Ας θυμίσουμε, λοιπόν, ποια ήταν και τι σημαίνει η διαβόητη πρόταση του Γ. Παπανδρέου, για την ανεργία των νέων, μια και συνεχίζεται η σχετική συζήτηση. Σύμφωνα με αυτήν, οι εργοδότες θα έχουν δικαίωμα να προσλαμβάνουν νέους -απόφοιτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έως 24 χρονών και τριτοβάθμιας έως 29 χρονών - για τέσσερα χρόνια, χωρίς να πληρώνονται εργοδοτικές και εργατικές εισφορές στα Ταμεία. Στο διάστημα των τεσσάρων αυτών χρόνων, οι εργαζόμενοι νέοι θα έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνον - μάλιστα κι αυτή από τον ασφαλιστικό φορέα των γονιών τους. Οι εργοδότες, μετά την παρέλευση της τετραετίας, θα υποχρεούνται να επαναπροσλάβουν το 50% του συγκεκριμένου προσωπικού. Εάν οι νέοι θελήσουν να συνυπολογιστούν ως συντάξιμα τα χρόνια αυτά, θα πρέπει να πληρώσουν τις ανάλογες εισφορές (το τελευταίο συμπληρώθηκε εσχάτως...).

Ουσιαστικά, η πρόταση αυτή λέει τα εξής: Απαλλάσσει τους εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές, όσο απασχολούν άνεργους νέους. Φορτώνει στα ασφαλιστικά Ταμεία και επομένως στους εργαζόμενους το κόστος της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης των ανασφάλιστων νέων - παρότι όλοι, μαζί τους και το ΠΑΣΟΚ, κλαίγονται για τα ελλείμματα. Επίσης, δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν το 50% όσων νέων έχουν προσληφθεί, μετά την παρέλευση της τετραετίας.

Πράγματι, η πρόταση έχει κάποιες, μικρές διαφορές από το νόμο του Ντε Βιλπέν. Είναι ολοφάνερο, όμως, ότι και οι δυο εξυπηρετούν τους εργοδότες και την αύξηση των κερδών τους, με πρόσχημα τη μεγάλη ανεργία των νέων.