Κίνδυνο ασφυξίας αντιμετωπίζει τις τελευταίες μέρες η λεγόμενη δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Τόσο και τέτοιο είναι το ενδιαφέρον της κυβέρνησης, αλλά και της ΝΔ. Και οι δυο ορκίζονται στο όνομά της... Πασχίζουν και μοχθούν γι' αυτή... Είναι ο πρώτιστος στόχος της κυβέρνησης, δηλώνει ο Κ. Σημίτης. Αποτελεί εθνική μας προτεραιότητα, διαβεβαιώνει ο Κ. Καραμανλής.

Οι πρώτοι κυβερνούν τόσα χρόνια τώρα τη χώρα και έχουν να επιδείξουν «πλούσιο» σχετικό έργο. Αδιαμφισβήτητη γι' αυτό απόδειξη είναι η σημερινή πραγματικότητα. Από τις χιλιάδες κενές θέσεις στα σχολεία και τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς των εκπαιδευτικών, μέχρι το περιεχόμενο της παρεχόμενης μόρφωσης, το απάνθρωπο εξεταστικοκεντρικό σύστημα και την ανθούσα παραπαιδεία. Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία γίνεται όλο και λιγότερο δημόσια, όλο και λιγότερο δωρεάν. Ολο και περισσότερο μετατρέπεται σ' ένα εμπόρευμα, χαμηλότατης στάθμης, το οποίο καλείται να προσαρμόζεται στις ορέξεις και στους ανέμους της αγοράς και του ανταγωνισμού. Ενα εμπόρευμα, το οποίο καλούνται να πληρώνουν όλο και πιο ακριβά οι εργαζόμενοι.

Οι δεύτεροι εξαντλούνται συνήθως σε αυστηρές κριτικές της κυβέρνησης και των όποιων σχετικών μέτρων. Καταγγέλλουν την ύπαρξη των πολλών και σοβαρών προβλημάτων και διεκτραγωδούν τις ελλείψεις και ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάποιος αφελής θα νόμιζε, ότι είναι διαπρύσιοι κήρυκες και υπερασπιστές της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Και γίνεται πολύ χεροπιαστή, όταν καλούνται να πάρουν θέση σε συγκεκριμένα ζητήματα. Οπως συνέβη με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Κ. Χατζηδάκη και την πρωτοβουλία του στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, να αναγνωρίζονται οι τίτλοι των Ελεύθερων Κέντρων Σπουδών, των κολεγίων και των κάθε λογής παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων, που υπάρχουν στη χώρα μας και εμπορεύονται τη γνώση και τη μόρφωση.