Η συνεχής ενίσχυση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τα τελευταία χρόνια είναι, πλέον, ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, ακόμη και από τους πλέον ένθερμους οπαδούς του σύγχρονου καπιταλισμού. Η στάση των λεγομένων μεγάλων δυνάμεων στον πόλεμο του Ιράκ και, ιδιαίτερα, οι σχετικές αντιθέσεις ΗΠΑ και Γαλλίας - Γερμανίας, οι ανάλογες διαφωνίες και αντιθέσεις στο Παλαιστινιακό, ο επαπειλούμενος εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, για το χάλυβα και άλλα προϊόντα κλπ, κλπ, όπως και οι πρόσφατες εξελίξεις στη Γεωργία, όπου εκδηλώνονται έντονα οι αντιθέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας, είναι μερικά μόνον παραδείγματα.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η προώθηση του Ευρωστρατού και, ιδιαίτερα, ο βαθμός της «αυτονομίας» του από το ΝΑΤΟ. Θέματα, τα οποία θα βρεθούν στο τραπέζι των υπουργών Αμύνης και Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, καθώς και στη μεικτή σύνοδο ΝΑΤΟ - ΕΕ, που συνέρχονται τις μέρες αυτές στις Βρυξελλες. Και μπορεί, βέβαια, οι αρμόδιοι - μαζί και οι δικοί μας κυβερνώντες - να καμουφλάρουν όλα τα παραπάνω με τους όρους «ευρωάμυνα», «αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών», «σύγχρονες προκλήσεις», «διεθνής τρομοκρατία» κλπ, κλπ, αλλά η αλήθεια είναι μία: Οι υπάρχοντες και οι προετοιμαζόμενοι ιμπεριαλιστικοί στρατοί μόνον αμυντικό χαρακτήρα δεν έχουν. Αλλωστε, τόσο ο πρώτος, όσο και ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, προσφέρουν υπεραρκετές και, ταυτόχρονα, τόσο τραγικές αποδείξεις, που δε χρειάζεται να προσθέσουμε το παραμικρό.