Οι τράπεζες αρνούνται την υπογραφή συλλογικής κλαδικής σύμβασης. Την ίδια στιγμή, μοιράζουν ένα ελάχιστο μέρος των τεράστιων κερδών τους, σαν «μπόνους» στους τραπεζοϋπαλλήλους, ανάλογα με την «παραγωγικότητα» του καθένα και προσλαμβάνουν νέους με απαράδεκτους όρους (εξευτελιστικό μισθό 500 ευρώ και ποσοστό επί των συμβολαίων που θα κλείσουν, ασύδοτα ωράρια, κλπ.). Ο ΟΤΕ, αφού προχώρησε στην «εθελούσια έξοδο» των 5.500 εργαζομένων, δίνει σε περισσότερα από 1.000 στελέχη της επιχείρησης αυξήσεις στα επιδόματα θέσης έως και 35% και ετοιμάζεται να προσλάβει νέους, με όρους σαν αυτούς των τραπεζών, ενώ, στις διάφορες θυγατρικές του οι αντιδραστικές εργασιακές σχέσεις (μερική απασχόληση, κλπ.) αποτελούν ήδη καθεστώς, εδώ και χρόνια.

Τα παραπάνω είναι ορισμένα μόνον παραδείγματα απ' όλα όσα συμβαίνουν στις τράπεζες και τις λεγόμενες ΔΕΚΟ και δεν έχουν ως μόνο στόχο την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των επιχειρηματικών κερδών, αφού φτηναίνει η εργατική δύναμη και αυξάνεται η εκμετάλλευση. Στοχεύουν, επίσης, στην πολυδιάσπαση των εργαζομένων, στη δημιουργία νέας εργατικής αριστοκρατίας - στηρίγματος της εργοδοσίας, στην παραπέρα αποδυνάμωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την παραπέρα υπονόμευση και χτύπημα του ταξικού προσανατολισμού και της ενότητάς του. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι στους χώρους αυτούς έχουν μπόλικη πείρα από τις ανάλογες τακτικές, επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όπως και τις «πλάτες» που έβαλαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας βγάλουν, επομένως, τα συμπεράσματά τους.