγή τους μέσα στους χώρους δουλιάς, αλλά και τα κόλλυβα στην κηδεία τους.

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο ορισμένα πράγματα να τα τοποθετούμε πάντα με το κεφάλι πάνω. Για παράδειγμα, με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, προωθούνται ρυθμίσεις που προβάλλονται ως ικανοποίηση αιτημάτων. Ομως, μια έστω και πρόχειρη αποκωδικοποίηση του νομοσχεδίου αποκαλύπτει ότι και αυτές οι ρυθμίσεις δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το αναγκαίο συμπλήρωμα στο ήδη νομοθετημένο αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Ως προς τη σύνταξη, οδηγούν από τη δουλιά κατευθείαν στο θάνατο, ενώ, κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου, ενισχύουν με ζεστό χρήμα εργατών το ιδιωτικό κεφάλαιο, που δραστηριοποιείται όλο και πιο έντονα στο χώρο της ασφάλισης. Στην ίδια κατεύθυνση, κινούνται και οι προωθούμενες αλλαγές στο χώρο της Υγείας. Μόλις προχτές οι αρμόδιοι υπουργοί ανακοίνωσαν ότι ως κι αυτό το ιατρείο του ΙΚΑ στη γειτονιά μας στο εξής θα είναι μια ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία θα σπρώχνει τους ασφαλισμένους του το ΙΚΑ. Πρόκειται για καραμπινάτες ρυθμίσεις, που υπακούουν ευθέως στη γενικότερη στρατηγική του κεφαλαίου για τις αναδιαρθρώσεις. Αν δεν τις δούμε έτσι, αν εμπλακούμε στη συζήτηση για τη «γραμματική» και το «συντακτικό» των νομοθετικών ρυθμίσεων, έχουμε χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια.

Καμιά μα καμιά ρύθμιση, που προέρχεται από τα επιτελεία της καπιταλιστικής διαχείρισης, δεν μπορεί να έχει φιλεργατικό χαρακτήρα. Κι απ' αυτήν τη σκοπιά, στη φάση της οξυνόμενης κρίσης που διανύουμε, ακόμα κι ένας φαινομενικά επιμέρους αγώνας, όπως αυτός χτες των εργατών στους δήμους, δεν μπορεί να είναι πράγματι αποτελεσματικός, αν δε βάζει απέναντί του το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης, αν δεν αρθρώνει τους στόχους του έως και το επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.