Τα επιγραμματικά συμπεράσματα της κατακλείδας του προηγούμενου σχολίου, πάντως, δεν εξάγονται μόνον από τις εξελίξεις και τη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα. Τα ίδια ακριβώς συμπεράσματα βγαίνουν και από τα όσα προτείνουν, τόσο η μελέτη, όσο και η Κομισιόν, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας.

Τι προτείνουν; Τη γνωστή και ήδη εφαρμοζόμενη συνταγή: Ακόμη περισσότερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και περισσότερο δραστική επέκταση των κάθε λογής μορφών μερικής απασχόλησης και, επομένως, της μερικής ασφάλισης, μερικής ζωής κλπ. Ακόμη περισσότερες διευκολύνσεις, παροχές και προνόμια στις πολυεθνικές και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Και, βέβαια, ανάπτυξη των ιδιωτικών γραφείων εύρεσης εργασίας, περισσότερα προγράμματα διά βίου κατάρτισης και επιμόρφωσης κλπ.

Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, όλ' αυτά θα μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο τα τεράστια και αμύθητα ήδη κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, θα δυναμώσουν ακόμη περισσότερο τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα, όμως, θα οξύνουν παραπέρα τις αξεπέραστες αντιφάσεις του συστήματος, θα πολλαπλασιάσουν τα κάθε λογής κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Πέρα από το γεγονός, πως η μισή δουλιά είναι στην πραγματικότητα υποαπασχόληση και μισή ανεργία, τα συνεπαγόμενά της, ο μισός μισθός και η μισή ασφάλιση - δηλαδή, η παραπέρα, δραστική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων - θα φέρουν αύξηση και επέκταση της φτώχειας, μείωση της αγοραστικής δύναμης και κατανάλωσης και, επομένως, ακόμη πιο έντονα κρισιακά φαινόμενα.