Δυο ειδήσεις από το διεθνή χώρο: Στην Ελβετία, από τη συνεργασία δυο ινστιτούτων που ασχολούνται με την πορεία των επιχειρήσεων, έρευνες αγοράς και διεθνείς επενδύσεις, του διεθνούς οργανισμού "Μακ Κίνσεϊ" και του Ιδρύματος "Μπερ - Κέλιν", εκπονήθηκε μια μελέτη, βασισμένη σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν σε 3 ελβετικές εταιρίες, η οποία και απασχόλησε τους αντίστοιχους κύκλους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματά της, "η μερική απασχόληση οδηγεί σε αύξηση της παραγωγικότητας και σε πιο ικανοποιητική (σ. σ. για τους εργαζόμενους) δουλιά". Με βάση αυτό κατέληξαν στο ότι "η όλο και περισσότερη ελαστικότητα στην αγορά εργασίας μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση της μερικής απασχόλησης κατά 12% στην Ελβετία" αφού ευνοεί τη λειτουργία των επιχειρήσεων, προσφέροντας παράλληλα περισσότερο ελεύθερο χρόνο κλπ. Οσο για τις επιπτώσεις στην κοινωνική ασφάλιση που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια εξέλιξη, μην νομίζετε ότι το αμέλησαν. Αντίθετα όπως αναφέρεται, είναι ένα κεντρικό ερώτημα της εποχής μας, το πώς θα γίνει να ισορροπήσουν, να συμβιβαστούν η "θετική εξέλιξη" της παροχής ελεύθερου χρόνου με τα "εμπόδια" που θα προκύψουν, δηλαδή "τη μείωση αμοιβών και κοινωνικής ασφάλισης"...

***

Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια (και ολίγον δυτικά) τώρα: Στην Ολλανδία, ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και μερικούς μήνες, μια απόφαση του Κοινοβουλίου της χώρας που είχε στόχο την "εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος". Σύμφωνα με το νομοθέτημα, το κόστος ασθένειας ενός εργαζόμενου, για 52 βδομάδες μετά την πρόσληψή του, δε θα πληρώνεται ούτε από ασφαλιστικούς φορείς ούτε από εργοδοτικές εισφορές, αλλά θα χρεώνεται στους άλλους εργαζόμενους - μέσω του αντίστοιχου ταμείου τους. Αυτοί υποχρεώνονται, να συνεισφέρουν σε περίπτωση που κάποιος συνάδελφός τους, για τις πρώτες 52 βδομάδες απουσιάσει από την εργασία του, για λόγους υγείας. Υστερα από αυτό το χρονικό διάστημα, το κόστος θεραπείας της ασθένειας, διαμοιράζεται κανονικά...

***

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν, σε δύο προηγμένες, ανεπτυγμένες, πολιτισμένες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Ατενίζοντας τον ορίζοντα του 2000, επικρατεί βαθύς προβληματισμός για το μέλλον της εργασίας κι αναζητούνται ρηξικέλευθες, σύγχρονες λύσεις, που θα διασφαλίσουν το καλό όλων, επιχειρήσεων και απασχολούμενων. Οι κυβερνήσεις και οι ειδήμονες - ειδικοί έχουν αποσαφηνίσει τα μεγάλα ερωτήματα. Δεδομένο κριτήριο, το πώς θα εξασφαλιστεί μικρότερο κόστος εργασίας, ενώ δε λείπει και το... ενδιαφέρον για το πώς θα αποκτήσουν οι εργαζόμενοι "ελεύθερο χρόνο", "περισσότερη ζωή" και πώς θα ενδυναμώσουν την "κοινωνική αλληλεγγύη" τους. Φυσικά μέσα σ' όλο αυτόν τον προβληματισμό (που ως γνωστόν πολλοί είναι εκείνοι που τον ενστερνίζονται και στην Ελλάδα), δε "χωράνε"... παράλογες ιδέες. Αυτή για παράδειγμα που λέει ότι τα κέρδη των εταιριών έχουν αυξηθεί τόσο ώστε η μείωση των ωρών εργασίας στο μισό ακριβώς, με τις ίδιες αποδοχές να είναι κάτι εφικτό, πολύ δε περισσότερο η καθιέρωση των 35 ωρών εργασίας τη βδομάδα. Μέτρα που αυτόματα σημαίνουν μείωση της ανεργίας και αύξηση του μεγέθους των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων... Είναι άξιο απορίας. Πόσο πίσω ακόμα θα θελήσουν να μας πάνε;

Γεράσιμος ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ